Γιατί χαίρεται «Το Βήμα» και χαμογελάει, πατέρα;

Ένα από τα πιο γλοιώδη υμνολόγια στο μνημονιακό δόγμα και στην τρικομματική κυβέρνηση είδε σήμερα το φως στο «Βήμα». Ανώνυμο. Γιατί και τα πιο κραγμένα παπαγαλάκια του συστήματος φοβούνται να υπογράψουν αυτό τον ωκεανό σιέλου. Αν έχετε υπομονή, διαβάστε το. (Οι υπογραμμίσεις δικές μας, όπως και τα σύντομα σχόλια με πλάγια γράμματα.) Οι αηδίες που ακολουθούν δεν οφείλονται σε άγνοια της πραγματικότητας, αλλά σε συνειδητή προσπάθεια κατασκευής μιας πραγματικότητας που βολεύει το μιντιακό κατεστημένο. Αν μάλιστα συνδυάσουμε αυτό το παραλήρημα με  το χθεσινό ασυνάρτητα αισιόδοξο διάγγελμα του Σαμαρά, είναι φανερό ότι και τα δύο τερατόμορφα βρέφη έχουν γεννηθεί από την ίδια μήτρα.

«Κατά την τρέχουσα άποψη η ελληνική οικονομία βυθίζεται, η Ελλάδα φθίνει και η κοινωνία φτωχαίνει. Είναι ίσως η πιο διαδεδομένη γνώμη στη χώρα, σύμφωνα με την οποία όλα είναι ζοφερά και καμιά ελπίδα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ωστόσο μια πιο διεισδυτική ματιά άλλα φανερώνει. [Kαι προφανώς το μονοπώλιο στη διεισδυτικότητα το κατέχει το «Βήμα». Γιατί; Γιατί έτσι μας το λέει αυτό.]

Η ελληνική οικονομία μετά το πρώτο σοκ των μνημονίων αρχίζει να αντιδρά και διαμορφώνει σε όλα της τα πεδία ζώνες αλλαγών. 

Δεν υπάρχει τομέας που να μην δέχεται την επιρροή και επίδραση των νέων συνθηκών. Τα δημόσια οικονομικά κινούνται σε νέα βάση εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη σπάταλη και απολύτως ανεξέλεγκτη.

Σήμερα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα οι δαπάνες ξαναμετριούνται, το λιγότερο κρατικό χρήμα ξοδεύεται με φειδώ, άπαντες νιώθουν υπεύθυνοι – κι αν υπάρχουν ανεύθυνοι είναι η σπάθη της δικαιοσύνης που τους επαναφέρει στην τάξη – και βεβαίως τα έσοδα πλέον διεκδικούνται, η πίεση στους οφειλέτες είναι εμφανής διά γυμνού οφθαλμού, ουδείς εξ αυτών αισθάνεται ασφαλής και οι περισσότεροι αν μη τι άλλο επιζητούν τη ρύθμιση των οφειλομένων.

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι έχουν διαμορφωθεί σταθερά δημοσιονομικά πεδία, αλλά είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα έχει ξεφύγει από τη άφρονα χαλαρότητα του 2009.

Ο διασυνδεδεμένος και απολύτως προβληματικός τραπεζικός τομέας επίσης έχει εισέλθει σε τροχιά σταθεροποίησης και επαναπροσδιορισμού. Όπως όλα δείχνουν μέχρι το τέλος Μαΐου θα έχει διαμορφωθεί η νέα αρχιτεκτονική του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Τέσσερις συστημικές Τράπεζες θα αποτελέσουν τον κορμό του. Εθνική, Alpha Bank, Πειραιώς και Eurobank, με ιδιώτες ή χωρίς ιδιώτες μετόχους θα ανακεφαλαιοποιηθούν μέχρι το τέλος Μαΐου, θα λάβουν τα απαιτούμενα κεφάλαια για την αντιμετώπιση των όποιων δύσκολων συνθηκών αντιμετωπίσουν και θα προικοδοτηθούν με ότι καλύτερο απομείνει από τις υπόλοιπες μικρότερες, οι οποίες να δεν βρουν μόνες τους τα απαιτούμενα κεφάλαια θα απορροφηθούν από τις τέσσερις μεγάλες. Οι τύχες του καλού Τ.Τ.της καλής Proton, της Αττικής, της Probank και της FBB θα κριθούν μέχρι το τέλος Μαίου.

Με άλλα λόγια ο τραπεζικός τομέας θα ασφαλισθεί έναντι των πολλών κινδύνων, ώστε να μπορέσει να επαναχρηματοδοτήσει επαρκώς την ελληνική οικονομία και να συμβάλει τα μέγιστα στην επανεκκίνησή του. [Στην επανεκκίνηση του εαυτού του ή της οικονομίας; Συντακτικό λάθος ή άλλη μια αερολογία;]

Aντιστοίχως μπορεί να πει κανείς ότι οι περισσότερες των επιχειρήσεων όλα τα προηγούμενα χρόνια αφού δοκιμάσθηκαν πολλαπλώς στο απολύτως προβληματικό οικονομικό περιβάλλον αναδιαρθρώθηκαν και πλέον μπορεί να πει κανείς ότι από καλύτερες θέσεις μπορούν να δράσουν στο νέο περιβάλλον που οικοδομείται σιγά – σιγά.

Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ελληνική επικράτεια επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της και δεν προέβη σε αποφασιστικές κινήσεις στήριξης ή επέκτασης της δραστηριότητας. Το ότι επέζησαν στο περιβάλλον βαθιάς ύφεσης φανερώνει του λόγου το αληθές. [Δηλαδή επέζησαν όσες επιχειρήσεις απέλυσαν ή τρομοκράτησαν το προσωπικό τους ή πετσόκοψαν το λεγόμενο «εργατικό κόστος».]

Γενικώς μπορεί να πει κανείς έπειτα από τέσσερα χρόνια δεν είναι όλα μαύρα, όπως οι περισσότεροι πιστεύουν. 

Η κρίση άλλαξε την ελληνική οικονομία και επίσης κατέρριψε στερεότυπες αντιλήψεις. Επιπλέον κινητοποίησε τους πάντες και τα πάντα. Θα φανεί η διαφορά προσεχώς.  [Όμως ασθενοφόρα ακόμα και περιπολικά ακινητοποιήθηκαν, κλίνες σε μονάδες εντατικής θεραπείας μένουν άχρηστες, λουκέτο μπαίνει σε σχολεία, καταστήματα, επιχειρήσεις… πού την είδε ο σαλίγκαρος την «κινητοποίηση»; Για να μη μιλήσουμε για τα συσσίτια της αλληλεγγύης αλλά και της ντροπής.]

Αν μάλιστα οι δανειστές και εταίροι αποδεχθούν την πρόοδο – όπως ήδη κάνουν – και προσδώσουν αξιοπιστία στο νέο λιτό σχήμα της ελληνικής οικονομίας πολλά μπορούν να αλλάξουν και μάλιστα πολύ γρηγορότερα απ’ ότι νομίζουν οι περισσότεροι.

Το φως στο τούνελ αρχίζει και αχνοφαίνεται. Τώρα στο τέλος του δρόμου της μεγάλης προσπάθειας θέλει υπομονή και επιμονή. 

Η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει το στοίχημα ανασύστασης και αναγέννησης παρά τα όσα απαισιόδοξα μεταδίδονται από κεκτημένη ταχύτητα…»