Ο Αλ. Τσίπρας, το Μανιφέστο και η Βάρκιζα: Μια ιστορία της διακαναλικής

Έμπειρη δημοσιογράφος σχολίασε μετά το τέλος της διακαναλικής συνέντευξης του Αλέξη Τσίπρα την Κυριακή στο Ζάππειο: «Η εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρότυπο για μια διαφημιστική εταιρεία, δεν είναι όμως αριστερή…». Πράγματι, ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο είχε άνεση, ευφράδεια, εύστοχες ατάκες, ήταν επιθετικός στα σωστά σημεία. Για ένα απαιτητικό αριστερό κοινό όμως, τη μεγάλη δηλαδή δεξαμενή των φίλων και των ψηφοφόρων του Συνασπισμού, των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του νέου δυναμικού που από το 2010 και έπειτα «στήνει αυτί» στην Αριστερά περιμένοντας προοπτική, ήταν απογοητευτικός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των έξυπνων πλην κενών περιεχομένου απαντήσεων που έδωσε ο Αλ. Τσίπρας, είναι οι πολλές ιστορικές του αναφορές στο παρελθόν της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.

Και πρώτα απ’ όλα οι αρχική του τοποθέτηση, που ξεκίνησε με παράφραση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Το φάντασμα της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας, ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία, απέναντι σε αυτό το φάντασμα». Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος του Συνασπισμού θα έπρεπε να πει πως το φάντασμα του …Πάνου Καμμένου πλανιέται πάνω από τα γραφεία της πλατείας Κουμουνδούρου από τη στιγμή που έκανε την περίφημη δήλωση περί αποδοχής των ψήφων από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Αντί γι’ αυτό όμως, έντυσε με κομμουνιστικό μανδύα ένα αίτημα, για το οποίο δέχεται από πολλές πλευρές σκληρή κριτική, το ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ, με πρωθυπουργό τον ίδιο και στήριξη από αδιευκρίνιστες πολιτικές δυνάμεις.

Εν συνεχεία ο Αλέξης Τσίπρας ανέλυσε τη στάση που θα κρατήσει αν λάβει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. «Τα όπλα του λαού εμείς δεν θα τα παραδώσουμε» τόνισε, αφήνοντας να πλανάται στον αέρα η περίφημη «συμφωνία της Βάρκιζας», τότε που οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κατέθεσαν τον οπλισμό τους, μετά τη μάχη της Αθήνας και τα Δεκεμβριανά. Σύμφωνα με τη στρεβλή αντίληψη που έχει γίνει τρόπος σκέψης στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η ψήφος στις εκλογές, η ανάθεση της διακυβέρνησης και ο κοινοβουλευτικός δρόμος είναι όπλα επιβολής της λαϊκής θέλησης. Παράλληλα, έχουν εξοβελιστεί από το εγκεκριμένο λεξιλόγιο του προέδρου και επικεφαλής οι λέξεις «κινήματα», «αγώνας», «απεργία».

Το τελειωτικό «χτύπημα» ήρθε με την αποκατάσταση του …βρώμικου ’89 και της συγκυβέρνησης του Ενιαίου Συνασπισμού στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα. Αν το ΚΚΕ ξεσκόνισε την ιστορία του και αποκατέστησε τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Άρη Βελουχιώτη, ο πρόεδρος του Συνασπισμού απέδωσε τιμές στον Χαρίλαο Φλωράκη, τονίζοντας ότι ο ιστορικός ηγέτης του Περισσού «άσκησε μια ουσιαστική πολιτική συμμαχιών προκειμένου να διευκολύνει το λαϊκό κίνημα να έχει κατακτήσεις». Μιλά για τις συγκυβερνήσεις που έγιναν αιτία της μεγαλύτερης διάσπασης του ΚΚΕ αλλά και της βαθιάς ανυποληψίας στην οποία έπεσε ολόκληρη η Αριστερά (του Συνασπισμού συμπεριλαμβανομένου) έπειτα. Έχοντας προετοιμαστεί μάλιστα για μια τέτοιου τύπου ερώτηση, είχε μπροστά του και σχετικό απόσπασμα από το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ (του 1996!).