Διονύσης Τσακνής: Αντί βιογραφικού σημειώματος

Μέλος του κομουνιστικού κόμματος, δεν είμαι από το 1983. Από τις αρχές του ’73 εντάχτηκα στην Αντιδικτατορική – ΕΦΕΕ και αργότερα στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ, (κάτι για το οποίο όχι μόνο δεν μετανιώνω, αλλά αντιθέτως θεωρώ τίτλο τιμής) και μέχρις την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, ψήφιζα και στήριζα στο μέτρο του δυνατού τόσο τις εκλογικές μάχες, όσο και -παρά τις όποιες ενστάσεις μου- τις θέσεις του. Μία στάση, για την οποία δέχτηκα ουκ ολίγες λοιδορίες, είτε από έμμισθους γραφιάδες τύπου Κανέλη (του Βήματος για να μην παρεξηγούμαστε) είτε από διάφορους ανώνυμους, (με την έννοια της μη υπογραφής κειμένων) αργόσχολους του διαδικτύου.

Για προσωπικούς λόγους που σχετίζονται με την αντίληψή μου όσον αφορά στη χρησιμότητα και την καταλληλότητα, ή διότι επέλεξα ένα άλλο μετερίζι στη μάχη για τις Αριστερές ιδέες, αρνήθηκα επανειλημμένως θέση στα ψηφοδέλτιά του, που πολύ πιθανόν να μου χάριζαν μια βουλευτική έδρα. Και όταν στις προηγούμενες εκλογές για το Δήμο της Αθήνας, το όνομά μου ακούστηκε ως επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσα σε μια δήλωση δημόσιας στήριξης του σ. Νίκου Σοφιανού.

Η στάση μου αυτή -νομίζω πως πέρα από κάθε αμφιβολία- δείχνει, ότι ουδέποτε είδα το κόμμα μου ως εφαλτήριο ανόδου πολιτικής ή επαγγελματικής. Αντιθέτως θα έλεγα, πως στη δουλειά μου, αρκετές πόρτες ήταν και παραμένουν ερμητικά κλειστές. Κανένα παράπονο. Γνώριζα εκ των προτέρων τις …συνέπειες του νόμου.

Στα σαράντα χρόνια της πολιτικής μου διαδρομής ως πολίτης που συμμετέχει στα κοινά -αν με εννοείς- ήρθα σε επαφή με πολλούς ανθρώπους που οι αρχικές τους επιλογές αλλοιώθηκαν στο χρόνο για λόγους που ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Άλλοι αποστρατεύτηκαν και ιδιώτευσαν, άλλοι άλλαξαν στρατόπεδο (η ιστορία έχει πολλά παραδείγματα) και τέλος άλλοι, διαφωνώντας με την επικρατούσα άποψη στο κόμμα, χωρίς όμως να προδώσουν τις ιδέες τους για μια κομουνιστική κοινωνία, πήραν το δικό τους δρόμο. Κορυφαίες περιπτώσεις αυτές των αείμνηστων συντρόφων Κώστα Κάππου και του σπουδαίου διανοούμενου κομουνιστή Κώστα Τζιαντζή. Αν εξαιρέσω τους ριψάσπιδες, θεωρούσα και θεωρώ όλους τους άλλους συντρόφους μου. Μακάρι κι εκείνοι το ίδιο.

Παρακολούθησα με προσοχή και σεβασμό τον προσυνεδριακό διάλογο απ’ τις σελίδες του Ριζοσπάστη για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ. Δε χρειάζεται πολύ μυαλό για να διακρίνει κανείς, πως υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και ενστάσεις γύρω από τις θέσεις της ΚΕ, κυρίως, όσον αφορά στην τακτική, στις δυνάμει συμμαχίες και στην εσωκομματική λειτουργία. Από μόνο του, κάτι τέτοιο σημαίνει πως στη βάση του κόμματος, αναπτύσσεται ένας διάλογος. Ζωηρός ή μη, γενικευμένος ή όχι, δεν έχει σημασία. Κάτι τέτοιο δε, θα μπορούσε να αποτελεί μιαν απάντηση σε όσους θεωρούν πως αυτό που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ, είναι η μονολιθικότητα και ο εξοβελισμός της αντίθετης άποψης. Θα μπορούσε, ΑΝ:

Οι απαντήσεις σε άρθρα των «διαφωνούντων» αντιμετωπιζόταν από τα μέλη της ΚΕ και του ΠΓ με συντροφικό πνεύμα και επιχειρήματα. Όποιος έχει άλλη άποψη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι πράκτορας, φραξιονιστής ή οπορτουνιστής, άρα εχθρός του κόμματος. Θα μπορούσε, ΑΝ:

Αυτές οι διαφορετικές απόψεις και φωνές, έφταναν μέχρι το βήμα του συνεδρίου κι εκεί στο ανώτατο αυτό όργανο του κόμματος, απορρίπτονταν ως λανθασμένες ή γίνονταν αποδεκτές εν μέρει ή συνολικά.

Δεν ξέρω αν η καλλιτεχνική μου φύση με καθιστά πιο ευαίσθητο στα ζητήματα του ύφους, αλλά θυμάμαι το Λένιν που παρά τις διαφωνίες του με τον Γκόρκι, αφιέρωνε στις επιστολές του τις περισσότερες αράδες για να τον συμβουλέψει για την υγεία του, παρά να τον διορθώσει για τη θεοφοβία ή τη θεοπλασία του – όπως έλεγε.

Διονύσης Τσακνής
Πηγή: Εφημερίδα 6μέρες, 6 Απριλίου 2013