Ο Τιτανικός των δημοσκοπήσεων: Όταν οι αναλυτές σκίζουν τα πτυχία τους
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο όλο: το φάντασμα της λεγόμενη «αντισυστηματικότητας».
Ανησυχεί, τρέμει η παλιά φρουρά των τυράννων, όμως οι νέοι τύραννοι φορούν το αντισυστημικό τους ένδυμα και βγαίνουν στο πολιτικό παζάρι.
Παρά τις μεγάλες διαφορές, παρά τις διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις και συγκυρίες, υπάρχει ένα νήμα που συνδέει κορυφαία πολιτικά επεισόδια όπως είναι το δικό μας δημοψήφισμα του 2015, την επικράτηση του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα, την σαρωτική επικράτηση του Κόρμπιν στον επαναληπτικό γύρο των εσωκομματικών εκλογών στους βρετανούς Εργατικοούς και την χθεστινή επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ.
Σε όλες τις περιπτώσεις σχεδόν η συντριπτική πλειονότητα των συστημικών ΜΜΕ της χώρας (αλλα και διεθνώς) πήραν θέση με φανατισμό υπερ της πλευράς που ηττήθηκε. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι δημοσκοπήσεις και οι διάφορες έρευνες απέτυχαν παταγωδώς να πλησιάσουν την αλήθεια. Η λεγόμενη «αντισυστημική ψήφος» και η αντιφατική ενισχυμένη τάση ψήφου αντίδρασης δεν κινείται απαραίτητα σε προοδευτική κατεύθυνση, όπως περίτρανα είδαμε στην περίπτωση της εκλογής Τραμπ αλλά σε ένα βαθμό και στην περίπτωση του Brexit. Σε κάθε περίπτωση το φαινόμενο αυτό αποτελεί σύμπτωμα της βαθιάς κρίσης ενός συστήματος που αδυνατεί να βρει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Σε μια σοβαρή ελεύθερη αγορά οι εταιρείες δημοσκοπήσεων θα είχαν κλείσει και τα στελέχη τους δεν θα έβρισκαν δουλειά πουθενά.
— Τοκάτας Φούγκας (@platitudinous) November 9, 2016
Τι λέγανε μέχρι χθες Τρίτη οι έγυροι αναλυτές:
Όταν το Reuters έδινε… 90% πιθανότητες να κερδίσει τη μάχη η Χίλαρι!
Σύμφωνα με την ανάλυση μιας ολόκληρης σειράς δημοσκοπήσεων που έγινε για λογαριασμό του «έγκυρου» πρακτορείου Reuters και δημοσιεύτηκε την ημέρα των εκλογών η Χϊλαρι Κλίντον είχε «Πιθανότητες περίπου 90% να κερδίσει τη μάχη για τον Λευκό Οίκο»!!
Σύμφωνα με την ανάλυση για να ηττηθεί η Χίλαρι από τον Τραμπ θα χρειαζόταν ένας «απίθανος συνδυασμός λευκών, μαύρων και Ισπανόφωνων ψηφοφόρων σε έξι ή επτά πολιτείες!»
Αυτό που τελικά αποδείχτηκε απίθανο δεν είναι ο συνδυασμός αλλά οι αναλύσεις που έπεσαν κατά περίπου 90% έξω
το χαρτί του «αντισυστημικού»
Όπως είχαμε διαβάσει σε σχετικό αφιέρωμα της εφημερίδας Πριν στις το κατεστημένο και το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ, οργισμένο από το γεγονός ότι ο Τραμπ πήγε κόντρα στις κυρίαρχες επιλογές και διαδικασίες και τόλμησε να του βγάλει γλώσσα, κινήθηκε αποφασιστικά ώστε να του κόψει τον δρόμο προς τον Λευκό Οίκο. Αν και είναι σάρκα από τη σάρκα του, ο ακροδεξιός, ρατσιστής και κλασικός φοροφυγάς υποψήφιος έκανε το λάθος να παίξει το χαρτί του «αντισυστημικού» και γι’ αυτό τον τιμωρούν αλύπητα.
Το κάνουν, μάλιστα, παρά το ότι η πολιτική γραμμή του προστατευτισμού και των νέων διαθνών ισορροπιών που εκφράζει «ακουμπούν» σε μια ισχυρή τάση στις τάξεις τόσο του αμερικανικού κεφαλαίου όσο και των χαμηλότερων στρωμάτων της κοινωνίας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στον μέσο όρο των δημοσκοπήσεων, ο Τραμπ εξακολουθεί να προηγείται συντριπτικά της Χίλαρι Κλίντον όχι μόνο στις τάξεις των λευκών αρσενικών, αλλά και των λεγόμενων «μπλε κολάρων», που δεν διαθέτουν πτυχία κολεγίου.
περασαμε απο τον πρωτο μαυρο προεδρο στον πρωτο προεδρο που στηριζεται ανοιχτα απο ΚΚΚ, χαρακτηριστικη ενδειξη του κοινωνικου χασματος
— Afrodite™ (@afroditeTM) November 9, 2016
Η «Αμερική που χάνει»
Όπως είχε γράψει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου σε άρθρο του στην Καθημερινή προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει το αίνιγμα Τραμπ:
Αν ο Ντόναλντ Τραμπ έφτασε να υποστηρίζεται, δημοσκοπικά, από το 45% των ψηφοφόρων, δεν είναι γιατί οι μισοί Αμερικανοί έγιναν ισλαμοφάγοι, ρατσιστές και μισογύνηδες. Μπορεί οι κραυγές του για τείχος με το Μεξικό και για μαζικές απελάσεις μεταναστών να έλκουν μια θορυβώδη μειοψηφία συντηρητικών ψηφοφόρων, αλλά η Αμερική του 2016, με όλα της τα προβλήματα, δεν είναι δα και Γερμανία του 1933, εν αναμονή κάποιου μεγαλομανούς δικτάτορα για να τη «σώσει». Το κλειδί για να αποκωδικοποιήσουμε το αίνιγμα Τραμπ μας το δίνει ο αρθρογράφος των New York Times, Ρότζερ Κοέν: «Ο Τραμπ είναι νεόφυτος πολιτικός, ενώ η Κλίντον είναι το κατεστημένο. Τίποτε από ό,τι διημείφθη στο ντιμπέιτ δεν αλλάζει το γεγονός ότι εκατομμύρια Αμερικανοί ζητούν ρήξη και όχι συνέχεια και βλέπουν στον Τραμπ τη δυνατότητα μιας ριζοσπαστικής αλλαγής στο εδραιωμένο πολιτικό σύστημα».
Trump’s election is a rejection of a political establishment, and an economic system that has left too many people and communities behind. pic.twitter.com/NcB0MI7LTL
— Jeremy Corbyn MP (@jeremycorbyn) 9 Νοεμβρίου 2016
Πραγματικά, η σοβαρή, προετοιμασμένη και υπεύθυνη Κλίντον, που υποστήριξε και υποστηρίζει την παγκοσμιοποίηση, την απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου, τη Γουόλ Στριτ, τους πολέμους στη Γιουγκλοσλαβία και στο Ιράκ, εκφράζει τη συνέχεια – μια συνέχεια καθ’ όλα επιθυμητή από την «Αμερική που κερδίζει». Απέναντί της, ο άξεστος και απρόβλεπτος Τραμπ, που εχθρεύεται την παγκοσμιοποίηση, σαλπίζει την επιστροφή στο εθνικό κράτος, θέλει προστατευτικούς δασμούς για να προστατέψει θέσεις εργασίας, αμφισβητεί την αξία χρήσης του ΝΑΤΟ και επιδιώκει συμβιβασμό με τη Ρωσία, απευθύνεται στην «Αμερική που χάνει» και αναζητά ενστικτωδώς μια κάποια ρήξη.