Σύσκεψη χωρίς επιστροφή για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Το δίλημμα είναι πάντα το ίδιο «ευρώ ή χάος»!

«Μεγαλύτερη λύπηση αισθάνομαι για όσους ονειρεύονται το πιθανό, το κοντινό ό, τι είναι νόμιμο, παρά για εκείνους που ονειροπολούν με το αλλόκοτο το μακρινό»

Φερνάντο Πεσόα

Τι γίνεται στο πανό όταν ο ένας σταματήσει να το κρατάει;

«Διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ; Άλλη διάσπαση εμένα με ενδιαφέρει, αυτή η πολύ μεγάλη διάσπαση που έχει γίνει ανάμεσα στους πολιτικούς σχηματισμούς της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και στην κοινωνία, ιδιαίτερα στη νεολαία» είχε δηλώσει παλιότερα ο Αλέκος Αλαβάνος.  Το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο ο Αλέκος αλλά και το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και έφτασε ο καιρός επιτέλους να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.  Το Σάββατο 7 και την Κυριακή 8 Απρίλη στην Αθήνα θα γίνει –εκτός αν αλλάξει κάτι- η έκτακτη πανελλαδική σύσκεψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής να αποφασίσει για τρία κομβικής σημασίας ζητήματα που συνδέονται μεταξύ τους: α) Οι εκλογές, β) η στάση του ΜΑΑ απέναντι στο ευρώ και γ) οι μετωπικές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει.  Τα μέλη και οι φίλοι της πρωτοβουλίας βρίσκονται αντιμέτωποι με το δικιά τους παραλλαγή του μεγάλου διλήμματος «ΕΥΡΩ ή ΧΑΟΣ»; 

Η μια –σίγουρη λύση- είναι η επιστροφή, (με την ουρά στα σκέλια), στην αγκαλιά του νέου ΣΥΡΙΖΑ με ορατό όφελος κρατικές επιδοτήσεις και μια σίγουρη κοινοβουλευτική έδρα.  Το μειονέκτημα αυτής της γραμμής είναι ότι πίσω από το στόχο «ο Αλέκος στη βουλή» που αρκετοί βάζουν βρίσκεται η ουσιαστική κατάργηση του Μετώπου και η υποταγή στο ευρώ και στον αστικό θεσμικό δρόμο.   Πως μπορείς να συνεργαστείς σε αυτές τις εκλογές με βουλευτές που -με όλο το σεβασμό στους αγώνες τους- ψηφίσαν το πρώτο μνημόνιο;

Αυτό καθηλώνει  ακόμα και τις πιο αγωνιστικές εξάρσεις τακτικής και τις αντικαπιταλιστικές αναζητήσεις του κόσμου που πλησίασε και απομακρύνθηκε από το Μέτωπο.  Mια τέτοια κατάληξη θα  έκοβε ίσως οριστικά την επαφή με μια νεολαία που δεν ικανοποιείται πια από… μια άδεια πλατεία,  από μια ζωή που αποτελείται από τείχη αγωνίας και πλήξης διάσπαρτα με θρύψαλα οργής.

Και πάμε στη δεύτερη επιλογή «το χάος»

«Ποιος πάει για το καλύτερο ο θεός το ξέρει»

Όπως έγραψε σε άρθρο του στο Αριστερό blog ο Παναγιώτης Μαυροειδής  «η ευρωφροσύνη, είναι μάχη ζωής και θανάτου για την αστική τάξη. Όχι μόνο για την παραμονή στην ευρωζώνη. Αλλά και για την υπεράσπιση της λογικής των  ανοιχτών αγορών και του κέρδους. Της καπιταλιστικής επανίδρυσης του Σαρκοζί επί των ερειπίων του κόσμου της εργασίας»

Το  Μέτωπο Αλληλεγγύης Ανατροπής, δεν είναι η μόνη πολιτική συσπείρωση που διασπάται ή κλυδωνίζεται πάνω στο ζήτημα της εξόδου από την ευρωζώνη.  Το 35% των πολιτών δηλώνουν υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη και το 51% αντίθετο στην ΕΕ. Η ηγεσία του Μετώπου έχει υιοθετήσει τη γραμμή της εξόδου από το ευρώ, έχοντας ωστόσο απέναντι της –όπως γράφει και η εφημερίδα Δρόμος- όλες σχεδόν τις συνιστώσες που οι περισσότερες έχουν συμφωνήσει στην άνευ όρων επιστροφή στο ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα και κάποιους από τους φίλους του Α.Α που προκρίνουν ανοιχτά το σχήμα «ο Αλέκος στη Βουλή».  Στο μεταξύ η υπερ της εξόδου από το ευρώ τάσσεται η ΑΡ.ΣΥΝ.Α, η Αριστερή Συνεργασία Ανατροπής που συγκροτήθηκε τον περασμένο χρόνο από 100 πρώην μέλη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ που οι περισσότεροι έχουν διαχωρίσει τη θέση τους με τις οργανώσεις στις οποίες συμμετείχαν.

Το να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος στην πολιτική δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάτι που έκανε το Μέτωπο, όχι χωρίς παρενέργειες, με την υιοθέτηση της θέσης της εξόδου από το Ευρώ. Όπως λέει και ο Δαρβίνος σημασία δεν έχει να είσαι ο πιο έξυπνος και πιο δυνατός αλλά πιο γρήγορα από τους άλλους να προσαρμόζεσαι στην αλλαγή. Να αφουγκράζεσαι τις αλλαγές που συντελούνται στις συνειδήσεις και τις διαθέσεις των εργαζόμενων. Αυτό δεν διαγράφει παλιότερα πολιτικά λάθη, σφάλματα στις συμμαχίες, τακτικισμούς, προσωπικές στρατηγικές και εμμονές σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα που  έχουν πληγώσει την εικόνα του Μετώπου.

Σημαντική απήχηση στον ανένταχτο κόσμο δείχνει να έχει η πρωτοβουλία εκλογικής συμμαχίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αντικαπιταλιστική Αριστερά με βασικούς άξονες τη συνολική ρήξη με την ιμπεριαλιστική Ε.Ε, το ευρώ, την ολιγαρχία και τους ξένους δανειστές που  ζητούν τρία στελέχη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, ο Βαγγέλης Αντωνίου, ο Νίκος Γαλάνης και ο Κώστας Παπουλής.

Σίγουρα η δυναμική μιας διευρυμένης συμμαχίας για την ανατροπή θα μπορούσε θεωρητικά παρά τον ελάχιστο χρόνο που απομένει να λειτουργήσει προωθητικά. Η διαφορά μιας εκλογικής πολιτικής συμμαχίας από μια εκλογική «αρπαχτή» όμως είναι μεγάλη. Οι πολιτικές διαφοροποιήσεις δεν μένουν ενωμένες και πολύ με κόλλα uhu στιγμής!

Με το χρόνο μέχρι τις εκλογές να είναι πολύ λίγος, τα πολιτικά ζητήματα που πρέπει να διευθετηθούν και τον κομματικό πατριωτισμό από όλες τις πλευρές στα ύψη δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ακόμα και αυτή η πρόταση παρά τις γενικές διαθέσεις υπέρ ενός διευρυμένου μετώπου μπορεί να υλοποιηθεί σε δύο βδομάδες.  Οπότε το «χάος» μπορεί να σε αφήσει με μια βέβαιη διάσπαση, την προοπτική της εκλογικής αποχής που μπορεί να οδηγήσει σε αποστρατεία και ηττοπάθεια ή μιας αυτόνομης καθόδου που πολύ λίγοι θα ακολουθήσουν στις σημερινές συνθήκες.

Σενάρια προσέγγισης με το ΕΠΑΜ θα πρέπει να αποκλειστούν βάση της διαφορετικής προσέγγισης στο θέμα της ενότητας του λαού. «Καμιά ελπίδα» λεγόταν ένα γνωστό τραγούδι του ελληνικού συγκροτήματος «γενιάς του Χάους» στη δεκαετία του ’80 αλλά αυτό δεν χρειάζεται να συμβεί.  Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους η αιτιοκρατία δεν πηγαίνει χέρι-χέρι με την προβλεψιμότητα. Όπως και στην πραγματική δημοκρατία έτσι και στην αριστερά δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Δ. Τζ.

.

Απάντηση