To «άτεχνο Πολυτεχνείο» και ο Μάρκος Βαμβακάρης

Παραμονή της 40ής επετείου του Πολυτεχνείου και ο αρθρογράφος της “Καθημερινής” Τάκης Θεοδωρόπουλος αναρωτιέται «Γιατί γιορτάζουμε;» και δίνει ο ίδιος την απάντηση: γιορτάζουμε έναν «άτεχνο μύθο», ένα μύθο «που υπήρξε άτεχνος από την πρώτη στιγμή» και μάλιστα «όσο περνούν τα χρόνια ξεθωριάζει».

Άτεχνος; Δηλαδή κακότεχνος ή το αντίθετο του καλλιτεχνικού; Μα αν είναι άτεχνος, πώς εξακολουθεί να μας απασχολεί τέσσερις δεκαετίες τώρα; Για έναν άτεχνο μύθο, λοιπόν, σκοτώθηκαν δεκάδες νέοι πριν 40 χρόνια, για έναν άτεχνο μύθο θυσιάστηκαν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου, για έναν άτεχνο μύθο δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν και αυτή τη χρονιά στην πορεία. Η μυθολογία, το «άτεχνο» του πράγματος έγκειται, σύμφωνα με τον Τ.Θ., στο ότι το Πολυτεχνείο δεν ήταν «ο θρίαμβος της δημοκρατίας», αλλά «μια μικρή πανωλεθρία», αφού δεν ανέτρεψε τη χούντα του Παπαδόπουλου αλλά το ακολούθησε η δικτατορία του Ιωαννίδη.

Επιπλέον, η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι η χαρά των μπαχαλάκηδων: «Το Πολυτεχνείο είναι η γιορτή της ευγενούς τάξεως των μπαχαλάκηδων. Οπως το Πάσχα επισκέπτονται οι πολιτικοί αρχηγοί τους στρατώνες, τον Δεκαπενταύγουστο ο πρωθυπουργός την Τήνο και ο Ανδρέας Παπανδρέου πήγαινε στην Παναγία Σουμελά ανήμερα τη γιορτή της, έτσι και οι μπαχαλάκηδες έχουν τη γιορτή τους στις 17 Νοεμβρίου. Μολότοφ, κάδοι καμένοι και απαραίτητες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ είχαν την τιμητική τους στις περασμένες δεκαετίες πριν περάσουν στην καθημερινότητα της πόλης».

Η πορεία της περασμένης Κυριακής διαψεύδει τον Τ.Θ. σε δύο τουλάχιστον σημεία. Πρώτον, η μεγάλη συμμετοχή και το πάθος δείχνουν ότι ο άτεχνος αυτός μύθος δεν ξεθωριάζει, τουλάχιστον με την ταχύτητα που υπολογίζουν οι ομοϊδεάτες του αρθρογράφου –κάτι που φαίνεται ακόμα και στις φωτογραφίες. Και δεύτερον, οι φετινοί «μπαχαλάκηδες» φορούσαν κράνος και κρατούσαν ασπίδα, ήταν τα ΜΑΤ που δεν έκαψαν κάδους, αλλά έσπασαν τζαμαρίες και έδειραν κόσμο στα Εξάρχεια προκαλώντας επεισόδια όταν η πορεία είχε ήδη τελειώσει. Σε 14 συλλήψεις και σε περίπου 150 προσαγωγές προχώρησε η αστυνομία πριν και μετά από την πιο ειρηνική πορεία των τελευταίων χρόνων. Σε χθεσινή ανάρτηση στο in.gr μπορεί κανείς να διαβάσει ότι η κυριακάτικη αυτή πορεία ήταν μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων, ενώ το σχετικό ρεπορτάζ συνοδεύουν πολλές φωτογραφίες που δείχνουν τη μαζικότητά της.

Η αστυνομική βία είναι αόρατη για τον Τ.Θ. που σήμερα, με το άρθρο του «Τζέκιλ και Χάιντ» επανέρχεται  για να αποκαθηλώσει άλλον έναν μύθο ή μάλλον να υπογραμμίσει μια αντίφαση: από τη μια, λέει, όλη η Ελλάδα θεωρεί τη γενιά του Πολυτεχνείου υπεύθυνη για το σημερινό χάλι μας. Αυτό συμβαίνει 364 ημέρες το χρόνο, όμως κάθε 17 Νοέμβρη η Ελλάδα τιμά και αποθεώνει αυτήν ακριβώς τη διεφθαρμένη γενιά. Όμως η άποψη ότι η γενιά του Πολυτεχνείου είναι τα λαμόγια, τα κοράκια της μεταπολίτευσης είναι οι ακροδεξιοί κύκλοι γενικά και η Χρυσή Αυγή ειδικότερα. «Το παραμύθι του Πολυτεχνείου καλά κράτησε. Οι άνθρωποι που το πουλήσανε, φορώντας χακί αμπέχονο και σοσιαλισμό, βρεθήκανε μετά στην πλουτοκρατία, στα χρηματιστήρια, να τρώνε στα σινιέ εστιατόρια στο Κολωνάκι», έλεγε σε τηλεοπτική του συνέντευξη, πέρυσι τον Μάιο, ο Νίκος Μιχαλολιάκος.

Η δαιμονοποίηση της γενιάς του Πολυτεχνείου ΔΕΝ είναι κυρίαρχη άποψη, όπως υποστηρίζει ο Θ.Τ. Επίσης ΔΕΝ είναι κυρίαρχη η αγιοποίηση, έστω και αν αυτή εκδηλώνεται με υπερβολή μία ημέρα το χρόνο. Ο αρθρογράφος στηρίζεται σε ένα αξίωμα όχι μόνο μη αυταπόδεικτο, λανθασμένο, αλλά και βαθιά αντιδραστικό για να καταλήξει στη ματαιότητα ή και στη γελοιότητα της αντίστασης, της εξέγερσης. Επίσης, στο σημερινό του άρθρο διευκρινίζει ότι δεν είναι φασίστας και χουντικός, όπως τον κατηγόρησαν κάποιοι σχολιαστές που αμφισβήτησαν τα δημοκρατικά του φρονήματα και ότι ποτέ στη ζωή του δεν άφησε «μούσι». Με την τελευταία αυτή διευκρίνιση έθεσε τέρμα στην αγωνία δεκάδων χιλιάδων αναγνωστών που μέχρι τώρα δεν ήξεραν το ιστορικό της τριχοφυϊας του αρθρογράφου.

«Ο πατέρας μου ήταν εργάτης άτεχνος», λέει στην «Αυτοβιογραφία» του ο Μάρκος Βαμβακάρης. Εδώ το άτεχνος είναι συνώνυμο του ανειδίκευτου. Αυτοί που έκαναν το Πολυτεχνείο ήταν επίσης εργάτες άτεχνοι, δηλαδή δεν ήταν επαγγελματίες πολιτικοί, δεν ανήκαν στον παλιό πολιτικό κόσμο, ένα μεγάλο κομμάτι του οποίου επιδίωκε συμβιβασμό με τη χούντα ενώ ένα άλλο κομμάτι δεν εμπιστευόταν τους άτεχνους εργάτες.