10 εκατ. λίρες για την κηδεία της μάγισσας!
10 εκατ. λίρες για την κηδεία της μάγισσας!
Πόσο στοιχίζει η κηδεία μιας μάγισσας; Την απάντηση δεν θα τη βρούμε σε κάποιο σάιτ με FAQ στο Ίντερνετ, όμως η κηδεία της Θάτσερ θα επιβαρύνει το βρετανικό κράτος με 10 εκατομ. στερλίνες. Ο βρετανός βουλευτής Τζορτζ Γκαλογουέι (πρώην αριστερή πτέρυγα των Εργατικών και νυν ανεξάρτητος) έχει βγει από τα ρούχα του και με δήλωσή του στο BBC καταγγέλλει «την αγιοποίηση μιας σατανικής γυναίκας».
Kανένας Βρετανός πρωθυπουργός δεν έχει ταφεί με τόσες φανφάρες σαν αυτές που ετοιμάζονται για τη Θάτσερ. Ούτε ο Χάρολντ Ουίλσον, που κέρδισε τέσσερις γενικές εκλογές, ούτε ο μεταπολεμικός πρωθυπουργός των Εργατικών, ο Κλέμεντ Άτλι, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη θεμελίωση του κράτους πρόνοιας, επισημαίνει ο Γκάλογουέι και προσθέτει ότι θεωρεί ιεροσυλία τη σύγκριση της Θάτσερ με τον Τσόρτσιλ. «Αν δεν ήταν ο Τσόρτσιλ, σήμερα θα μιλούσαμε γερμανικά», είπε εξοργισμένος.
(Σημείωση: με τον Τσόρτσιλ έχει συγκριθεί και ο Τζορτζ Μπους ο Νεότερος μετά την εξαγγελία του περί κήρυξης πολέμου κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, αλλά σήμερα μόνο καγχασμό προκαλεί αυτή η σύγκριση.)
Σήμερα τα χαράματα, στις πέντε παρά δέκα, άρχισε στο Λονδίνο η επίσημη πρόβα του νεκρώσιμου σόου (φωτογραφία). Πολύχρωμες στολές, πολύς στρατός, πολλή αστυνομία. Μόνο οι προβλεπόμενοι κανονιοβολισμοί δεν έπεσαν για να μην ξυπνήσουν αλαφιασμένοι οι κάτοικοι της πόλης. Έξι μαύρα καθαρόαιμα άλογα θα σέρνουν τον κιλλίβαντα που θα φέρει το φέρετρο… Μόνο έξι;
Ας δούμε τι λέει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου (Καθημερινή, 14.3) για το θάνατο της Θάτσερ:
Ο θατσερισμός σαν ζόμπι
Η Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξε σπάνιο πολιτικό φαινόμενο, στη ζωή και στον θάνατό της. Δεν θυμόμαστε προηγούμενο ηγέτη δημοκρατικής χώρας, ο θάνατος του οποίου να γιορτάστηκε σαν λαϊκό καρναβάλι, όπως αυτό που έκπληκτοι είδαμε να ξεσπάει στο Λονδίνο και τη Γλασκώβη, το Μπρίστολ και το Γιόρκσαϊρ, το Μπέλφαστ και το Ντέρι.
Ανατριχιάζοντας με την ιεροσυλία, οι οπαδοί του πολιτικά ορθού θα ανακράξουν: «Επιτέλους, κάτι τέτοιες ώρες οφείλεται λίγη ευπρέπεια, λίγος σεβασμός». Ασφαλώς! Τουλάχιστον τον ίδιο σεβασμό που οφείλουμε στα πολυάριθμα θύματα της Θάτσερ. Στον Μπόμπι Σαντς και τους εννέα Ιρλανδούς συντρόφους του, που πέθαναν στις φυλακές Μέιζ, στην επική απεργία πείνας του 1981. Στους Χιλιανούς δημοκράτες, που τους τσάκισε τα κόκαλα ο φίλος της Θάτσερ, Πινοτσέτ. Στους μαύρους που σάπιζαν στις φυλακές του απαρτχάιντ, όταν εκείνη χαρακτήριζε τον Νέλσον Μαντέλα «τρομοκράτη». Στους εργάτες των ορυχείων και των λιμανιών, που είδαν τις δουλειές τους να χάνονται και τις κοινότητές τους να διαλύονται από τη «Σιδηρά Κυρία» με το ανατριχιαστικό δόγμα: «Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που λέγεται κοινωνία».
Ναι, υπάρχει, απαντούν τώρα τα βέβηλα θύματά της! Μόνο που βιάζονται να πανηγυρίσουν. Γιατί μπορεί η Θάτσερ να έφυγε, αλλά η κληρονομιά της εξακολουθεί να βασιλεύει παγκόσμια – και με την πιο άγρια μορφή της, στις χώρες του μνημονιακού δράματος. Για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση, η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να διδαχθεί από αυτή τη δαιμονικά άξια εχθρό της. Μια σπουδαία προσωπικότητα, που δεν ήρθε να διαχειριστεί το σύστημα, αλλά να το μεταμορφώσει. Δεν υπήρξε δούλος της επικοινωνίας, αλλά πολιτικός με ραχοκοκαλιά και στέρεες ιδεολογικές θέσεις. Δεν ήταν όμηρος του «Κέντρου», αλλά τραβούσε το «Κέντρο» στο δικό της «άκρο». Δεν υποκλινόταν στη συναίνεση, αλλά διαμόρφωνε μια καινούργια συναίνεση μέσω της ρήξης. Μόνο αυτοί που θα έχουν διδαχθεί από αυτή τη μεγάλη πολιτικό, θα μπορέσουν να προσφέρουν στον νεοφιλελευθερισμό τη δημόσια κηδεία που δικαιούται. Και να τον τοποθετήσουν στο μουσείο της προϊστορίας, πλάι στο μαστίγιο και τα χρηματοπιστωτικά παράγωγα – σύμβολα μιας «προόδου», που πίνει νέκταρ από τα κρανία των ηττημένων.