Τζήμερος: Κάντε τη ζωή των μεταναστών κόλαση…
Κατά τα άλλα ο νεοφιλελευθερισμός είναι…. η νιότη του κόσμου…
Εντάξει ο νεοφιλελεύθερος στα οικονομικά θέματα Τζήμερος δεν χρησιμοποίησε αυτά ακριβώς τα λόγια αλλά η απόδοση του περιεχομένου είναι απολύτως ακριβής. Συγκεκριμένα δήλωσε στο ρ/σ ΒΗΜΑ 99,5: «Η διαβίωση για τους μετανάστες στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε όταν τηλεφωνούν στα χωριά τους να μην λένε ότι η ζωή στη χώρα μας είναι αρκετά καλύτερη από ό,τι στις πατρίδες τους»!
Δηλαδή: «Με αυτόν τον τρόπο θα αποτρέπονται άλλοι μετανάστες από το να σκέφτονται την Ελλάδα ως πιθανό προορισμό τους.»
Τύφλα να έχει ο Μακιαβέλι. ¨Ενας κασιδιάρης την ημέρα, τον πακιστανό τον κάνει πέρα… Αυτός είναι σύμφωνα με τον ίδιο και τα μνημονιακά ΜΜΕ που προβάλουν τις θέσεις του λες και πρόκειται για κόμμα του 30% ο εκπρόσωπος του κοινού νου και του ορθολογισμού. Ουσιαστικά ο Τζήμερος κλείνει το μάτι στη δράση των παρακρατικών φασιστικών συμμοριών και τη βία κατά μεταναστών καθώς αυτές οι ενέργειες προφανώς με τη λογική του. επηρεάζουν τις «εντυπώσεις από την παραμονή στην Ελλάδα» στα τηλεφωνήματα στις πατρίδες τους.
Ο Θάνος Τζήμερος με εθνικοσοσιαλιστική λογική εξέφρασε την άποψη ότι «κάθε μετανάστης που εργάζεται παίρνει μια θέση από τους Έλληνες»
Ακόμα διατύπωσε την άποψη ότι «οι μετανάστες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως φθηνά εργατικά χέρια σε επιχειρήσεις που πρέπει να ανταγωνιστούν αντίστοιχες στη Βουλγαρία, όπου το μισθολογικό κόστος είναι πολύ χαμηλό» ενισχύοντας τη λογική ότι πρόκειται για «παιδιά ενός κατώτερου θεού» και πρέπει να συνεχίσουν να ζουν χωρίς δικαιώματα ή με λιγότερα δικαιώματα. Αυτό είναι το ευρωπαϊκό κεκτημένο της Ε.Ε που υπερασπίζονται;
Στέλιος Ράμφος: …όταν υποτάσσεται το αίσθημα σε μια μυθική αντίληψη των πραγμάτων τότε το υποκείμενο παραμένει παιδί. Τότε το υποκείμενο μπορεί να παραμείνει βρέφος και ενώ οι ηλικίες περνάνε και μεγαλώνει, εκείνο παραμένει βρέφος, γιατί; Γιατί πρέπει να ζει τον κόσμο φαντασμαγορικά και όχι ιστορικά, με τις πρωτοβουλίες και την ενεργητικότητα του ανθρώπου που δημιουργεί χρόνο, και όχι, που είναι αντικείμενο ενός φαντασιώδους χρόνου, τέτοιου όπως διαπλάστηκε μέσα από τα ιστορικά δρώμενα. Επομένως κατοχυρώνεται πια τυπικά ένας τρόπος ζωής και λατρείας. Ο χρόνος, αντί να γεννάει, παραλύει και καθηλώνει, εάν δεν στρέφει και προς τα πίσω, οτις κουλτούρες οι οποίες ας πούμε ζουν με αυτόν τον χρόνο, και δεν μιλάω πια μόνο για την Ελλάδα σας είπα πριν, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία, είναι κοινά χαρακτηριστικά. Αυτό λοιπόν το στοιχείο μιας παράξενης ανακυκλώσεως το βλέπουμε και το ζούμε κυριαρχικά στις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων γιατί ακριβώς αυτός ο μυθικός χρόνος είναι εκείνος που τις καθορίζει. Δεν είναι δηλαδή οι επιλογές πια της δημιουργικότητος, αλλά οι επιλογές μιας προσαρμογής, και μιας ας πούμε συμμορφώσεως, προς μια τυπική χρονικότητα, η οποία από εκεί και πέρα διαμορφώνει τους αντίστοιχους ψυχισμούς. Τα αποτελέσματα, είναι αποτελέσματα τα οποία μπορεί κανείς να εντοπίσει. Τα αποτελέσματα είναι λοιπόν, ότι ο άνθρωπος θέλει να γίνει δημόσιος υπάλληλος εύκολα, ο παθητικός, του αρέσει πολύ πια η δημοσιοϋπαλληλία, επομένως θα φτιάξει αχανές κράτος και θα χωθούν όλοι εκεί περιμένοντας, ας πούμε να επιβιώνουνε με όλα τα προνόμια ενός τέτοιου κράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες αυτές τις περιοχές οι γραφειοκρατίες με την μια η την άλλη μορφή ήταν κυρίαρχες, η υπαλληλία και η νοοτροπία η υπαλληλική, η απουσία συζητήσεων, ερεύνης επιστημονικής, κτλ, η άθλια παιδεία, ήταν χαρακτηριστικά σ όλες αυτές τις κουλτούρες. Έχουμε λοιπόν τέτοιου είδους χαρακτηριστικά, και βεβαίως έχουμε επίσης μια στενότητα η οποία συνδέει τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους, με μορφές εντοπιότητος και συντεχνιακής ας πούμε αντιλήψεως, και βεβαίως έχουμε επίσης και μεγάλες παλινδρομήσεις. Όταν η χρονικότητα είναι κυκλική, τότε το πισωγύρισμα και η παλινδρόμηση είναι η πιο εύκολη κίνηση, η πιο κατανοητή χρονικότης. Τώρα ζούμε μια παλινδρόμηση τέτοια, ένα πισωγύρισμα το οποίο όμως καλούμεθα να πληρώσουμε. … Θα πρέπει να φτάσουμε μέσω της παιδείας στη δημιουργία ενός πολίτη, ο οποίος αγαπάει και νοιάζεται, αυτόν τον οποίο δεν γνωρίζει. Με τους όρους αυτούς και με αυτές τις συνθήκες μπορούμε να πούμε πλέον, ότι διεκδικούμε τη ζωή, και αν δεν αφήσουμε τη ζωή, είναι βέβαιο ότι και η ζωή δεν πρόκειται να μας αφήσει.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
εξοχότατη, ξανά! http://wp.me/p2hoqR-pF