Για τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ με πασοκογενείς

Αμφιβολίες και απορίες

του Νίκου Βασιλειάδη

Διαβάζοντας, κανείς την διακήρυξη κοινών θέσεων της συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ με πασοκογενείς, (Αυγή, 30-3-2012), είναι αλήθεια ότι μένει με πολλές απορίες και αμφιβολίες, ή ίσως και να καταλήξει, ότι το κείμενο δεν «πατάει» στην σημερινή Ελλάδα, αλλά είναι σκόρπιες θέσεις μιας σοσιαλδημοκρατικής κίνησης σε κάποια ίσως άλλη χώρα. Aς θίξουμε, λοιπόν ορισμένα σημεία:

α) Σε όλο το κείμενο δεν γίνεται καμία αναφορά στην ιδιαιτερότητα, ή στην ένταση, της επίθεσης ή της κρίσης στην Ελλάδα και στα ασύλληπτα δεινά του ελληνικού λαού. Αντίθετα γίνεται η αναφορά: «Σε όλη την Ευρώπη οι ίδιες δυνάμεις με την επίφαση της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους…..επιδιώκουν….κλπ».  Αναρωτιέται κανείς, αν έχει να κάνει με τυφλούς, η σκόπιμα πρέπει να τονιστεί η συμμετρία του πανευρωπαϊκού αγώνα και όλα τα σχετικά του ευρω-ιδεοληπτικού  μεταρρυθμισμού;

β) Αφού διαβάζει κανείς ανάμεσα στα άλλα, ότι «το χρέος αποτελεί έκφραση των ανισότιμων σχέσεων που δημιουργεί ή ίδια η αρχιτεκτονική του ευρώ», περιμένει να δει ποια αρχιτεκτονική του ευρώ, θα υποστηρίξει αυτή η συμμαχία, αν γίνει κυβέρνηση. Σε ποιο «καλό ευρώ» η Ελλάδα δεν θα «δημιουργεί» εξωτερικό και δημόσιο χρέος; Πως θα διαμορφωθούν ισότιμες σχέσεις; Σε τελική ανάλυση, η παραμονή στο ευρώ, προϋποθέτει ορισμένους όρους που πρέπει να τεθούν από την Ελλάδα, κάποιες μίνιμουμ διεκδικήσεις; Ή παραμένουμε άνευ-όρων στην ευρωζώνη, μέχρι την δευτέρα παρουσία που θα «αλλάξει το ευρώ»; Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα περίγραμμα άμεσων και συγκεκριμένων διεκδικήσεων της Ελλάδας από την Ε.Ε.. Φαίνεται ότι για την συμμαχία αυτή, το συγκεκριμένο ζήτημα είναι απαγορευμένη συζήτηση.

Η παραμονή είναι άνευ-όρων. Όντως, αν υπήρχε μια τέτοια θέση, ότι οι ελάχιστοι όροι παραμονής στο ευρώ είναι αυτοί, στο βαθμό που δεν εκπληρωθούν θα αποχωρήσουμε, θα μπορούσε να πει κανείς,  ότι η πρόταση συνεργασίας με τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς έχει μια ειλικρίνεια και ανοίγει μια συζήτηση. Όμως οι θέσεις στο ζήτημα δείχνουν ότι μάλλον επικρατεί η  ευρω-ανανεωτική-σοσιαλδημοκρατική άποψη, και ότι το δόγμα «ανήκουμε στη δύση»,  «η Ε.Ε. είναι το σπίτι μας» (και ας πέσει να πλακώσει τον ελληνικό λαό), δεν αμφισβητούνται.

γ) Επαναλαμβάνεται η ασυνάρτητη θέση, ότι όλα γίνονται για την κερδοφορία του κεφαλαίου, και «όχι για την διάσωση του ευρώ»! και ότι ή λύση είναι η φορολογία των επιχειρήσεων, των εφοπλιστών κλπ. Όσον, αφορά το πρώτο, μάλλον δεν διαβάζουν εφημερίδες, και ούτε αυτά που ομολογεί το Δ.Ν.Τ., αλλά τι αρνούνται ακόμη; Ότι αυτά δεν έγιναν για να ξεφορτώσουν και να σωθούν οι ξένες τράπεζες; Μήπως η ελληνική κυβέρνηση δεν κήρυξε χρεοκοπία στην αρχή της κρίσης όταν είχε όλα τα διαπραγματευτικά χαρτιά επειδή θα αποσταθεροποιούσε το ευρώ; Η τελικά η κρίση της ζώνης του ευρώ,  δεν σχετίζεται απόλυτα, με το αποικιοκρατικό πρόγραμμα που εφαρμόζεται στη χώρα;

Όσον αφορά το δεύτερο, τους φόρους,  γνωρίζουν η δεν γνωρίζουν οι συντάκτες, ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις (μικρές ή μεγάλες), εμφανίζουν ζημιές, βάζουν λουκέτα, η στην καλύτερη των περιπτώσεων εμφανίζουν μείωση κερδών; Γνωρίζουν επίσης οι συντάκτες ότι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, μπορούν να έχουν έδρες σε άλλες χώρες-με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές- μέσα στο σύστημα του ευρώ και της ΟΝΕ, της ελεύθερης κυκλοφορίας κεφαλαίων και εμπορευμάτων; Άρα, από πού θα εισπράξουν όλους αυτούς τους φόρους, σε συνθήκες ύφεσης της οικονομίας; Από τους εφοπλιστές; Μα η πλειοψηφία τους κατοικεί στο εξωτερικό, κτίζει τα πλοία της στο εξωτερικό τα επισκευάζει στην αλλοδαπή, αυτά δεν περνάν καν από το λιμάνι του Πειραιά, και το καθένα από αυτά είναι μια ξεχωριστή εταιρία, με έδρα κάπου στην Αφρική. Πρόκειται για  κεφάλαιο, δυστυχώς,  χωρίς φορολογική πατρίδα. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι θα φορολογήσει και τους Έλληνες που κατοικούν στην Αστόρια,  αλλά πρέπει μα μας εξηγήσει τον τρόπο. Κανείς φυσικά, δεν είναι εναντίον των άμεσων φόρων και της φορολογίας του κεφαλαίου, αλλά για να αποδώσουν, πρέπει να ανακάμψει η οικονομία.

δ) Δηλώνεται η πρόθεση για την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Αλλά μάλλον οι συντάκτες δεν εξηγούν πάλι τον τρόπο.  «Εθνικοποίηση …των τραπεζών….. αλλαγή των όρων…των κριτηρίων λειτουργίας…κ.α.» Καλά αυτά, αλλά τη νομισματική πολιτική, τα επιτόκια, τη ρευστότητα,  θα τα καθορίζουν οι εργαζόμενοι με τον εργατικό έλεγχο, ή η Ε.Κ.Τ., σύμφωνα με τους κανόνες του ευρωσυστήματος;  Αυτήν, την «μικρή» αντίφαση δεν μας την λύνουν οι συντάκτες των θέσεων. Πιο κάτω, συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο: «Η Τράπεζα της Ελλάδος, οφείλει να βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Βουλής». Τι εννοούν εδώ, κανείς δεν καταλαβαίνει. Αν εννοούν την πολιτική της, τότε αυτή βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Ε.Κ.Τ.. Αν εννοούν έναν απλό εποπτικό έλεγχο, τότε είμαστε εντάξει.

ε) Θα προβούν δηλώνουν σε αναστολή πληρωμών. Θεωρούν ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά; Πως θα διαπραγματευτούν; Πως θα αντιμετωπίσουν την πιθανή περίπτωση, να σταματήσει η χρηματοδοτική ροή της Ε.Κ.Τ. προς τις ελληνικές τράπεζες; Οι αναστολές και οι αθετήσεις πληρωμών, αφού θα  διαγραφεί και το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, δεν είναι βελούδινες διαδικασίες. Δεν μας εξηγούν οι συντάκτες και εδώ, αν έχουν σκεφτεί εναλλακτικές λύσεις, στις πιέσεις που θα δεχτούν. Δεν μας εξηγούν, πως θα καλύψουν το δημόσιο έλλειμμα, μόλις προβούν σε αναστολή πληρωμών. Δεν μας εξηγούν πως χρεοκόπησε δημοσιονομικά και παραγωγικά η Ελλάδα. Δεν μας εξηγούν, πως θα ανασυγκροτηθεί η γεωργία, αλλά πιο κύρια η μεταποίηση, αν μια αγροτική και βιομηχανική πολιτική προσκρούει στην Ε.Ε.; Δεν μας εξηγούν πολλά, ή μάλλον δεν μας εξηγούν τίποτα.

Συμπερασματικά: Δυστυχώς και ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ, συμβάλλει στην δημιουργία σύγχυσης, με θολές αντιμνημονιακές θέσεις, που δεν εμφανίζουν μια συνοχή. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αφού όλος ο χώρος αυτός, συγκροτείται πάνω σε ένα θολό αντιμνημονιακό όχι, γιατί δεν προτείνει συνεργασία και στους «Ανεξάρτητους Ελληνες», η γιατί δεν χωράει και ο συμπαθέστατος Δημαράς;…. Άβυσσος, η ψυχή της αριστεράς…