Τσίπρας: Αυτοδιαλυθείτε ησύχως!
Πολλοί μίλησαν για συγκίνηση και συναισθηματικούς …κόμπους στο λαιμό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήταν ενθουσιασμός παρά λυγμός, αυτό που επικράτησε στο στάδιο Τάε Κβον Ντο πριν την έναρξη του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο τελευταίο συνέδριο του Συνασπισμού. Όπως έγραψε εύστοχα ο Παναγής Γαλατσιάτος, «δεν πρέπει να υπήρξε προηγούμενο κόμματος που το ξεφορτώθηκαν με τέτοια ευχαρίστηση». Δυστυχώς, το βιβλίο του Γιάννη Μπαλάφα 20 χρόνια χρειάστηκαν για την ιστορία του Συνασπισμού γράφτηκε πολύ νωρίς για να συμπεριλάβει τον εσπευσμένο αυτό αποχαιρετισμό στα όπλα για το ιστορικό κόμμα της Κουμουνδούρου.
Από τα 986 μέλη του Διαρκούς Συνεδρίου του Συνασπισμού, το «παρών» έδωσαν στην τελική διαδικασία μόλις 513. Οι άλλοι μισοί εμφανώς σνόμπαραν τη συγκινητική διαδικασία. Εκεί που στην Αριστερά σκοτώνονται για να ανέβουν στο βήμα, η τελευταία επίσημη διαδικασία του ΣΥΝ είχε μόλις 18 ομιλητές. Δεν μπορούμε παρά να αισθανθούμε συμπάθεια για τους 8 συνέδρους που καταψήφισαν την εισήγηση για την αυτοδιάλυση του κόμματος. Τα λευκά ήταν περίπου 10, αλλά το προεδρείο δεν έκανε τον κόπο να τα καταμετρήσει.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έκλεισε την εισήγησή του με στίχους του Κωστή Παλαμά: «Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης«. Είναι από τα ποιήματα που σου κάνουν για τον πρώτο στίχο, αλλά ο δεύτερος (που αποσιωπήθηκε) τα χαλάει: «ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης». Το δε κλείσιμο του ποιήματος είναι κάτι που (δυστυχώς) δεν ταίριαζε ποτέ στο κόμμα της Κουμουνδούρου: «Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε, γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!».
Πάντως, δεν παρέλειψε μια ελαφριά μικροψυχία στην κατά τα άλλα επετειακή του ομιλία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμενος στους παλιούς προέδρους του Συνασπισμού, αναφέρθηκε εκτενώς μόνο στον Νίκο Κωνσταντόπουλο, ο οποίος μολονότι εξέφραζε ανέκαθεν το χειρότερο πρόσωπο του Συνασπισμού, του κόμματος που μονίμως πάλευε για την κοινοβουλευτική του επιβίωση ποντάροντας στην εγγύτητά του με το ΠΑΣΟΚ, πιστώθηκε από τον Τσίπρα ότι «στη διάρκεια της θητείας του διαμορφώθηκε η νέα ταυτότητα αυτού του χώρου. Και κυρίως γιατί τότε γεννήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε επιλέχθηκε ο κινηματικός προσανατολισμός με τη συμμετοχή μας στο διεθνές αντιπαγκοσμιοποιητκό κίνημα, αλλά και τότε δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στη συγκρότηση της οργάνωσης νεολαίας».
Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Κωνσταντόπουλος έδωσε «πράσινο φως» για έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ήταν ημιθανής από τη γέννησή του, καθώς στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση που είχε να αντιμετωπίσει, τις ευρωεκλογές του 2004, δεν κατέστη εφικτή ούτε καν η συγκρότηση ψηφοδελτίου ΣΥΡΙΖΑ, και κατέβηκε μόνος ο Συνασπισμός! Το νέο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, με το ριζοσπαστισμό των κινημάτων και την ιδέα περί ενότητας της Αριστεράς ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος και η αριστερή στροφή του κόμματος που το εισηγήθηκε. Κι όμως, στη σύντομη αναφορά του Αλέξη Τσίπρα, ο Αλαβάνος αναφέρθηκε εμμέσως και όχι ονομαστικά και μάλιστα, μπερδεμένος μαζί με τη Δαμανάκη: «Δε θέλω να πετάξω τη προσφορά κανενός, ακόμη κι αυτών των συντρόφων που σήμερα βαδίζουμε δρόμους χωριστούς. Άλλωστε δύο από τους πρώην προέδρους του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ έχουν διαλέξει ξεχωριστό δρόμο σήμερα. Είναι και αυτοί κομμάτι της ιστορίας αυτού του κόμματος. Τους αναλογεί μερτικό στα καλά και τα άσχημα. Άλλωστε είπαμε: όλα όσα ζήσαμε είναι κομμάτι μας. Δεν πετάμε τίποτα».
[φωτογραφία: Left.gr]