ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Σχέδιο Β’: Η συμπόρευση άργησε μια (αιωνιότητα και μια) μέρα

Τη γαλλική ταινία «Ατέλειωτοι αρραβώνες» έχει καταντήσει να θυμίζει το θέμα της μετωπικής συμπόρευσης της «άλλης Αριστεράς» (εκτός ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ).  Εδώ και πολλούς μήνες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η κίνηση Σχέδιο Β’ (με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο) συζητάνε, φτιάχνουν προσχέδια, κοινές πολιτικές δηλώσεις, κείμενα προγραμματικής σύγκλισης τα οποία έχουν τη μοίρα του πέπλου (ή μήπως του σάβανου;) της Πηνελόπης, το οποίο το έπλεκε την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα. Η διαφορά με το ομηρικό έπος είναι ότι εδώ δεν έχουμε ένα τσούρμο από αρπακτικούς και χαραμοφάηδες μνηστήρες που περιμένουν την αποπεράτωση του πέπλου, αλλά ένα σημαντικό κομμάτι αριστερών αγωνιστών, οργανωμένων και ανένταχτων, που περιμένουν να γίνουν πράξη τα κατά καιρούς λόγια και διακηρύξεις.

Οι δύο πλευρές θεωρητικά έχουν συμφωνήσει ότι επιθυμούν τη συμπόρευση σε ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα σέβεται τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις της κάθε συλλογικότητας, αλλά δυσκολεύονται να συμφωνήσουν σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο.

Οι διαφορές ωστόσο δεν είναι μόνο ιδεολογικές, αλλά αφορούν και το χαρακτήρα της συμπόρευσης αν θα είναι ευκαιριακός στη λογική «συμπορευτείτε γιατί χανόμαστε» ή με προοπτική για κάτι «πιο σοβαρό». (μπορείτε εδώ να διαβάσετε το αφιέρωμα της εφημερίδας ΠΡΙΝ στο διάλογο για τη μετωπική συμπόρευση).

Έχει πια γίνει φανερό ότι όλα αυτά τα ήξεις αφήξεις, οι υπαναχωρήσεις, οι καθυστερήσεις και οι προφάσεις που παρατηρήθηκαν όλο αυτό το διάστημα (δεν είναι της παρούσης να προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες και κρίσεις για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο) έχουν τραυματίσει τη συνεργασία και έχουν προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο που βρίσκεται στην αναζήτηση μιας ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης και δεν πείθεται από την επίσημη Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ). Εκτός από τον κόσμο που παρακολουθεί –όσο μπορεί- τις εξελίξεις, στα όρια τους βρίσκονται και οι άνθρωποι που εμπλέκονται πιο ενεργά σε αυτές τις ψυχοφθόρες διαδικασίες.

Αποκορύφωμα αυτού του σίριαλ ήταν η περασμένη Κυριακή 16.02 όπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σχέδιο Β’ συνεδρίασαν και ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία υπέρ της συμπόρευσης και του κοινού σχεδίου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ψήφισαν διαφορετικά κείμενα. (εδώ οι εκτιμήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η κοινή πολιτική δήλωση που ψηφίστηκε και εδώ του Σχεδίου Β).  Και τα δύο κείμενα έχουν πολλά κοινά σημεία και αποτελούν προϊόν σύνθεσης και αμοιβαίων υποχωρήσεων. «Τόσο κοντά, τόσο μακριά» όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε.

Αυτή τη στιγμή η μετωπική συμπόρευση είναι πληγωμένη. Και οι δύο πλευρές κατηγορούν η μια την άλλη ως υπεύθυνη για αυτή την εμπλοκή.  Αυτή τη στιγμή όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά. Η συμπόρευση μπορεί να τιναχτεί στον αέρα αλλά οι περισσότεροι εκτιμούν ότι στη χειρότερη περίπτωση θα υπάρξει μια –έστω χαλαρή- εκλογική συνεργασία στις ευρωεκλογές.  Αυτό σε ένα βαθμό υπαγορεύεται όχι μόνο από την επιθυμία του κόσμου της Αριστεράς για ενότητα, αλλά και από τις απαιτήσεις της μάχης των ευρωεκλογών, τα εκλογικά κριτήρια και τις δυνατότητες που υπάρχουν για ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα.

Η αδυναμία επίτευξης ενός κοινού αγωνιστικού και εκλογικού τόπου τραυματίζει το σύνολο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και όχι μόνο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β. Τραυματίζει τις προοπτικές της, κλονίζει τη λαϊκή εμπιστοσύνη προς αυτήν και  ΔΕΝ δικαιώνει αυτόν που έχει περισσότερο δίκιο από τον άλλον…