Νυχτερίδες κι αράχνες στους σταθμούς του Προαστιακού.

Με εξαίρεση το σταθμό του Κιάτου, που διαθέτει μια υποτυπώδη αίθουσα αναμονής με πολύ λίγα καθίσματα, οι σταθμοί του Προαστιακού μοιάζουν ξεχασμένοι από Θεό και ανθρώπους. Σκόνη, ξηλωμένες επενδύσεις, ερημιά. Αλίμονο στον επιβάτη που ζητά –προφορικά- μια πληροφορία. Σε μερικούς υπάρχουν μόνο αυτόματα εκδοτήρια εισιτηρίων. Τα ασανσέρ  σε πολλές περιπτώσεις είναι αχρηστευμένα, δηλαδή οι σταθμοί είναι απρόσιτοι για άτομα με ειδικές ανάγκες. Όμως οι κανονισμοί, κανονισμοί: απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα όπως και η κατανάλωση φαγητού και ποτού στις αποβάθρες.

Στους σταθμούς του μετρό και στο ηλεκτρικό, η εικόνα είναι διαφορετική –ας είναι καλά οι συνάδελφοι της Κωνσταντίνας Κούνεβα που καθαρίζουν, γυαλίζουν, ξεσκονίζουν.

Νυχτερίδες κι αράχνες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Πελοποννήσου και πολλών πόλεων και χωριών της Ελλάδας. Σχεδόν παντού, η προ ιδιωτικοποίησης εικόνα είναι ζοφερή, παρόλο που πολλά κτίρια σταθμών είναι μοναδικά αρχιτεκτονικά δείγματα με ψηλοτάβανες αίθουσες, ξύλινα χειροποίητα κουφώματα, περίτεχνες στέγες.

Δεν συμβαίνει παντού το ίδιο. Στη Ρωσία σήμερα, όπου οι σιδηρόδρομοι ανήκουν εξ ολοκλήρου στο κράτος, εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα ενάντια στην υποβάθμιση των σιδηροδρομικών σταθμών της Μόσχας και άλλων μεγάλων πόλεων, ώστε να μην είναι τόποι συγκέντρωσης αστέγων και περιθωριακών ατόμων. Έτσι, σε πολλούς σταθμούς, που θεωρούνται μνημεία αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, θα λειτουργήσουν πολυτελή εστιατόρια, που δεν θα απευθύνονται μόνο σε επιβάτες αλλά σε κάθε πολίτη (αρκεί να έχει να πληρώσει). Δηλαδή ακόμα και στον καπιταλισμό, ο σιδηρόδρομος δεν είναι συνώνυμο της παρακμής, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.

Ασφαλώς, άλλο είναι το ειδικό βάρος των τρένων στη Ρωσία και άλλο στην Ελλάδα –και η διαφορά δεν αφορά μόνο το μέγεθος της αγοράς. Ωστόσο, ακόμα και στην τσαρική Ρωσία οι σταθμοί ήταν πυρήνες του δημόσιου βίου, όπου συχνά οργανώνονταν συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις, ενώ η παράδοση αυτή συνεχίστηκε, με άλλες μορφές, και στη σοβιετική περίοδο.

Στην Ελλάδα οι γνωστοί Ατενίστας είχαν οργανώσει πέρυσι στον εγκαταλειμμένο σταθμό Πελοποννήσου μια «βραδιά τάνγκο», αν και περισσότερο θα ταίριαζε μια βραδιά χορού του Ζαλόγγου.

Στη φωτογραφία ένας ιστορικός σταθμός της Μόσχας, ο Παβελέτσκι Βόζκαλ, όπου σύντομα θα στεγαστούν εστιατόρια.

One thought on “Νυχτερίδες κι αράχνες στους σταθμούς του Προαστιακού.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: