ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΡΣ στις 25 με το βλέμμα στις 26

Του Στάθη Κατσούλα, υποψήφιου βουλευτή στην Β’ Αθήνας.

Κλείνει ένας κύκλος διετούς αναμονής, ενόψει της άνετης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου γίνονται καταρχήν σε ένα δυσμενές Ευρωπαϊκό περιβάλλον και αυτό έχει τεράστια σημασία. Δεν είναι μόνο η άνοδος της ακροδεξιάς, είναι κυρίως το βάθεμα της κρίσης και η αδυναμία λύσεων στα μέχρι σήμερα γνωστά και συνήθη πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού ή της σοσιαλδημοκρατίας. Η Ε.Ε. σκληραίνει τη στάση της και αυτό δεν είναι άσχετο ή χωρίς σημασία για τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης που (δεν) θα έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Στην Ελλάδα – κωδικά – έχουμε ρεύμα τιμωρίας προς τα κόμματα που κυβέρνησαν, άνετη εκλογή (όπως προδιαγράφεται τις τελευταίες ημέρες) του ΣΥΡΙΖΑ και αυτοδυναμία, χωρίς όμως αυτό να καταγράφει ρεύμα ελπίδας και προσμονής μεγάλων και σαρωτικών αλλαγών, τον αστάθμητο παράγοντα (στο τι θα καταγράψει) της Χρυσής Αυγής και την εμφάνιση δύο νέων συστημικών κομμάτων (Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ) με βασικό όριο που τα ίδια αυτά τα κόμματα βάζουν, την συμμετοχή της Ελλάδας σε Ευρωζώνη / Ε.Ε.

Η εκτός του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά πιέζεται, πράγμα αναμενόμενο αφού κυριαρχεί ο νέος διπολισμός, πράγμα λογικό, ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτος μίλησε για άμεση λύση τώρα, με κυβέρνηση της αριστεράς.

Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και ενδιαφέρουσες, το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό και με συνεχείς αναμορφώσεις και είναι πολύ πιθανό να δούμε πράγματα που δεν έχουμε φανταστεί. Θα αναδειχτούν έντονα τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, θα βγει στην επιφάνεια ο ρηχός αντιμνημονιακός λόγος και θα οδηγηθούμε – εκτός απροόπτου – σε μαζική λαϊκή απογοήτευση, εκτός αν λαϊκός παράγοντας βάλει την σφραγίδα του με τρόπο διαφορετικό από αυτόν της τελευταίας διετίας (αναμονή). Οι διαρκείς μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η μη πίεση από το εξωτερικό (κατά κανόνα φιλική στάση από ξένα ΜΜΕ, αδιάφορη στάση από ξένους συστημικούς παράγοντες), τα κρυφά ή φανερά “ραντεβού” με παράγοντες του ελληνικού κεφαλαίου, οι όρκοι πίστης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και των δανειακών συμβάσεων δείχνουν έναν δρόμο που καμιά σχέση δεν έχει με την κατάργηση των μνημονίων.

Κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία: Βοά εδώ και καιρό, η έλλειψη κριτικής από πλευράς των μέσων ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ (Αυγή, Κόκκινο) στην διακυβέρνηση Καραμανλή αλλά και στην διακυβέρνηση Σημίτη. Βοά η προβολή των καραμανλικών στελεχών και τα “χάδια” προς αυτούς. Με ποιους θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν βγει αυτοδύναμος; Με ποιους θα συζητήσει την δειρευνητική εντολή; Πόσο εύκολα θα αρνηθεί συνεργασία ή ακόμα και ψήφο ανοχής όταν όλο το προηγούμενο διάστημα έχει πιαστεί στην φάκα της «πολιτικής σταθερότητας»; Πώς θα απαντήσει ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ στην συστημική απαίτηση για εθνική συναίνεση – συννενόηση; Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι πέραν της “παλιάς” συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ, το Ποτάμι, αλλά και το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου ήταν και θα είναι έτοιμοι για μετεκλογική συνεργασία. Ήταν και είναι έτοιμοι για μετεκλογικά κυβερνητικά πόστα, στελέχη όπως η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και η Λούκα Κατσέλη. Ποιον θα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για πρόεδρο της δημοκρατίας; Τι σχέση έχουν τα ονόματα που ακούγονται (Καραμανλής, Αβραμόπουλος, Κουβέλης) με την διέξοδο από την κρίση όταν οι ίδιοι υπήρξαν βασικοί διαχειριστές της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας; Ερωτήματα που είτε μένουν αναπάντητα είτε (δεν) απαντιούνται με το “να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και βλέπουμε”.

Η ατσάλινη στάση της Ε.Ε. κάνει σαφές το εξής: Σεβασμός στα συμφωνηθέντα, σεβασμός στις υποχρεώσεις της Ελλάδας σημαίνει υπογραφή νέων μνημονίων. Και εδώ πέρα από την ιστορική στιγμή που αποτελεί η διακυβέρνηση της χώρας από ένα αριστερό κόμμα, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μία άλλη ιστορική στιγμή: Την υπογραφή νέων, «αριστερών» μνημονίων. Οι τελευταίες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με επέκταση – παράταση του προγράμματος στήριξης είναι ενδεικτική των προθέσεων. Η ίδια η Ε.Ε. έχει αποσαφηνίσει ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Και γιατί να υπάρχει; Αν υπήρχε διαπραγματευτική δυνατότητα, εάν υπήρχε έστω ένα ενδεχόμενο να δοθεί κάτι σε μια ελληνική κυβέρνηση, θα δινόταν στην φίλα προσκείμενη με τους ηγέτες της Ε.Ε. κυβέρνηση Σαμαρά. Η σημειολογία ότι “αριστερή κυβέρνηση διαπραγματεύεται και πετυχαίνει νίκες «ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου», ειδικά στον ευρωπαϊκό νότο και σίγουρα ο σκληρός πυρήνας των ηγετών της Ε.Ε. δεν θέλει να αυτοκτονήσει.

Να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά; Ναι, χωρίς καμιά περιστροφή. Αρκεί αυτό; Είναι πιθανός ένας εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ στο να ψηφίσει παράταση μέτρων (την ζητάει ήδη, βαφτίζοντάς την “τεχνική επέκταση του προγράμματος”) αλλά και νέα μέτρα; Είναι πιθανή μια πίεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ που θα τον σπρώχνει σε σενάρια εθνικής συνεννόησης και εθνικής συναίνεσης; (υπάρχει ήδη).

Το πραγματικό δίλημμα – διακύβευμα δεν είναι Σαμαράς ή Τσίπρας, Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ. Το πραγματικό δίλημμα (όσο κι αν αυτό δεν έχει κατακτηθεί από τις πλατιές λαϊκές μάζες) είναι Διέξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού ή συνέχιση της – πάνω κάτω – ίδιας πολιτικής. Και είναι σαφές από την ίδια τη πραγματικότητα ότι αν θέλουμε το πρώτο, αναγκαία προϋπόθεση είναι η ρήξη και η σύγκρουση με το πλαίσιο της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.

Είναι άραγε τυχαίο ότι στον γενετικό κώδικα των δύο νέων συστημικών κομμάτων (Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ) το πρώτο πράγμα που γράφτηκε ήταν το σεβασμός στο πλαίσιο της Ευρωζώνης / Ε.Ε.;

Είναι άραγε τυχαίο ότι το πρώτο, το βασικό, το μέγιστο ενοποιητικό στοιχείο της αστικής τάξης στην Ελλάδα, των κομμάτων της συγκυβέρνησης, των καναλαρχών, είναι ο σεβασμός στο πλαίσιο Ευρωζώνης / Ε.Ε.;

Η ίδια η ζωή αλλά και η εμπειρία από άλλες χώρες (βλέπε Κύπρος) έδειξε αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματάρικα να αντιμετωπίσει κατάματα: Ο σεβασμός στις “υποχρεώσεις της Ελλάδας” και στο πλαίσιο οδηγεί αναπόφευκτα σε ψήφιση νέων μνημονιακών μέτρων (όπως κι αν τα βαφτίσεις αυτά).

Το πραγματικό λοιπόν δίλημμα είναι το αν θα υπάρχει ρήξη, τομή, σύγκρουση και μονομερείς ενέργειες.

Η εκλογική συνεργασία μεταξύ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ & ΜΑΡΣ αποτελεί έναν σπόρο που φυτεύτηκε σήμερα για να φυτρώσει αύριο. Είναι σήμερα περισσότερο αναγκαίο από ποτέ η συγκρότηση δύναμης – δυνάμεων, που θα συγκρατήσει ένα δυναμικό και θα αποτελέσει φράγμα, στα μέτρα του εφικτού, στην μαζική λαϊκή απογοήτευση και στην στροφή του κόσμου προς αντιδραστικές λύσεις. Θα πει πραγματικά (και όχι συνθηματολογικά) την αλήθεια και θα δώσει πραγματική ελπίδα. Με λόγο γειωμένο και πραγματικό, δοκιμασμένο στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, με λόγο λαϊκό που θα αγγίζει τους ανθρώπους των λαϊκών συνοικιών, με επεξεργασμένο πρόγραμμα και όχι με απλά συνθήματα που θα παραπέμπουν στην Δευτέρα σοσιαλιστική παρουσία, με υλοποιήσιμες προτάσεις σήμερα, απλά, λιτά και κατανοητά. Με ρήξεις και τομές, με ανταπόκριση στα σύγχρονα καθήκοντα.

Το μετωπικό εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ είναι ανάγκη να βαθύνει και να διευρυνθεί αμέσως μετά τις εκλογές, να δώσει ελπίδα, προοπτική και «στέγη» σε κόσμο που θα απογοητεύεται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και για να γίνει αυτό χρειάζεται να στηριχτεί και στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.

Να ενισχύσουμε την αριστερά του συγκεκριμένου απέναντι στην αριστερά της αοριστολογίας, της αερολογίας, του ρηχού αντιμνημονιακού λόγου και του πολιτικού χυλού.

Να δυναμώσουμε την αριστερά του επεξεργασμένου πολιτικού προγράμματος απέναντι στης αριστερίστικη στροφή που καταγράφει η ηγεσία του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια.

Να συγκροτήσουμε εκείνη την αριστερά που με συγκεκριμένες επεξεργασίες βλέπει και αναδεικνύει τα κρίσιμα στοιχεία για το ξεκλείδωμα των εξελίξεων προς όφελος του λαού και των εργαζομένων.