Αβραμόπουλος: Η Ελλάδα βράχος σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή

Την κοτσάνα της χρονιάς διεκδικεί ο υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Αβραμόπουλος με την απίστευτη δήλωση του ότι «παρά της δυσκολίες η Ελλάδα παραμένει ο ισχυρός παράγοντας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή». Μόνο η Ελλάδα είναι η κόλλα που κρατάει τον κόσμο ενωμένο δεν είπε.  Σταθερότητα σε σύγκριση με ποιόν; Προφανώς εννοεί σε σχέση με τη Συρία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο γιατί κατά τα άλλα σύμφωνα με τους Βόρειους η Ελλάδα έχει αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την Ευρώπη, άλλαξε τέσσερις πρωθυπουργούς σε έναν χρόνο, εξαιτίας της ελληνικής οικονομίας η αδελφή χώρα η Κύπρος βρίσκεται στις πύλες του Μνημονίου και το ελληνικό παράδοξο απειλεί να «ξεπαστρέψει» οικονομικά και άλλες γειτονικές χώρες που η οικονομία μας είναι συνδεδεμένη όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία και η ΠΓΔΜ, ενώ και η γειτονική Ιταλία δεν αισθάνεται και τόσο καλά τελευταία.  Πριν από μερικές βδομάδες εκατοντάδες ξένοι δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν την Ελλάδα για να «γράψουν ιστορία» καθώς η γενική εκτίμηση ήταν ότι θα γίνει η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που θα αποκτήσει κυβέρνηση της «άκρας αριστεράς» (για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και το ΑΚΕΛ είναι ιδιάζουσα περίπτωση) και ο Αβραμόπουλος μιλάει για σταθερότητα.

Ενώ η χώρα έχει μεταβληθεί σε ένα ιδιόμορφο μεταμοντέρνο οικονομικό προτεκτοράτο ο Δ. Αβραμόπουλος αναμασά ξεπερασμένα ιδεολογήματα της εποχής Καραμανλή και Σημίτη ότι  «δεν έχει απομειωθεί το ‘διπλωματικό απόθεμα’ της και είναι πάντα έτοιμη να αναλάβει πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή».  Θυμάστε το εθνικό δόγμα της ισχυρής Ελλάδα ότι η Τουρκία πρέπει να γίνει μέλος της Ε.Ε γιατί με αυτό τον τρόπο η πιο ισχυρή –αν και μικρή- Ελλάδα με τον τεράστιο εφοπλιστικό στόλο θα αφομοιώσει σιγά-σιγά μια χώρα 80 εκατομμυρίως κατοίκων;;   Η ιστορία θυμίζει την παροιμία με τον λύκο που κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του –και τα πάντα γύρω του θα προσθέταμε- ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του.

Άραγε πόσο σταθερό θα ήταν το σάπιο σύστημα εξουσίας της Ελλάδας αν δεν είχε την ενεργητική «στήριξη» όλης της Ενωμένης Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίοι τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο να ανατραπεί το μαύρο μέτωπο τους και τρομοκρατούσαν με πρωτόγνωρο για τα μεταψυχροπολεμικά δεδομένα τους εσωκομματικούς αντιπάλους του μνημονιακού στρατοπέδου;  Πόσο θα καθόντουσαν στις καρέκλες τους αν αντίθετα όπως γίνεται σήμερα στη Συρία οι «μεγάλες δυνάμεις» υποκινούσαν και ενίσχυαν με στρατιωτικά και διπλωματικά μέσα τους «αγανακτισμένους» και κάθε λογής αντίσταση; Φυσικά πρόκειται για εντελώς υποθετικό και  απευκταίο σενάριο (που ποτέ δεν θα δεχόταν η ελληνική αντίσταση) που απλά φανερώνει ότι ανάμεσα στην πλατεία Ταχρίρ (ή την πλατεία Ρολογιού) και την «ακλόνητη σαν βράχο»  κυβέρνηση του Συντάγματος είναι μερικές χιλιάδες κοινοτικές επιδοτήσεις δρόμος.