Στάλινγκραντ – Αθήνα, στάση Περισσός
«Τις καλύτερες μέρες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα. Στον 21ο αιώνα θα υπάρξουν πολλά Ράιχσταγκ που στις κορυφές τους θα υψωθούν οι κόκκινες σημαίες της επανάστασης, του Σοσιαλισμού«. Με αυτά τα οραματικά λόγια έκλεισε ο Κώστας Παρασκευάς, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ την ομιλία του στην εκδήλωση της οργάνωσης Αττικής για τα 68 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη των λαών.
Από τη μακροσκελή ομιλία του ξεχωρίσαμε κάποια σημεία (ολόκληρη στο πόρταλ 902):
Το ιστορικό συμπέρασμα ότι οι κρίσεις δεν φέρνουν επαναστάσεις: Όπως είπε ο Κ. Παρασκευάς «επιβεβαιώθηκε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες, ότι η οικονομική κρίση και η γενικότερη κρίση του αστικού συστήματος, δεν οδηγούν από μόνες τους σε εξελίξεις υπέρ του λαού. Αντίθετα, μπορούν να οδηγήσουν και σε πισωγύρισμα συνειδήσεων και στην εμφάνιση αντιδραστικών μαζικών κινημάτων. Οι ιμπεριαλιστές, τα κόμματα της αστικής τάξης, οι οπορτουνιστές, κρύβουν την αλήθεια, ότι το μονοπώλια είναι που ενίσχυσαν το Χίτλερ και τον ανέβασαν στην εξουσία, όπως στήριξαν το Μουσολίνι και τον Φράνκο».
Τη θέση ότι η Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται με αντιφασιστικό μέτωπο: «Η Χ.Α. δεν αντιμετωπίζεται με το λεγόμενο αντιφασιστικό μέτωπο, ή το μέτωπο του «συνταγματικού τόξου», από τη σκοπιά δηλαδή υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας, αλλά από το αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό κίνημα, που αμφισβητεί τη στρατηγική των μονοπωλίων, άρα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο από όπου και αν εξαπολύεται, είτε είναι επιθετικός είτε αμυντικός για το ίδιο συμφέρον. Τη Χ.Α. θα αντιμετωπίσει η Λαϊκή Συμμαχία των εργατών των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων. Αυτή η συμμαχία θα αντιπαλέψει το φιλελευθερισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον εθνικοσοσιαλισμό – ναζισμό της Χ.Α. Αυτή είναι η λύση και όχι η συμμαχία με αστικά κόμματα και τη σοσιαλδημοκρατία παλιά και νέα».
Την εκτίμηση για το πιθανό ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας: «Δεν μπορεί να αποκλειστεί σε σύγκριση με την περίοδο του β’ παγκόσμιου πολέμου και τη στάση φυγής που επέδειξε το φιλελεύθερο τμήμα της αστικής τάξης, αυτή τη φορά η αστική τάξη της χώρας, μέρος των πολιτικών της εκπροσώπων, να επιδιώξουν ενεργητική συμμετοχή στο πλευρό μιας άλλης ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης, αν δεχτεί επίθεση στο έδαφος της από γειτονική χώρα ή από άλλη χώρα της περιοχής και να επιδιώξει να μετατρέψει τον αμυντικό πόλεμο σε επιθετικό».
Την αυτοκριτική για τον εθνικό και όχι ταξικό προσανατολισμό του ΚΚΕ τη δεκαετία του ’40: «Το ΚΚΕ, παρά τον ηρωικό αγώνα του, δεν ήταν στρατηγικά – πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως επιστέγασμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Δεν μπόρεσε να διαχωρίσει τις οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους των εγχώριων και ξένων «συμμαχικών» δυνάμεων. Έτσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (5/7/1943) και αργότερα στις Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/1944) και της Καζέρτας (26/9/1944). Στις συμφωνίες αυτές το ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση των αντιλήψεων που επικρατούσαν συνολικά τότε στο διεθνές κίνημα, συμμετείχε στο όνομα της λεγόμενης «εθνικής ενότητας». Μιας ενότητας επίπλαστης, αφού τα «εθνικά» συμφέροντα της εργατικής τάξης και της αστικής στέκονταν διαμετρικά αντίθετα, τόσο πριν, όσο στη διάρκεια, όσο βεβαίως μετά τη λήξη του πολέμου. Μιας ενότητας, που ουσιαστικά σήμαινε αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος και υπαγωγή στην αστική πολιτική. Έτσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί ήδη φύτρα εξουσίας, που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Το ΚΚΕ και τώρα και τότε, στα χρόνια του πολέμου ανέδειχνε τη δύναμη που έχει ο λαός όταν θελήσει να παλέψει για το δίκιο του. Τώρα είναι πιο ώριμο το Κόμμα εξοπλισμένο με το Πρόγραμμά του, με τη στρατηγική του να οδηγήσει στη νίκη της πάλης για την εργατική λαϊκή εξουσία το Σοσιαλισμό. Όμως έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση».