Π. Σωτήρης: Με το «ρεύμα» ή με την επιμονή στον άλλο δρόμο;

Αναδημοσίευση από το Αριστερό Βήμα

Υποστηρίζουν διάφοροι σύντροφοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρεύμα επειδή προτείνει Αριστερή κυβέρνηση και δίνει έτσι στον κόσμο τη δυνατότητα να πιστέψει ότι μπορεί να μην υπάρξει μνημονιακή κυβέρνηση την επόμενη μέρα, σε αντίθεση με τον «αυτισμό» του ΚΚΕ και το «σεχταρισμό» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που και περιθώριο αφήνουν στο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της Αριστεράς και δεν απαντούν στις δεξιόστροφες πλευρές της πολιτικής του.

Είναι αλήθεια ότι αυτή η τοποθέτηση εντοπίζει μια πλευρά της πραγματικότητας. Την ανάγκη ευρύτερων κοινωνικών κομματιών σήμερα να πιστέψουν ότι μπορεί να υπάρξει ένας άλλος δρόμος στην ελληνική κοινωνία, να ηττηθούν οι πολιτικές δυνάμεις που ευθύνονται για την καταστροφή, να ανοίξουν δρόμοι ελπίδας. Αυτή η ανάγκη σήμερα ενισχύει την εκλογική επιρροή της Αριστεράς και αυτό είναι από μόνο του θετικό.

Να τονίσω, όμως, ότι αυτό δεν σημαίνει μόνο μια άλλη κυβέρνηση, αλλά και μια άλλη αφήγηση για την κοινωνία. Να το πω διαφορετικά: ο κόσμος που σήμερα στρέφεται στην Αριστερά αναζητά αυτόν που θα του πει ότι μπορεί να υπάρξει άλλη παραγωγή, άλλος διεθνής προσανατολισμός, άλλη μορφή εξουσίας απέναντι στο μονόδρομο του χρέους, του ευρώ και της αυταρχικής μεταδημοκρατίας. Σε ποιο βαθμό, όμως, το σχεδόν κενό ως προς το περιεχόμενο σχήμα της κατά Τσίπρα «αριστερής διακυβέρνησης» απαντά σε αυτή την πρόκληση;

Έπειτα δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι ένα μέρος της απήχησης της «αριστερής διακυβέρνησης» στην κατά Τσίπρα εκφορά της είναι ότι έχει τη μαγική αίσθηση ότι και η πίττα θα είναι ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Και θα έχουμε την εξουσία και δεν θα φύγουμε από το ευρώ. Και θα έχομε αναδιανομή και οι αγορές θα μας τροφοδοτούν. Και η ζωή θα είναι καλύτερη και δεν θα χρειαστούμε αλλαγές. Δυστυχώς, too good to be true. Το αντανακλαστικό να μας αρέσουν τέτοιες μορφές μαγική σκέψης, η φαντασιακή επένδυση που μπορούν να έχουν, δεν σημαίνει ότι συνιστούν πολιτική πρόταση. Αντίθετα, απλώς χαϊδεύουν αυτιά και ανοίγουν το δρόμο για τις αυριανές διαψεύσεις.

Σημαίνει αυτό ότι η γραμμή της Αριστεράς θα πρέπει να είναι η εμμονή ότι ψηφίστε μας για να είμαστε αντιπολίτευση; Σίγουρα όχι και σίγουρα όχι τώρα που για πρώτη φορά δεν είναι δεδομένη η εκλογική κατίσχυση του αστικού μπλοκ, αντίθετα είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο για τη μεγαλύτερη παρά ποτέ απονομιμοποίησή του. Και γι’ αυτό το λόγο το ΚΚΕ όντως χάνει με τον τρόπο που συμπεριφέρεται απέναντι στο ερώτημα της εξουσίας με βάση την αρχή «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Άλλωστε, στις εκλογές το επίδικο είναι η κυβερνητική εξουσία, όχι η αντιπολίτευση, η τελευταία προκύπτει εκ του αποτελέσματος.

Μόνο που η Αριστερά θα όφειλε το αντανακλαστικό και την αυθόρμητη διάθεση του κόσμου να υπάρξει άλλη κατάσταση και άλλη εξουσία στον τόπο να τη μετασχηματίζει, να την τροποποιεί. Αυτό σημαίνει ηγεμονική παρέμβαση. Να του δίνει περιεχόμενο και αυτό σήμερα σημαίνει όλους τους στόχους που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι: διαγραφή του χρέους, ρήξη με την απόλυτη καθεστωτική σταθερά που είναι το ευρώ και η ΕΕ, ριζική αμφισβήτηση του συλλογικού καπιταλιστικού διευθυντικού δικαιώματος. Να του δίνει τη διάσταση της εξουσίας και όχι της διαχείρισης και άρα να περιλαμβάνει την έμφαση όχι στους κοινοβουλευτικούς δεσμούς, αλλά στο λαϊκό κίνημα και τη λαϊκή αυτοοργάνωση. Να μην αποκρύβει ότι ο δρόμος του κοινωνικού μετασχηματισμού θα είναι δύσκολος, θα έχει συγκρούσεις, δεν θα μπορεί να γίνει με ανάθεση από τον καναπέ. Σε αυτές τις προκλήσεις δεν ανταποκρίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η Αριστερά πρέπει να πηγαίνει με το ρεύμα, αλλά ταυτόχρονα, όταν χρειάζεται, πρέπει να αλλάζει και την πορεία του ή να την αναζητεί εκεί που οι άλλοι λένε ότι ο δρόμος είναι άβατος. Γιατί με τη λογική του «ρεύματος» τότε θα έπρεπε π.χ. η Αριστερά να είχε ακόμη περισσότερο προσκολληθεί στο άρμα του ΠΑΣΟΚ το 1981 και αρκετοί θυμόμαστε τι σήμαινε αυτό…

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σίγουρα έχει αδυναμίες και αντιφάσεις. Σίγουρα χρειάζεται να ανοιχτεί περισσότερο και να συμπορευτεί με άλλες αναζητήσεις μέσα στην Αριστερά. Να ξεπεράσει πλευρές σεχταρισμού και μεγαλοστομίας. Όμως, σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία δεν κατέβηκε ως αριστερή αντιπολίτευση. Κατέβηκε ως η Αριστερά που επιμένει στον άλλο δρόμο, πιο σωστά ως το ρεύμα που επιμένει ότι η Αριστερά μπορεί να ηγηθεί ενός άλλου δρόμου για τον τόπο. Γι’ αυτό έχει ενίσχυση και απήχηση. Γι’ αυτό και πρέπει να στηριχτεί, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, από όσους αγωνιούν για μια άλλη κατάσταση στην Αριστερά. Γιατί μόνο μια ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να λειτουργήσει σήμερα ως καταλύτης για να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά. Να γίνουν οι αναγκαίες ρήξεις και ανασυνθέσεις. Να απελευθερωθούν δυνάμεις και να συνεχίσει η συμπόρευση στην κατεύθυνση του αναγκαίου σήμερα ανατρεπτικού αριστερού μετώπου.

Γιατί δεν αρκεί να βλέπουμε δυναμικές και να τις σχολιάζουμε, αλλά να παίρνουμε θέση και να τις μετασχηματίζουμε. Γιατί δεν πρέπει να βολευόμαστε με την Αριστερά που απλώς πιάνει το κλίμα και προσφέρει έτοιμες απαντήσεις, αλλά να παλεύουμε για την Αριστερά που θα συγκροτήσει ένα «ιστορικό μπλοκ», δεν θα εκπροσωπήσει απλώς κοινωνικές δυνάμεις αλλά θα τις κάνει συλλογικό υποκείμενο της χειραφέτησής τους. Γιατί η Αριστερά δεν πρέπει να φιλοδοξεί απλώς να είναι η «άλλη διακυβέρνηση» εντός των ασφυκτικών ορίων του υπάρχοντος, αλλά να ηγηθεί ενός άλλου δρόμου για την κοινωνία, του δρόμου του λιγότερο περπατημένου, αλλά γι’ αυτό και του περισσότερο ελπιδοφόρου.

Παναγιώτης Σωτήρης