«Σώμα με σώμα»: μια ταινία που εξωραϊζει τον άνθρωπο, όχι την αναπηρία
Πολλοί, μόλις ακούσουν ότι στη γαλλική αυτή ταινία πρωταγωνιστεί μια κοπέλα που έχει χάσει και τα δυο της πόδια στο ύψος των μηρών λένε «δεν μας παρατάς;». Και μόνο η ιδέα τόσο βαριάς αναπηρίας τούς καταθλίβει -και από την πλευρά τους είναι κατανοητό.
Μια φάλαινα έφαγε τα πόδια της όμορφης Μαριόν Κοτιγιάρ, περίπου όπως οι γάτες έφαγαν το μικρό Ριτσάκι στη «Φαύστα» του Μποστ, όμως η ταινία δεν είναι καθόλου σουρεαλιστική και ούτε καταθλιπτική.
Δεν χρειάζεται να σας πούμε την υπόθεση, μια που μπορείτε να τη βρείτε σε πάμπολλα sites. Αυτό όμως που δύσκολα θα βρείτε είναι η επισήμανση ότι η ταινία παρουσιάζει το πρόσωπο της σύγχρονης εργατικής τάξης, του εργαζόμενου-νομάδα που αλλάζει δουλειές και τόπο κατοικίας, που στηρίζεται στα δεκανίκια της οικογένειας (εδώ της μεγαλύτερης αδελφής) για να επιβιώσει. Μαύρη εργασία, παράνομα στοιχήματα, τσιράκια των αφεντικών, χαφιεδισμός και παρακολούθηση με κρυφές κάμερες στο χώρο εργασίας, αλλά και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Και φυσικά ο έρωτας που, μερικές φορές, κομμένα πόδια δεν κοιτά.
Η ανάπηρη κοπέλα αλλάζει. Αλλάζει και ο αρτιμελής ερωτικός σύντροφος και φίλος της. Οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν ο ένας στον άλλον, όπως επιδρά και σ’ αυτούς η κοινωνία.
O σκηνοθέτης Ζαν Οντιάρ επέλεξε ένα θέμα αβανταδόρικο και πρόσφορο για συναισθηματική εκμετάλλευση. Όμως το έκανε με εξυπνάδα, χωρίς εύκολα ανθρωπιστικά κηρύγματα ή υποκριτική διακριτικότητα ή ωμή χοντράδα με σκοπό να σοκάρει τον θεατή.
Τελικά, η ταινία αυτή δεν εξωραϊζει την αναπηρία, ούτε υμνεί έτσι γενικά και αφηρημένα τη «δύναμη του ανθρώπου», αλλά παρουσιάζει τον άνθρωπο ως κοινωνικό ον που μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Εξωραϊζει τον άνθρωπο, την απελευθερωτική δυνατότητα που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο.