Κοινωνικοί Λειτουργοί: «Δεν είμαστε αόρατοι»
της Αφροδίτης Τζιαντζή από την Εφημερίδα των Συντακτών
Ημέρα δράσης για την κοινωνική εργασία η χθεσινή και ο Σύνδεσμος Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας, που αριθμεί 5.500 μέλη πανελλαδικά, αποφάσισε να τη «γιορτάσει» με ξεχωριστό τρόπο: Φόρεσαν λευκές μάσκες και κατέβηκαν στο Σύνταγμα. «Κοινωνικοί λειτουργοί και πολίτες δεν είμαστε αόρατοι» έγραφαν στις πικέτες τους.
«Φορώντας λευκές μάσκες θέλουμε να δείξουμε σε ένα κράτος, που ειδικά σε αυτές τις εποχές θα έπρεπε να ενισχύει την πρόνοια και να αναγνωρίζει τον πρωταρχικό ρόλο των κοινωνικών λειτουργών, ότι δεν πρέπει να κωφεύει, αλλά να δει κατάματα την πραγματικότητα: Αυτή που πετάει από τα δίκτυα της κοινωνικής προστασίας ολοένα και περισσότερους πληθυσμούς», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Τζανέτος Αντύπας, αντιπρόεδρος του Συνδέσμου.
«Αν κοιτάξει κανείς τη χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δίπλα σε κάθε θεμελιώδες δικαίωμα θα βρει και έναν κοινωνικό λειτουργό», συνεχίζει. «Σε μια εποχή βαθιάς ύφεσης, όπου 3,4 εκατομμύρια Ελληνες βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, συρρικνώνεται η πρόνοια, κλείνουν ιδρύματα, οι κοινωνικοί λειτουργοί σε όλες τις βαθμίδες αντιμετωπίζουν το χάος των μη παροχών».
Οπως μας λέει η πρόεδρος του Συνδέσμου, Λίτσα Χαλβατζή, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, αντιστοιχεί ένας κοινωνικός λειτουργός ανά 2.500 κατοίκους, αριθμός που στην Ελλάδα είναι άπιαστος. Αντίθετα, ο επιστημονικός κλάδος υποβαθμίζεται, καθώς το σχέδιο «Αθηνά» καταργεί τη μία από τις τρεις σχολές Κοινωνικής Εργασίας, στην Πάτρα, και υποβαθμίζει τη μοναδική πανεπιστημιακή σχολή στην Κομοτηνή. «Το Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Δημοκρίτειου φεύγει από το μηχανογραφικό, με αποτέλεσμα όσοι συνάδελφοί μας θέλουν να συνεχίσουν ανώτατες και μεταπτυχιακές σπουδές, να αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Ηδη ο κλάδος μας μετρά πολλούς μετανάστες, καθώς το ελληνικό πτυχίο έχει βαρύτητα και υπάρχει μεγάλη ζήτηση για μας σε Αγγλία, Γερμανία, ακόμα και Αυστραλία».
Ανεργία, ετεροαπασχόληση, μετανάστευση, επισφάλεια και ο συνθλιπτικός συνδυασμός των εκρηκτικά αυξανόμενων αναγκών και της ισοπέδωσης των προνοιακών παροχών είναι η καθημερινότητα των κοινωνικών λειτουργών, εκ των οποίων οι 3 στους 4 εργάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και αντιμετωπίζουν πλέον, εκτός από περικοπές και συγχωνεύσεις, τη διαθεσιμότητα.
Απογοητεύονται όταν, παρά τις προσπάθειές τους, η εξαθλίωση βαθαίνει; «Η εργασιακή εξουθένωση ή αλλιώς burn out αποτελεί μεγάλο κίνδυνο και στο επάγγελμά μας, που γίνεται κατεξοχήν στο δρόμο και το πεδίο. Ομως θεωρούμε τους εαυτούς μας “επαναφορτιζόμενους” και έχουμε εποπτεία για να αποφεύγουμε το “κάψιμο”. Εχουμε ένα ρητό ως κοινωνικοί λειτουργοί: “Οταν οι άλλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά, εμείς σηκώνουμε τα μανίκια και αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα”», απαντά ο Τζανέτος Αντύπας. «Δεν μας φοβίζουν οι δυσκολίες, γιατί είμαστε εργαζόμενοι πεδίου και όχι γραφείου».
