Επτά παρατηρήσεις για τον μεταμοντέρνο ναζισμό

Η Χρυσή Αυγή είναι προϊόν διαφόρων πολιτισμικών, κοινωνικών και ταξικών παραγόντων (αλλά και πολιτικών φυσικά).

α) Η έκταση και τα εγκλήματα του ελληνικού δωσιλογισμού δεν αναδείχτηκαν ποτέ όσο και όπως έπρεπε στη μεταπολίτευση.

β) Ουδέποτε έγινε μία συστηματική μελέτη των συνεπειών της ενδοτικής πολιτικής της ελληνικής δεξιάς στην οικονομία.

γ) Μεταπολιτευτικά δεν αξιολογήθηκε ποτέ η ραγδαία κατάπτωση των αριστερών αξιών στην οποία οδήγησε το ΠΑΣΟΚ.

δ) Ο ελληνικός εμφύλιος και η αντίσταση απουσίασαν από άποψη ουσίας από το ελληνικό σχολείο και η αντιφασιστική-δημοκρατική συνείδηση δεν καλλιεργήθηκε συστηματικά, ενώ και η όποια υπήρχε υποχωρούσε μέσα στο κλίμα της πασοκικής κατάπτωσης.

ε) Δεν ερευνήθηκαν ποτέ οι σχέσεις στελεχών ΠΑΣΟΚ και χούντας.

στ) Το κοινωνικό μοντέλο στο οποίο η πυρηνική οικογένεια παραμένει κυρίαρχη οδηγεί σε διάφορες παθογένειες και σε πολλαπλό συντηρητισμό -καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα που εκδηλώνονται μέσω ενός κρυφοομοφυλοφυλικού μίσους για το γυναικείο φύλο και μιας αντίληψης για το αρσενικό ότι εκπροσωπεί τη σωματική δύναμη.

Αυτές είναι βασικές πλευρές του μεταμοντέρνου ναζισμού της Χ.Α.

ζ) Τέλος, η ερμηνεία του ελληνισμού όχι ως ελευθερία διερώτησης αλλά ως υποχρεωτική συμμόρφωση σε μια στρατιωτική πειθαρχία κατά το σπαρτιατικό μοντέλο που παραπέμπει στο μοντέλο του Μεταξά για τον Γ’ ελληνικό πολιτισμό. Ποιά όμως η χρησιμότητα της στρατιωτικής πειθαρχίας; την αποκαλύπτει ο ίδιος ο φύρερ–Μιχαλολιάκος. Η νεκρανάσταση της μεγάλης ιδέας, καθ’ό,τι  «όλοι έχουμε έναν παππού ή μία γιαγιά στη μικρά ασία και στον πόντο».