Όλγα Σεβαστίδου: «Η ελπίδα βρίσκεται στα θρασίμια που τα βάζουν με Φορτσάκηδες και φασίστες!»
ΟΛΓΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ-Υποψήφια ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ Μαγνησίας
«Η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι απεμπλεγμένη από αναγνώσεις προσωιπικής υποψηφιότητας» ξεκαθαρίζει η 32χρονη Όλγα Στεφανίδου κοινωνική ανθρωπολόγος. Μεγάλωσε στην Αθήνα αλλά τα τελευταία 15 χρόνια ζει στο Βόλο, επισφαλώς εργαζόμενη σαν Κοινωνική Ανθρωπολόγος, ερευνήτρια Προφορικής Ιστορίας και Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων. Είναι γραμματέας του Δ.Σ. του Σωματείου Συμβασιούχων Εργαζομένων σε ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και ταμίας του Δ.Σ. του Συλλόγου Αποφοίτων του τμήματος ΙΑΚΑ του Π.Θ. Από τα φοιτητικά της χρόνια μέχρι σήμερα έχει ενεργή συνδικαλιστική και κινηματική δραστηριότητα. Η Όλγα πιστεύει ότι είναι απαραίτητο να καταλάβει ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς τη δύναμη που έχει η συλλογική δράση με πολιτικό πρόταγμα την ανατροπή της δολοφονικής του μαύρου μετώπου.
Συνέντευξη παραχωρήθηκε στην τοπική ιστοσελίδα V for Volos
Τι σημαίνει για σένα η υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ;
Η συμμετοχή σε ένα ψηφοδέλτιο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και συγκεκριμένα στο ψηφοδέλτιο ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ είναι απεμπλεγμένη από αναγνώσεις προσωπικής υποψηφιότητας. Τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ αποτελούνται από αγωνιστές και αγωνίστριες που προέρχονται από τα στρώματα της πληττόμενης πλειοψηφίας, από τον κόσμο των εργαζομένων, των ανέργων, των νεολαιών – «θρασιμιών», της μαχόμενης διανόησης, από την καρδιά ενός κόσμου που δεν τον τρομάζει η βαρυχειμωνιά, δε σκύβει το κεφάλι όταν ο άνεμος φυσάει κόντρα και καθημερινά δίνει μάχες στον εργασιακό και κοινωνικό του χώρο, στη γειτονιά του, στο χώρο σπουδών του, στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Κατ’ επέκταση αυτό που έχει σημασία, είναι τι σηματοδοτεί η συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ σε αυτές τις εκλογές και γιατί είναι αναγκαίο να βγει εκλογικά ενισχυμένη. Όλα τα προηγούμενα χρόνια του μνημονιακού δεσποτισμού, οι δυνάμεις μας δεν επένδυσαν στην αναμονή καταλληλότερων καιρών, με άνευρες, μικρής διάρκειας και γι αυτό αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις. Δεν επένδυσαν σε από μηχανής θεούς, σε καλόβουλους και φιλολαϊκούς διαχειριστές ενός πολιτικού συστήματος που γεννάει την εκμετάλλευση, τη φτώχια, την ανεργία και τους πολέμους. Δε στρογγύλεψαν την ανάγνωσή τους για τον ταξικό χαρακτήρα του οικονομικού και κοινωνικού πολέμου που βιώνουμε, προκειμένου να εγκωλπώσουν τη δυσαρέσκεια ενός ευρέως φάσματος του κοινωνικού σώματος, επιδιώκοντας μόνο μια εκλογική μετατόπιση. Αντίθετα, συνέβαλλαν δυναμικά στο να μετουσιωθεί η λαϊκή οργή σε οργανωμένη κινηματική διεκδίκηση και να ενισχυθούν οι φωνές αντίστασης που ξεπηδούν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, γιατί μόνο έτσι μπορούν να επιβληθούν άμεσα μέτρα ανακούφισης του λαού.
Και για να μη θεωρηθούν όλα αυτά κενό γράμμα, είναι σκόπιμο να αναφέρω τρία μόνο παραδείγματα στα οποία η συμβολή των δυνάμεών μας έπαιξε καθοριστικό ρόλο και αυτό το ξέρει καλά ο κόσμος που συμμετέχει ή παρακολουθεί από την ειδησεογραφία αυτές τις προσπάθειες: 1. Δημιουργία σωματείων και συλλογικοτήτων ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων, που κατάφεραν να οργανώσουν τις διεκδικήσεις όσων μέχρι πρότινος δεν είχαν φωνή και να πετύχουν κατακτήσεις (δωρεάν μεταφορά ανέργων με τα δημόσια ΜΜΜ, έγκαιρη καταβολή μισθού, ασφάλιση εργαζομένων σε επιχειρήσεις που απασχολούσαν ανασφάλιστο προσωπικό κτλ.). 2. Πυροδότηση εργατικών απεργιακών αγώνων ενάντια στις απολύσεις, στις αξιολογήσεις και τις διαθεσιμότητες των δημοσίων υπαλλήλων, ενάντια στην ανασφάλιστη, εκ’ περιτροπής εργασία στον ιδιωτικό τομέα, υπεράσπιση απεργιακών αποφάσεων και της συνέχισής τους, χωρίς υποταγή σε φοβικά αντανακλαστικά (επιστρατεύσεις απεργών κτλ.). 3. Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής, η συγκρότηση μιας πλατιάς λαϊκής πρωτοβουλίας για έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. που έδινε δυναμικά το παρόν στο σπάσιμο της απαγόρευσης των διαδηλώσεων, κάθε φορά που έρχονταν στην Αθήνα πολιτικοί ηγέτες και στελέχη των ευρωπαϊκών και διεθνών τοκογλυφικών οργανισμών που αφαιμάζουν τα φτωχότερα στρώματα των λαών της Ευρώπης, εξαπολύουν πολέμους και στηρίζουν απροκάλυπτα φασιστικές κυβερνήσεις στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν μπορεί πλέον να καλλιεργείται η καταστροφική αυταπάτη ότι μαζί τους θα διαπραγματευτεί η όποια επόμενη κυβέρνηση, με ευνοϊκά για τον ελληνικό λαό αποτελέσματα.
Τα παραπάνω παραδείγματα αποτέλεσαν συνειδητές πολιτικές πρωτοβουλίες και η συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ σε αυτές τις εκλογές σηματοδοτεί την υπεράσπιση τους, ως αντιπολίτευση στο δρόμο, αλλά και δίνοντας τη μάχη και στην πολιτική σκηνή για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης με όπλο και την κοινοβουλευτική συμμετοχή.
Μείναμε πιστοί σε έναν δύσκολο δρόμο, που σίγουρα όμως δεν καλλιεργεί ελπίδες σε αμμώδες έδαφος. Με παρακαταθήκη την αγωνιστική κληρονομιά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και με το βλέμμα στραμμένο στις ταξικές αναμετρήσεις που έρχονται, είναι αναγκαία η εκλογική ενδυνάμωση της πιο μαχητικής, ανατρεπτικής, αντικαπιταλιστικής έκφρασης της αριστεράς! Η εκλογική αποτύπωση του πραγματικού μεγέθους του κοινωνικού δυναμικού που ενστερνίζεται και υπερασπίζεται με την κινηματική συμμετοχή του το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤΡΑΣΥΑ – ΜΑΡΣ, θα δώσει ένα γερό μήνυμα για τις διαθέσεις του ελληνικού λαϊκού παράγοντα προς την εγχώρια και ευρωπαϊκή κυρίαρχη τάξη, τους επίδοξους διαχειριστές και κυρίως θα βάλει τις βάσεις για την εφαρμογή του μόνου ρεαλιστικά απαραίτητου πολιτικού προγράμματος που έχει ανάγκη η πληττόμενη πλειοψηφία για να ανασάνει! Η εκλογική κάθοδος λοιπόν σε αυτές τις εκλογές σημαίνει κάλεσμα στον αγωνιζόμενο λαό να ψηφίσει όπως αγωνίστηκε και από τις 26 να αγωνιστεί γι’ αυτό που ψήφισε, την αντικαπιταλιστική ανατροπή!
Τι απαντάς στους απολιτίκ και απογοητευμένους από το πολιτικό σύστημα νέους;
Να ξεκινήσω με την προσωπική παραδοχή ότι δεν υπάρχει απολίτικη στάση. Η εναπόθεση της διευθέτησης της ζωής μας στα χέρια άλλων, εν προκειμένω στα χέρια αυτών που κερδοφορούν με τον πλούτο που παράγουμε, είναι μια βαθιά πολιτική στάση παραίτησης και υποταγής, που επιτρέπει την αναπαραγωγή ενός εκμεταλλευτικού, ολοκληρωτικού πολιτικού συστήματος. Όσο νεότεροι και μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο ότι ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα διορθώνεται με άξιους διαχειριστές, τόσο θα απογοητεύονται. Η απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα, υποδηλώνει ότι κάποιοι άνθρωποι πίστεψαν στην ανθρώπινη εκδοχή του τερατώδους προσώπου του. Ε, το μόνο που κατά τη γνώμη μας χρειάζεται να αναθεωρήσουν είναι τα κριτήρια, σύμφωνα με τα οποία μέχρι στιγμής επενδύουν τις ελπίδες τους! Αναφέρομαι σε λογικές «χαμένης ψήφου», «εκλογικής ανάθεσης», «αταξικών κριτηρίων» και σε εκείνη που φαντάζει ως το «το μη χείρον βέλτιστο». Η Ιστορία πλέον στέκεται αμείλικτα μπροστά μας και καλεί το κοινωνικό υποκείμενο να διαλέξει πλευρά!
Πρέπει να καταλάβει ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς τη δύναμη που έχει η συλλογική δράση με πολιτικό πρόταγμα την ανατροπή της δολοφονικής για την κοινωνική πλειοψηφία πολιτικής του κεφαλαίου, των βασικών πυλώνων υπεράσπισης και εξυπηρέτησης των συμφερόντων του ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και των πολιτικών εκφραστών του. Γι αυτό η δική μας ελπίδα δεν βρίσκεται στο να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των απογοητευμένων στο σαθρό πολιτικό σύστημα. Η δική μας ελπίδα γιγαντώνεται όταν η απογοήτευση δίνει τη θέση της στην πολιτική και κοινωνική μάχη! Κάθε φορά που ο λαός παίρνει τις τύχες στα χέρια του, κερδίζοντας τον πλούτο που παράγει, όπως η ΒΙΟΜΕ, κάθε φορά που υπερασπίζεται με πάθος τη ζωή, τη γη και τον αέρα που αναπνέει όπως στην Κερατέα και τις Σκουριές. Ε, λοιπόν όλα αυτά δεν περιορίζονται σε ευχολόγια! Δεν αποτελούν ουτοπίες μιας μελλοντικής κοινωνίας, συμβαίνουν σήμερα από όλους και όλες εμάς! Η απάντηση λοιπόν είναι να πάρουμε τα ηνία της ζωής μας στα χέρια μας!
Απέναντι σε προβλήματα που έχει η νεολαία στα χρόνια του μνημονίου, τι μέτρα πρέπει να ληφθούνε μέσα από κινηματικές διεκδικήσεις;
Ξέρεις, μια μεγάλη μαεστρία του συστήματος είναι να παρουσιάζει τις πολιτικές του επιλογές σαν τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα που θα επιδιώξει να λύσει. Πρώτα και κύρια είναι η ανεργία (1,5 εκατομμύριο καταγεγραμμένων ανέργων, 60% ανεργία στους νέους) και η επισφαλής εργασία, αμφότερες δομικές πολιτικές επιλογές του καπιταλισμού. Με αυτό τον τρόπο κρατάει σε ομηρία το πιο μαχητικό και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας, ανακυκλώνοντας την ανεργία με προγράμματα voucher, κοινωφελούς εργασίας, περιστασιακής και εκ’ περιτροπής εργασίας. Θέσεις εργασίας με πλήρη δικαιώματα, σημαίνει μείωση κερδοφορίας των κυρίαρχων τάξεων και φυσικά το πολιτικό σύστημα που τους υπηρετεί δε σκοπεύει να βάλει χέρι σε αυτό τον πλούτο.
Στα 32 μου χρόνια, έχοντας εργαστεί από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα στο χώρο του επισιτισμού, της παροχής υπηρεσιών, της έρευνας σε πανεπιστημιακά – ερευνητικά ιδρύματα, της δημόσιας εκπαίδευσης των συμβασιούχων κοινωφελούς εργασίας, ο μεγαλύτερος μισθός που έχω πάρει το μήνα είναι 625 ευρώ! Η συντριπτική πλειοψηφία των συμβάσεών μου με υποχρέωνε να διατηρώ μπλοκάκι ή να εργάζομαι νόμιμα ανασφάλιστη – η αστική νομοθεσία το προβλέπει και αυτό – τις περισσότερες φορές σε δημόσιους φορείς που πλέον διέπονται από την νομοθεσία των ΝΠΙΔ. Αυτό για αρκετούς συναδέλφους μου δημιούργησε φοβικά αντανακλαστικά να δέχονται την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, χωρίς καμία αντίδραση υπό τον φόβο να μη χάσουν ακόμα και αυτές τις εξευτελιστικές αμοιβές ή να μη δημιουργήσουν αρνητικές εντυπώσεις σε πιθανούς μελλοντικούς εργοδότες. Κι όμως όσοι έχουμε την εμπειρία των συλλογικών αγώνων έχουμε δει στην πράξη πως η δύναμή μας μπορεί να φτάνει μέχρι και την απόκτηση δικαιωμάτων που δεν αναγράφονταν καν στις συμβάσεις μας, όπως άδειες, οκτάωρο και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Άμεσα λοιπόν κατάργηση όλων των προγραμμάτων ΕΣΠΑ, voucher, προγραμμάτων μαθητείας. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με μισθούς που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, εργασιακά δικαιώματα, κατοχυρωμένες συνδικαλιστικές ελευθερίες, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Άμεσα καταβολή επιδόματος ανεργίας σε κάθε άνεργο/η. Μείωση των ωρών εργασίας και συνταξιοδότησης με ταυτόχρονη προστασία της εργασίας με απαγόρευση των απολύσεων και παραδειγματική τιμωρία της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας με διευρυμένες εθνικοποιήσεις. Επαναλειτουργία των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Αυτά είναι κάποια άμεσα μέτρα που μπορούν να δώσουν από αύριο κιόλας λύση στο πρόβλημα της ανεργίας που μαστίζει την νεολαία, αν σταματήσει η αφαίμαξη του λαού για την αποπληρωμή των χρεών, αν εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και κλείσουν τα σύνορα όχι για την εργατική τάξη αλλά για τα φοροδιαφεύγοντα κεφάλαια και τον μεγάλο βιομηχανικό εξοπλισμό που υπάρχει στην χώρα. Παράλληλα, επαναφορά και ενίσχυση δημόσιων παροχών και για τη νεολαία κατοχύρωση δημόσιας και δωρεάν ενιαίας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Επέμεινα κυρίως στο ζήτημα της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας, θεωρώντας τα κομβικής σημασίας για τη ζωή των νέων ανθρώπων, όχι μόνο τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Η μνήμη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν ξεκινάει από το 2010 και το πρώτο μνημόνιο, δεν ξεχνάει τα προγράμματα stage, την επίκληση στο σύνθημα της εθελοντικής εργασίας κτλ. Ούτε συγχωρεί αυτούς που τα ξεχνούν.