Τα ψεύτικα κυβερνητικά λόγια τα μεγάλα

Αν η κυβέρνηση έδειχνε την ίδια δημιουργικότητα και προσπάθεια στις διαπραγματεύσεις όση βάζει στο να βαπτίζει το μαύρο άσπρο, ίσως να είχε πετύχει κάτι.

Ο Στιβ Τζομπς, ο ιδρυτής της Apple, αναγνωρίζεται από πολλούς ως ο μεγαλύτερος salesman-πωλητής του τελευταίου μισού αιώνα.  Αυτή η ιδιοφυΐα του μάρκετινγκ ξεχώριζε για τη μοναδική του ικανότητα, που ασκούσε συνεχώς πάνω σε υπαλλήλους, μετόχους, μελλοντικούς συνεργάτες και πελάτες, να παρουσιάζει «αλήθειες» για την Apple που στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν.  Αυτό έμεινε γνωστό ως «πεδίο παραμόρφωσης της πραγματικότητας».

Ο Τσίπρας δεν είναι Στιβ Τζομπς. Ωστόσο επιχειρεί να εφαρμόσει το δικό του «πεδίο παραμόρφωσης της πραγματικότητας».

Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της γραμμής διαστρέβλωσης το -εξωφρενικό- Non Paper που έστειλε χθες (20.02) η κυβέρνηση στα ΜΜΕ στην προσπάθεια της να πουλήσει τη υποχώρηση της στο Eurogroup, χωρίς να έχει εξασφαλίσει κανένα αντάλλαγμα.   Εκεί αναφέρεται ότι  η «Συμφωνία περιλαμβάνει τελικά τον απαράβατο όρο που έθεσε η ελληνική πλευρά για ούτε ένα ευρώ περισσότερη λιτότητα».

Στο Non Paper αναφέρεται:

«Η Ελληνική πλευρά δέχθηκε την νομοθέτηση μεταρρυθμίσεων που θα εφαρμοστούν από 01/01/2019 και μετά, υπό την προϋπόθεση ότι το δημοσιονομικό ισοζύγιο θα είναι απολύτως ουδέτερο.

Πρακτικά στην Αθήνα θα εξεταστεί η αλλαγή μείγματος πολιτικής από το 2019 και μετά, χωρίς περαιτέρω δημοσιονομική επιβάρυνση.»

Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια.  «Πριν αλέκτορα φωνήσαι» o Γερούν Ντάισελμπλουμπ άδειασε την κυβέρνηση σχετικά με το «ούτε ένα ευρώ περισσότερη λιτότητα» λέγοντας πως δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι τέτοιο, και ότι δεν είναι τα δικά του λόγια.

Στο ερώτημα αν η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε «μέτρα ανακούφισης» πέρα από νέα μέτρα δήλωσε ότι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος δεν θα  συζητηθούν από τους θεσμούς και επανέλαβε ότι τα πάντα εξαρτώνται από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

«Εγώ είπα πως πρέπει να δώσουμε έμφαση στο μείγμα πολιτικών και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αν αυτές φέρουν συγκεκριμένους στόχους, ίσως με τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης να υπάρχει περιθώριο για μέτρα που θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη».

Αυτό δηλαδή που η κυβέρνηση παρουσιάζει «ως απαράβατο όρο» η Κομισιόν το απαξιώνει με ένα μη δεσμευτικό «ίσως» και «υπό προϋποθέσεις» στο μακρινό μέλλον αφού υπάρξουν αποτελέσματα και φυσικά όχι στην αναλογία «ένα προς ένα» που επικοινωνιακά χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την υπόσχεση του Τσίπρα.

Το κάλπικο «δημοσιονομικά ουδέτερο»

Το «δημοσιονομικό ουδέτερο» ή  «αντίμετρα» στην κυβερνητική αργκό είναι ένα πακέτο «αντισταθμιστικών μέτρων» που θα προτείνει η κυβέρνηση και το κουαρτέτο απλά έχει δεχτεί να εξετάσει.

Αυτά είναι  τα ανταλλάγματα που ζητάει η ελληνική πλευρά για να επιτύχει όπως λέει τη δημοσιονομική ισορροπία ψηφίζοντας ταυτόχρονα ένα βαρύ πακέτο προληπτικών μέτρων που θα εφαρμοστεί από 1.1.19.

Ας θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση στο Eurogroup δέχθηκε μέτρα άνω των 3,6 δισ. Ευρώ, μειώσεις στις συντάξεις και στο φορολογικό, και επώδυνες υποχωρήσεις στα εργασιακά.

Όσον αφορά το θέμα του χρέους ο Ντάισελμπλουμ ήδη ξεκαθάρισε ότι ούτε καν τα μεσοπρόθεσμα δεν θα συζητηθούν ενώ στην πολιτική συμφωνία δεν υπήρχε η παραμικρή δέσμευση για συμμετοχή στην ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Ανάμεσα στις προτάσεις της κυβέρνησης για «αντίμετρα» είναι «η μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 35% από το 2018, μείωση  στην φορολογία των ελεύθερων επαγγελματιών, μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και σε επιλεγμένα είδη διατροφής (όπως ο καφές) από το 24% στο 13%, όπως επίσης και μείωση του ενεργειακού κόστους».  Αυτά τα μέτρα οι «θεσμοί» απλά θα τα εξετάσουν στην απίθανη περίπτωση που επιτευχθεί ο εξωφρενικός στόχος για πλεονάσματα 3,5%. Δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ποτέ. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει την κυβέρνηση. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πως θα πουλήσει στον ελληνικό λαό τη νέα άτακτη υποχώρηση. Όπως άλλωστε είπε ο Ζουράρις «μέχρι το 2019 ποιος ζει, ποιος πεθαίνει».