Παίζει ο Σαμαράς ζάρια;

Τι πάθανε όλοι με τη «ζαριά του Σαμαρά»; Τουλάχιστον 4 αρθρογράφοι σαββατοκυριακάτικων (απεργοσπαστικών, για να μην ξεχνιόμαστε) εφημερίδων μιλούν για τη ζαριά που έριξε ο πρωθυπουργός, εννοώντας το κλείσιμο της ΕΡΤ. Λες και η απόφαση αυτή ήταν προϊόν μιας έκρηξης βολονταρισμού, υποκειμενικής θέλησης και τόλμης και όχι φυσικό επακόλουθο μιας άγριας νεοφιλεύθερης πολιτικής που ασκείται εδώ και χρόνια, αλλά γίνεται ακόμα πιο άγρια και αδίστακτη εξαιτίας της κρίσης και των μνημονιακών επιταγών.

«Η ζαριά του Σαμαρά», τιτλοφορείται το άρθρο του Γιάννη Πολίτη στη Real, ο οποίος εξηγεί: «Ο Αντώνης Σαμαράς έριξε τη μεγάλη ζαριά του… Ο πρωθυπουργός πέταξε την πέτρα κι έσπασε την τζαμαρία της πιο προβεβλημένης ΔΕΚΟ […] αν του βγει η ζαριά, πρέπει να μοιράσει τα κέρδη του διά του τρία με γενναιόδωρο ανασχηματισμό».

(Ευτυχισμένος πρέπει να είναι ο Σαμαράς με τις προθέσεις που του αποδίδονται, αφού στο άρθρο του στη χθεσινή Καθημερινή γράφει ότι «ομελέτα δεν γίνεται αν δεν σπάσεις αυγά». Εξάλλου, και η Χρυσή Αυγή δηλώνει τον ενθουσιασμό της για το λουκέτο στην ΕΡΤ, παρομοιάζοντας αυτή την πράξη με το Γόρδιο Δεσμό που έκοψε ο Μεγαλέξανδρος…)

Για ζαριά μιλάει και ο Στέφανος Κασιμάτης (Φαληρεύς) στην ίδια εφημερίδα: «Ο πρωθυπουργός έριξε μια ζαριά, με την οποία θυσίασε την κυβέρνησή του, ελπίζοντας σε ένα (μέχρι στιγμής αβέβαιο) όφελος για τον ίδιο και το κόμμα του». Επίσης στην ίδια εφημερίδα ο Νίκος Κωνσταντάρας σημειώνει: «Εκεί που τίποτα δεν συνέβαινε, ο Σαμαράς έριξε μια ζαριά που ανέτρεψε το σκηνικό. Αυτή η ζαριά θα κρίνει το μέλλον της κυβέρνησής του, την πορεία της αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα και τη δική του θέση στην Ιστορία».

Πιο λυρικός και χωρίς να συμφωνεί με το κλείσιμο της ΕΡΤ εμφανίζεται, ξανά στην Καθημερινή, με το άρθρο του «Τα σύμβολα στα ζάρια», ο Νίκος Ξυδάκης: «Η βίαιη επέμβαση στα, υποβαθμισμένα έστω, σύμβολα, η υποστολή της σημαίας χάριν τακτικού αιφνιδιασμού των αντιπάλων (ποιων αντιπάλων άραγε;) μπορεί να αποβεί μοιραία, καταστροφική σε στρατηγικό βάθος. Καταστροφική όχι για τους τυχάρπαστους παίκτες που παίζουν ζάρια, αλλά για το διακύβευμά τους: μια παραπαίουσα χώρα. Και έναν ολόκληρο λαό εν συγχύσει, που εναγωνίως αναζητεί ελπίδα και τιμόνι – όχι ζαριές». Είναι αυτονόητο ότι ο Ν. Ξυδάκης έχει κρατήσει μια αξιοπρεπή στάση απέναντι στους κυβερνητικούς χειρισμούς και σε καμία περίπτωση δεν τον ταυτίζουμε με τις γνωστές σκληροπυρηνικές φιλομνημονιακές πένες (όπως δεν ταυτίζουμε και τον Ν. Κωσταντάρα, εξάλλου), όμως η περιρρέουσα φιλολογία περί ζαριάς έχει επηρεάσει πολλούς.

Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια, Αντωνάκη, θα προσθέταμε κι εμείς, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος κάποιος καχύποπτος να πει ότι αντλούμε επιχειρήματα από κάποιο non paper της Νέας Δημοκρατίας. Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη φορά η βάρβαρη  κυβερνητική πολιτική έφερε δύο κι άσο, έφερε ντόρτια και διπλές, ενώ ο αντίπαλος, δηλαδή ο λαός, δεν έφερε εξάρες αλλά της πέταξε το τάβλι στο κεφάλι, αρνούμενος να αποδεχτεί ένα στημένο παιχνίδι με πειραγμένα ζάρια.