Ρόντνεϊ Κινγκ: στην Ιστορία έμεινε ο ξυλοδαρμός του, όχι όμως η ζωή του, ούτε ο θάνατός του…
Όποιος του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει. Η παροιμία αυτή επιβεβαιώθηκε με τραγικό τρόπο όταν πριν οχτώ χρόνια έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που το 1991 κόντεψε να πεθάνει στα χέρια τεσσάρων λευκών αστυνομικών, που τον τράβηξαν βίαια από το αυτοκίνητό του και άρχισαν να τον χτυπούν ανελέητα μες στο δρόμο, χωρίς να ξέρουν ότι κάποιος περαστικός βιντεοσκοπούσε τη σκηνή.
Στις 17 Ιουνίου 2012 βρέθηκε νεκρός από την αρραβωνιαστικιά του στον πάτο μιας πισίνας ο 47χρονος Ρόντνεϊ Κινγκ, ένα όνομα που πριν 20 χρόνια είχε γίνει σε όλο τον κόσμο σύμβολο της ρατσιστικής αστυνομικής βίας. Η προβολή αυτού του βίντεο συγκλόνισε όλο τον κόσμο και ξεσήκωσε την οργή του μαύρου πληθυσμού.
Αν και ο Κινγκ ήταν πεσμένος αιμόφυρτο στην άσφαλτο, οι αστυνομικοί συνέχιζαν να τον χτυπούν με δολοφονική μανία και το γεγονός αυτό στάθηκε η αφορμή για το ξέσπασμα πολυήμερων και άγριων φυλετικών (και ασφαλώς ταξικών) ταραχών στις φτωχές ανατολικές περιοχές του Λος Άντζελες. Ο απολογισμός τους ήταν 50 νεκροί, χιλιάδες τραυματίες και αναρίθμητοι εμπρησμοί και λεηλατημένα καταστήματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, σε πολλές διαδηλώσεις στην Ελλάδα ηχούσε το σύνθημα “LA LA, fuck the USA!”, καθώς η εξέγερση του Λος Άντζελες σήμαινε ότι ο καπιταλισμός δεν ήταν ακλόνητος. Έκτοτε πολλοί μαύροι όχι μόνο ξυλοκοπήθηκαν, αλλά δολοφονήθηκαν από λευκούς αστυνομικούς χωρίς να ξεσπάσουν ανάλογης κλίμακας διαμαρτυρίας. Το κίνημα του 1991 εκτονώθηκε, εκφυλίστηκε, ξεχάστηκε και, υποτίθεται, δικαιώθηκε με την εκλογή του Ομπάμα το 2008. H ιστορία όμως είχε άλλη γνώμη και το κίνημα #blacklivesmatter έδειξε ότι το να είσαι μαύρος στην Αμερική, μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να ισοδυναμεί ακόμα και με θανατική καταδίκη.
Ο ίδιος ο Κινγκ, την τρίτη ημέρα των αιματηρών ταραχών, είχε εμφανιστεί στην τηλεόραση και είχε απευθύνει έκκληση για κοινωνική ειρήνη. Ένα χρόνο αργότερα, το δικαστήριο επιδίκασε στον Κινγκ αποζημίωση περίπου 3,8 εκατ. δολάρια.
Η απήχηση που είχε η προβολή του βίντεο με τον ξυλοδαρμό του Ρόντνεϊ Κινγκ έδειξε τη δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας, όμως οι εξελίξεις έδειξαν ότι το σύστημα είχε ικανότητες προσαρμογής. Ταυτόχρονα όμως η εξέγερση αυτή, σε μια εποχή που όλοι υμνούσαν το σφρίγος της “κοιλάδας του πυριτίου”, έδειξε ότι υπήρχαν δύο Λος Άντζελες: εκείνο των χολιγουντιακών φιλμ, αλλά και εκείνο των υποβαθμισμένων ανατολικών συνοικιών όπου οι νέοι δεν έχουν ούτε παρόν ούτε μέλλον. Σήμερα το “άλλο” Λος Άντζελες, αυτό της ανεργίας και της απόγνωσης, εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, έχει φτάσει σε αναπτυγμένες χώρες όπου η νεανική ανεργία φτάνει το 40- 50%.