Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Μόνο νικητές θα μπούμε στα σχολεία
Ατελείωτο ποτάμι ήταν η σημερινή πορεία των εκπαιδευτικών, διάψευση της κινηματικής ξηρασίας και αναδίπλωσης που συνήθως ακολουθεί τις ήττες των «αγώνων που δε δόθηκαν» – αν θεωρήσουμε ότι τέτοια ήταν η μη-απεργία του Ιουνίου εν μέσω επιστράτευσης. Η τεράστια συμμετοχή στη σημερινή απεργία – ακόμα και το υπουργείο μη-Παιδείας αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι ήταν περίπου 75%, με τα πραγματικά ποσοστά σημαντικά υψηλότερα, αγγίζοντας το 90% και 100% σε μεγάλες περιοχές, είναι πάνω απ ’όλα διάψευση όσων δυόμισι μήνες νωρίτερα ισχυρίζονταν ότι «δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις» και ότι «ο κλάδος δεν τραβάει».
Το κρίσιμο ερώτημα τώρα είναι αν τα νερά του ανθρώπινου ποταμού, που ξεχύθηκε χθες στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, είναι αρκετά ορμητικά για να σπάσουν το φράγμα της μνημονιακής πολιτικής – που θέλει εξευτελισμένους διαθέσιμους – περιπλανώμενους – απολυμένους και υπό απόλυση χιλιάδες εκπαιδευτικούς, και καταδικασμένα στην αμάθεια εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά.
‘Οσοι βρέθηκαν στην Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, τα Προπύλαια και τη Βουλή – που μετριούνται σίγουρα με διψήφιο αριθμό χιλιάδων – δεν περπάτησαν απλώς την ίδια συνηθισμένη διαδρομή, σε μια επετειακή πορεία- τουφεκιά, αλλά είχαν την αίσθηση ότι «κάτι μπορεί να πάει αλλιώς».
Πρώτη φορά εδώ και καιρό εκτός από τους εκπαιδευτικούς – με την ΟΛΜΕ μπροστά, αμέτρητα πανό τοπικών ΕΛΜΕ αλλά και ξεχωριστών σχολείων, πανεπιστημιακούς, δασκάλους, καθηγητές ιδιωτικών σχολείων – συμπορεύτηκαν οι αριστερές οργανώσεις και άλλες συλλογικότητες με διακριτά μπλοκ του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών και του ΜΑΣ ανάμεσά τους, χωρίς απόσταση ασφαλείας και υγειονομικές ζώνες.
Κάτι από τη συνύπαρξη των πρώτων ημερών στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ ξαναζωντάνεψε στιγμιαία στην πορεία, χωρίς να αρκεί βεβαίως ούτε ως «συγκολλητική» ουσία που θα γεφυρώσει χάσματα διαφορετικών αντιλήψεων για το κίνημα και τον συνδικαλισμό, ούτε ως καταλύτης για να αλλάξει την πεπατημένων των πολλών χωριστών χώρων-μαγαζιών.
Εξάλλου η ημέρα αυτή δεν ήταν πρωτίστως των κομμάτων – κι ας έσπευσαν εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ να φωτογραφηθούν μπροστά στα πανό της ΟΛΜΕ, κι ας ήταν παρόντες με πανό, τραπεζάκια, προκηρύξεις όλο το φάσμα των σχηματισμών της αριστεράς. Η πορεία και η απεργία αυτή δεν ήταν ούτε καν στενά και μόνο των εκπαιδευτικών – κι ας είναι οι πρώτοι που θίγονται από το σφαγείο στην εκπαίδευσης. Είναι η αρχή μιας απεργίας και μιας παρατεταμένης δύσκολης και γεμάτης σκαμπανεβάσματα πάλης, για μια άλλη εκπαίδευση, για μια άλλη καλύτερη ζωή, που δε θα διαπραγματεύεται απλώς τους όρους χειροτέρευσης ή στασιμότητας της επιβίωσης, αλλά θα πασχίζει να ζήσει δημιουργικά, σύμφωνα με τις ελπίδες και τα όνειρα, τις ανάγκες και τις δυνατότητες που γεννά η εποχή μας.
Κι όμως, αυτός ο αγώνας που ξεκινάει για μαραθώνιος, μπορεί να μετατραπεί σε σύντομη χαμένη κούρσα, αν δεν γίνουν άμεσα πράξη όχι οι διακηρύξεις για κοινό μέτωπο μαθητών-γονιών-καθηγητών και εργαζομένων όλων των κλάδων, αλλά κάτι σημαντικά πιο απτό. Σε πρώτο στάδιο χρειάζεται να αποκτήσουν ρίζες και γείωση οι απεργιακές επιτροπές και τα συντονιστικά γειτονιών, περνώντας σε κάτι πιο χειροπιαστό και άμεσο από τις συνελεύσεις και τις συγκεντρώσεις. Οι «λειτουργικές καταλήψεις» – με γονείς και παιδιά ενεργά εμπλεκόμενους και όχι περιστασιακά παρόντες-παρακολουθητές, το «αντι-σχολείο» με κύκλους αντι-μαθημάτων και κριτικής γνώσης, οι ανοιχτές συζητήσεις και εκδηλώσεις σε σχολεία-κέντρα αγώνα βρίσκονται στα χείλη και στη σκέψη πολλών, όμως η δράση δεν είναι ακόμα εύκολη.
Η μαγιά είναι εκεί, έστω και σποραδικά. Η έφηβη με τη μαντίλα κάτω από το πανό του 41ο γυμνασίου-λυκείου της οδού Λέλας Καραγιάννη, που βάδιζε περήφανη μαζί με τους συμμαθητές της με τα καρφάκια και τις απεργούς καθηγήτριες, δεν είναι υποκινούμενη από κανέναν ΣΥΡΙΖΑ, και πολύ περισσότερο δεν είναι όμηρος καμίας συντεχνίας. Το μαζικότατο συντονιστικό μαθητών Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, με δικό του πολυπληθές μπλοκ, δεν φαίνεται να είναι ευκαιριακό, ούτε το μοναδικό στην Αθήνα. Οι καθηγητές, αλλά και οι άνεργοι απολυμένοι αναπληρωτές, δεν είναι όλοι ένα, ούτε όλοι το ίδιο. Υπάρχει ο φόβος ότι ο άλλος «θα σπάσει», ότι «δεν αντέξουμε πολύ», ότι «θα είμαστε εμείς απ’έξω και οι άλλοι θα δουλεύουν με σκυμμένο κεφάλι μέσα».
Υπάρχει όμως και το πείσμα, να μην προστεθεί άλλη μια χάντρα στο κομπολόι της ήττας του πρόσφατου εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Μόνο νικητές θα μπούμε στα σχολεία» φώναζαν οι απεργοί των ιδιωτικών σχολείων. Αν το εννοούν και αν θα το κάνουν συλλογικά πράξη, είναι στο χέρι όχι μόνο το δικό τους, αλλά και όλων μας. Γιατί σε αντιστροφή του γνωμικού, που θέλει τη νίκη με πολλούς πατεράδες και την ήττα ορφανή, μια τυχόν ήττα των εκπαιδευτικών, θα σημαδέψει βαθιά και μακροπρόθεσμα όλη την κοινωνία. ‘Οσο ακριβώς και η νίκη τους θα μας φέρει λίγα βήματα πιο κοντά προς το ακόμα αδύναμο αλλά όχι ανέφικτο εγχείρημα της συνολικής ανατροπής του απάνθρωπου αυτού συστήματος – που δε λέγεται μόνο μνημόνιο αλλά ολοκληρωτικός καπιταλισμός.
Αφροδίτη Τζιαντζή
Φωτογραφίες @mediaoasis