Η «Ελλάδα του μέλλοντος» και η «Αριστερά του παρόντος» (Στουρνάρας, Λαφαζάνης, «Ρίζος»)

Μελαγχολικές σκέψεις γεννά η χθεσινή ομιλία του Γ. Στουρνάρα στη Βουλή για την «Ελλάδα του μέλλοντος» στη διάρκεια της συζήτησης του Προϋπολογισμού του 2014 στην αρμόδια κοινοβουλευτική Επιτροπή.  Mελαγχολικές σκέψεις για την «Αριστερά του παρόντος» γεννά όμως και η ανάγνωση του σημερινού άρθρου του Ριζοσπάστη με τίτλο  «Με όραμα μια Ελλάδα παράδεισο για τους καπιταλιστές».

Σωστές είναι οι επισημάνσεις της εφημερίδας γι΄ αυτό το όραμα που θα αποδειχτεί εφιάλτης για το λαό και τους εργαζόμενους. Όμως στην τελευταία παράγραφο του κειμένου, εκεί όπου ασκείται κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ και στην ομιλία του Π. Λαφαζάνη, λείπουν τα επιχειρήματα και περισσεύουν τα επίθετα και οι ήδη διαμορφωμένες διαπιστώσεις: «Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου Π. Λαφαζάνη, σπεύδοντας να βγάλει λάδι την αντιλαϊκή πολιτική, την Ευρωπαϊκή Ενωση, την καπιταλιστική ιδιοκτησία, απάντησε στον υπουργό ότι η ομιλία του ήταν «ανιαρή και κουραστική» και «επιτέθηκε» στην κυβέρνηση λέγοντας ότι με ευθύνη της, η Ελλάδα είναι μια χώρα «χειρότερη μπανανία – αποικία» και η Βουλή «όργανο του προτεκτοράτου» που κάνει ό,τι του πουν «οι νεοαποικιοκράτες»!

Η ομιλία του Π. Λαφαζάνη  ήταν επικριτική προς την κυβέρνηση και σαρκαστική απέναντι στον υπουργό. Θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει ως αρνητικό της στοιχείο την έλλειψη αναφορών στην πολιτική της ΕΕ, όμως ο ισχυρισμός ότι ο Π. Λ. «προσπαθεί να βγάλει λάδι την καπιταλιστική ιδιοκτησία» δεν προκύπτει από τα συμφραζόμενα, δεν αποδεικνύεται.  Έτσι ο «Ρ» αφενός ικανοποιεί την παγιωμένη αντίληψη των στελεχών και των μελών του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξ ορισμού οπορτουνιστικό κόμμα και επομένως ό,τι και αν πει δεν είναι παρά μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης του συστήματος της εκμετάλλευσης. Αφετέρου όμως επιβεβαιώνει την αίσθηση πολλών αριστερών ότι ο κύριος αντίπαλος του ΚΚΕ σήμερα δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά το κόμμα του Αλ. Τσίπρα. Και αυτή η αίσθηση δεν έχει αντι-ΚΚΕ αφετηρία, αλλά εκφράζει την αγωνία ενός μεγάλου τμήματος του λαού για την ενότητα δράσης της Αριστεράς. Πείτε αυτό το τμήμα «μικροαστικό», πείτε το θύμα ρεφορμιστικών αντιλήψεων, όμως η αγωνία αυτή είναι υπαρκτή και δεν αντιμετωπίζεται με ηχηρές καταδίκες του «εχθρού».