Πορεία αλληλεγγύης στη Χαλυβουργία: Η πάλη των τάξεων κόντρα στη διαπάλη των παρατάξεων
Μαζική και με παλμό ήταν η συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αγώνα των Χαλυβουργών, που πραγματοποιήθηκε χτες (23/4) το απόγευμα, με πορεία από την Ομόνοια ως τη Βουλή. Παράλληλα πραγματοποιήθηκαν πορείες σε άλλες 35 πόλεις της Ελλάδας και εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε 7 ευρωπαϊκές πόλεις. Στις συγκεντρώσεις συμπαράστασης καλούσαν το σωματείο των Χαλυβουργών, το ΠΑΜΕ, “7 ομοσπονδίες και 12 εργατικά κέντρα” όπως γράφει ο Ριζοσπάστης, ενώ συμετείχαν με καλέσματα αλλά και φυσική παρουσία με πανό ο “Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων”, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία “Ροσινάντε”, η “Ταξική Πορεία – ΕΡΓΑΣ” του Μαρξιστικού-Λενινιστικού χώρου, ο Συλλογος Μεταφραστών Διορθωτών, και εκατοντάδες άλλοι αγωνιστές, κυρίως από το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του ταξικού πόλου (ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός) της αναρχίας. Το τελευταίο μη σας φαίνεται παράξενο, καθώς στην πορεία μοιράστηκε και προκήρυξη που συνυπογράφεται από την Αναρχική Συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς” και “Αναρχικούς Συντρόφους για την ταξική Αλληλεγγύη”
Ιδιαίτερη εντύπωση, πέρα από τη συνύπαρξη για πρώτη φορά μετά από καιρό στο κέντρο της Αθήνας ΠΑΜιτών και εξωκοινοβουλευτικών μας έκανε η επίσημη απουσία (γιατί ψηφοφόροι και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν) του “μεγάλου αριστερού κόμματος” του 27% Ο ΣΥΡΙΖΑ μολονότι έχει αναδείξει το ζήτημα της Χαλυβουργίας, και με δηλώσεις των βουλευτών του και με συνεχή ενημέρωση μέσα από την ιστοσελίδα του left.gr, δεν συμμετείχε με πανό μετωπικών κινήσεων και οργανώσεων αλλά ούτε στήριξε μαζικά με τον κόσμο του το κάλεσμα της Δευτέρας. Αν και το Σάββατο, την ημέρα της επέμβασης των ΜΑΤ στον Ασπρόπυργο υπήρχε η παρουσία κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως από τη συνιστώσα της ΔΕΑ, δεν έγινε το ίδιο και τη Δευτέρα.
Ιδιαίτερα έντονη, αν και δεν μας έλειψαν, ήταν η απουσία (ορατών τουλάχιστον) ΜΑΤ. Ισως οι διμοιρίες εντολοδόχοι του Μάνεση και των ΜΜΕ είχαν επιφορτιστεί με το κατεξοχήν καθηκον τους να κρατάνε ανοιχτό το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο, περιφρουρώντας το ιερό δικαίωμα στην απεργοσπασία.
Κατά τα άλλα η συγκέντρωση στην Ομόνοια, με κορυφαία στιγμή την οργισμένη ομιλία του Σιφωνιού, ήταν ενδεικτική του κλίματος “ μαζί και χώρια” που επικρατεί όσον αφορά την ανοχή του ΠΑΜΕ στην παρουσία άλλων μη ΚΚΕ αριστερών και αγωνιστών. Το κάτω κομμάτι της Πλατείας (από την Πειραιώς ως την Γ’ Σεπτεμβρίου) ήταν πυκνά γεμάτο από κόσμο του ΠΑΜΕ, χωρίς όμως εμφανή διακριτικά και σημαίες, ενώ οι μη-ΠΑΜΕ ήταν πιο αραιά σκορπισμένοι στο κομμάτι των Χαυτείων. Όταν ξεκίνησε η πορεία ο κόσμος του ΠΑΜΕ προηγήθηκε, συντονισμένος και πειθαρχικός, ενώ ακολούθησαν χαλαρά και με κάποια απόσταση όλα τα άλλα πανώ.
Τα συνθήματα που φωνάχτηκαν από το ΠΑΜΕ (π.χ. “Αγώνας ρήξη ανατροπή, η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική”) δεν ήταν τόσο διαφορετικά από τα συνθήματα των υπολοίπων, όμως όταν το τέλος της πορείας έφτασε στη Βουλή, ήδη οι ΠΑμίτες είχαν βγάλει φτερά στα πόδια και είχαν εξαφανιστεί. Οχι πως και από τους άλλους υπήρχε κάποια ιδιαίτερη συγκρουσιακή διάθεση. “Την κάναμε τη βόλτα μας και σήμερα” ήταν η πικρή διαπίστωση συντρόφισσας από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ενώ “πάλι καλά είμαστε για τέλος Ιουλίου” ήταν η πιο αισιόδοξη παρατήρηση νεαρού διαδηλωτή.
Ως παρατήρηση, ίσως σε τέτοιες πορείες ταξικής αλληλεγγύης να μη χρειάζονται οι δυσανάλογα πολλές κομματικές σημαίες (πχ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά η ενεργή παραπέρα συμμετοχή εργατικών χώρων και σωματείων πέρα από τα συνήθη μετωπικά σχήματα – κομματικές σφραγίδες.
Τελος οι κοινές ενωτικές πορείες για ένα θέμα-αιχμής για το εργατικό κίνημα όσο ο 9μηνος αγώνας των Χαλυβουργών, είναι από μόνες τους ελπιδοφόρες. Μακάρι να μη μείνουν σε αυτή τη σύντομη (και χωροταξικά οριοθετημένη) συγκατοίκηση πλατειών και δρόμων και να πάρουν τη μορφή ενωτικών, ταξικών και νικηφόρων αγώνων, πέρα από κομματικές κηδεμονίες αλλά και ρεφορμιστικές “αντιπολιτευτικές/wannabe κυβερνώσες” αγκυλώσεις.