Ο κίνδυνος δεν είναι οι οροθετικές
«Ο κίνδυνος δεν είναι οι οροθετικές, είναι οι μισογύνηδες και οι ρατσιστές». Αυτό ήταν ίσως το πιο μετριοπαθές από τα συνθήματα που ακούστηκαν στην ευάριθμη (βλ. ολιγάριθμη) συγκέντρωση- πορεία αλληλεγγύης της Τετάρτης στις διωκόμενες οροθετικές γυναίκες, που παραμένουν ως σήμερα φυλακισμένες.
Συνθήματα όπως «Ξύλο στο Λοβέρδο, μπουρλότο στο ΚΕΕΛΠΝΟ, γιαούρτι στους πελάτες να βάλουνε μυαλό» φωνάχτηκαν δυνατά, καθώς η πορεία κατέβαινε από τα Προπύλαια προς το Υπουργείο Υγείας της οδού Αριστοτέλους, περνώντας από την Ομόνοια και την 3ης Σεπτεμβρίου.
Μπροστά προηγούνταν το πανώ της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης, ενώ με πανό κατέβηκε και η πρωτοβουλία «Γυναίκες ενάντια στο Χρέος και τα μέτρα λιτοτητας». Κείμενα μοιράστηκαν μεταξύ άλλων από την ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (μία από τις λίγες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με δραστήρια και όχι διακοσμητική ομάδα για το γυναικείο ζήτημα) και το Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή».
Κατά τη διάρκεια της πορείας μοιράστηκαν τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα, ενώ κολλήθηκαν αυτοκόλητα και αφίσες από αυτόνομες φεμινιστικές ομάδες όπως η «gender asphyxia» και από το αυτόνομο στέκι.
Εμφανής ήταν η παρουσια αναρχικού γυναικείου χώρου, φεμινιστριών και ακτιβιστών της ΛΟΑΤ κοινότητας (μην ξεχνάμε ότι το Σάββατο πραγματοποιείται το Pride Festival σε ένα ιδιαίτερα τεταμένο προεκλογικό κλίμα, που μαζί με το ρατσισμό και το φασισμό αναβιώνει και η ομοφοβία). Εμφανέστερη ήταν η απουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που αν όχι ως άτομα τουλάχιστον ως χώρος δείχνουν να σνομπάρουν τέτοιες «επί μέρους» πρωτοβουλίες ως πιθανόν μη αρκούντως ταξικές.
Μόνο που στην εποχή μας η διαπόμπευση των οροθετικών, όπως και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, η λυσσαλέα επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα και στα δημοκρατικά δικαιώματα, η διάλυση της δημόσιας υγείας και κάθε ίχνους κοινωνικής πρόνοιας, είναι αλληλένδετοι κρίκοι στην αλυσίδα ενός ολοκληρωτικού βιο-πολιτικού ταξικού πολέμου. Ενός πολέμου που στρέφεται ενάντια στο σύγχρονο προλεταριάτο, αρχίζοντας από τους πιο αδύναμους και εκτεθειμένους από εμάς, υποτιμώντας διαρκώς όχι μόνο την τιμή στην οποία πουλάμε την εργατική μας δύναμη, αλλά τα σώματά μας, τη σκέψη μας, την αξία της ζωής μας. Οι οροθετικές που διαπομπεύτηκαν με φασιστικό τρόπο, μπορεί να έκαναν το Λοβέρδο πρώτο σε σταυρούς βουλευτή του καταποντισμένου ΠΑΣΟΚ, είναι όμως μόνο το προσάναμμα στο κυνήγι μαγισσών στο οποίο έχουμε όλοι σειρά: Το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων, τα τρία εκατομμύρια των φτωχών, τα παιδιά, οι συνταξιούχοι, οι γυναίκες, όλοι όσοι ήδη ζούμε τις συνέπειες των Μνημονίων. Ο στιγματισμός και η ποινικοποίηση των ασθενών, μαζί με τους χρήστες και τους μετανάστες, είναι το πρώτο βήμα σε ένα μακρύ δρόμο αστυνομικής – σωφρονιστικής μεταχείρισης της φτώχειας, με πρότυπο το στρατοπεδικό σύμπαν, που αναβιώνει στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, τους υποχρεωτικούς υγειονομικούς ελέγχους ενός ΚΕΕΛΠΝΟ σε ρόλο μπάτσου-μπόγια ανθρώπων, τα «κέντρα προσωρινής κράτησης», τα επίσημα θεσμικά συμπληρώματα στα ρατσιστικά πογκρόμ και τα φασιστικά μαχαιρώματα.