«Το Βήμα»: Φέρτε πίσω τις σχολικές ποδιές, βγάλτε τα σκουλαρίκια

Ντύσου με ποδιά και βγάλε το κραγιόν σου

Μια πρόταση για να «λυθούν» (sic, όχι για να τερματιστούν) δύο «καθημερινά μαρτύρια» της ελληνικής οικογένειας που έχει παιδιά σχολικής ηλικίας, διατυπώνεται στο χθεσινό «Βήμα»: επαναφορά της ποδιάς και κατάργηση των κυλικείων στα σχολεία.

Βέβαια, μερικά μαρτύρια θα παραμείνουν, π.χ., τα δίδακτρα του φροντιστηρίου, η πληρωμή των κοινοχρήστων, της ΔΕΗ, της εφορίας κ.λπ., αλλά ο αρθογράφος, ο ομότιμος καθηγητής Θ.Π. Λιανός, εντοπίζει κάποια παράπλευρα οφέλη. Καθώς τα παιδιά δεν θα ζητούν πάνω από 5 ευρώ για να ψωνίζουν από το κυλικείο, τότε «οι μαμάδες αντί να παίζουν Θανάση ή να παρακολουθούν τα άθλια σίριαλ, ελληνικά ή τούρκικα […] θα είναι υποχρεωμένες να ετοιμάσουν ένα καλό σάντουιτς για το πρωί».

Αυτός είναι ο κόσμος της μέσης ελληνίδας μάνας: Θανάσης και Σουλεϊμάν! Ο κόσμος του καθηγητή δεν ξέρουμε ποιος είναι… Ένα από τα επιχειρήματά του για την επαναφορά της ποδιάς είναι το ακόλουθο:

         «Με τη νέα φορεσιά είναι πιθανόν να μην ταιριάζουν και επομένως να είναι περιττά τα διάφορα αποκρουστικά σιδεράκια και διαμαντάκια που βάζουν πολλά παιδιά στη μύτη, στα χείλη, στα φρύδια, βεβηλώνοντας το πρόσωπό τους».

Μα τα σκουλαρίκια στο πρόσωπο είναι σήμα κατατεθέν της εφηβείας, της πολύ τρυφερής νεότητας…. λίγοι είναι οι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που ακόμα επιδίδονται σε μπόντι πίρσινγκ. Δεν θα καταφύγουμε στα κλισέ ότι  η μόδα αυτή, που σε άλλους αρέσει σε άλλους όχι, περνάει όπως περνάνε και τα χρόνια. Πάντως καλύτερα να είσαι 15χρονος με τρυπημένη μύτη παρά απολυμένος σαραντάρης με χιλιοτρυπημένη ζωή.

Όσο για το σχολικό κυλικείο, οι μαθητές έχουν την κακή συνήθεια να ψωνίζουν από τα περίπτερα, τα τυροπιτάδικα και τα φαστφουντάδικα που βρίσκονται κοντά στο σχολείο και στο φροντιστήριο, δηλ. το μαρτύριο θα παραμείνει, αλλά με λίγο διαφορετική μορφή.

Η μεγάλη διαχωριστική γραμμή στα σχολεία δεν είναι το ντύσιμο ούτε το αυτοκίνητο του μπαμπά, αλλά το κινητό, αυτό είναι το σημερινό σύμβολο του μαθητικού status.

Στις τελευταίες παραγράφους του άρθρου του, ο Θ.Π. Λ. μιλά για τη μάχη που αναγκάζεται να δίνει ο υπουργός Παιδείας με «κομματικούς πρυτάνεις, με αγράμματους καθηγητές, με συνδικαλιστές (…) που μόνο καταστροφή φέρνουν».

Μήπως να σκεφτούμε, εκτός από την κατάργηση των κυλικείων και την κατάργηση του συνδικαλισμού; Ή ακόμα και την κατάργηση της τυρόπιτας…