Αφιλόξενο για πρόσφυγες και δημοσιογράφους το Πεδίον του Άρεως

Σαν να μην έφυγαν ποτέ από τις εμπόλεμες ζώνες…

Χωρίς πόσιμο νερό, φαγητό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παρά μόνο με όση βοήθεια μπορούν να προσφέρουν αλληλέγγυοι και οργανώσεις, οι μετανάστες-πρόσφυγες, που έχουν στήσει σκηνές στο Πεδίον του Αρεως, προσδοκούν πλέον μόνο λίγα χρήματα από τους δικούς τους στις πατρίδες τους, «για να φύγουμε από δω» όπως τονίζουν στην «Εφ.Συν.»

της Αφροδίτης Τζιαντζή από την Εφημερίδα των Συντακτών

Η Ραχίλα με ένα χαρτόνι κάνει αέρα στο μωρό της που κοιμάται ημίγυμνο, σε ένα πανί. Ντάλα μεσημέρι στο Πεδίον του Αρεως, με καύσωνα. Μας δείχνει στο πόδι της σημάδια από σφαίρες: «Tαλιμπάν. DAESH», μας λέει, το αραβικό ακρωνύμιο του ΙSIS. Με τον άντρα της, Ναντέρ, και τα δύο παιδιά τους κοιμούνται 4 μέρες σε μια μικροσκοπική σκηνή. Είναι μία από τις δεκάδες προσφυγικές οικογένειες που έχουν κατασκηνώσει εδώ και περίπου μία εβδομάδα στο πάρκο, που πλέον θυμίζει κάμπινγκ, χωρίς όμως καμία υποδομή. Ελάχιστες χημικές τουαλέτες, που υπολειτουργούν, ακόμα λιγότερες βρύσες.

«Δεν έχουμε καθαρό νερό», το πρώτο που μας λένε οι πρόσφυγες. Ο Καζίμ, πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας, μεταφράζει από τα φαρσί. Πολλά παιδιά αρρώστησαν με πυρετό, διάρροια, εμετούς. «Μάλλον από βρόμικο νερό και φαγητό». Οι περισσότερες οικογένειες προσφύγων, μας λέει ο Καζίμ, αναγκάστηκαν να φύγουν από περιοχές που ελέγχει το «Ισλαμικό κράτος». Οι λέξεις «Ταλιμπάν», «βόμβες», «πόλεμος» επανέρχονται στις διηγήσεις ενηλίκων και παιδιών που ωρίμασαν βίαια.

Αλληλέγγυοι

Μέλη της αφγανικής κοινότητας έρχονται καθημερινά, προσπαθώντας να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους. «Το πρωί ήρθαν οι Γιατροί του Κόσμου, πήραν δύο ασθενείς, έφυγαν. Ομως υπάρχουν πολλά άρρωστα παιδιά που χρειάζονται παιδίατρο». Νέοι άνθρωποι πηγαινοέρχονται, φέρνοντας ό,τι μπορούν. «Δεν είμαστε εθελοντές. Είμαστε αλληλέγγυοι. Μένω δίπλα και δεν μπορούσα να αδιαφορήσω», μας λέει ένας νέος. «Ας πει τουλάχιστον ο Δήμος Αθηναίων ποιο νερό είναι πόσιμο. Τόσα παιδιά έχουν αρρωστήσει».

Η μεγαλύτερη κινητικότητα είναι γύρω από μια βρύση, που έχουν συνδέσει με λάστιχο. Γυναίκες κάνουν μπουγάδα, γεμίζουν μπουκάλια, παιδιά παίζουν στα λασπόνερα. «Αυτό το νερό είναι πόσιμο», μας λέει ηλικιωμένος θαμώνας. «Οσοι αρρώστησαν, ίσως το έπαθαν από το νερό που είναι για πότισμα».

Η 11άχρονη Φατίμα διηγείται τα βάσανα του ταξιδιού της οικογένειας, για τον διακινητή που τους κορόιδεψε και τους παράτησε στα μισά του δρόμου, κλέβοντας τα χρήματά τους. Τι θέλει πιο πολύ; «Να μας στείλουν χρήματα, από το Αφγανιστάν, για να φύγουμε από εδώ». Οταν μεγαλώσει θέλει να γίνει αστυνομικός. Η συνομήλική της, Ζάχρα, ονειρεύεται να γίνει δημοσιογράφος. Κοιμάται στο πάρκο με τα άλλα έξι αδέλφια της. «Τη μέρα έχει ζέστη, το βράδυ κρύο. Υπάρχουν μέρες που δεν είχαμε να φάμε τίποτα. Μας έφεραν φαγητό, αλλά δεν μπορούμε να το φάμε. Εχουμε αρρωστήσει».

Προθεσμία 30 ημερών

Οι περισσότεροι έφτασαν στην Αθήνα από κάποιο νησί του Αιγαίου, με προθεσμία να εγκαταλείψουν την Ελλάδα εντός 30 ημερών. Στον 18άχρονο Ρεζά το ταξίδι από το Αφγανιστάν κόστισε περίπου 5.000 δολάρια. «Για να φύγω ίσως κοστίσει περισσότερα, γιατί θα ‘ναι σε ευρώ. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας χώρος να κατασκηνώσουμε. Ούτε εμείς θέλουμε να βρισκόμαστε εδώ. Τα παιδιά να παίζουν στα σκουπίδια, να μην έχουμε νερό ή τουαλέτα να πλυθούμε. Η κυβέρνησή σας θα μπορούσε να τα έχει καταφέρει καλύτερα. Ομως οι άνθρωποι είστε καλοί».

Εθελοντές της ΜΚΟ Praksis μοιράζουν καρτέλες με τη διεύθυνση του παιδιατρείου και του κέντρου ημέρας. Η Αρσις έφερε ρούχα. Βοήθεια συγκεντρώνουν το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων στην Οδό Γραβιάς 9-13 και η Αφγανική Κοινότητα στη Χαλκοκονδύλη 35. «Υπάρχει ανάγκη για συσκευασμένα τρόφιμα, χυμούς, σερβιέτες, πάνες, καλοκαιρινά ρούχα, παπούτσια. Κυρίως όμως μπουκαλάκια με νερό». Ο προσφυγικός πληθυσμός εναλλάσσεται διαρκώς. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να κάνουν αίτηση για άσυλο, αλλά να συνεχίσουν προς τη Βόρεια Ευρώπη.

Μπαλάκι ευθυνών

Οι αρμόδιες αρχές πετάνε το μπαλάκι η μία στην άλλη. Την περασμένη Παρασκευή η Περιφέρεια Αττικής συγκάλεσε σύσκεψη για το ζήτημα των προσφύγων στο Πεδίον του Αρεως, με εκπροσώπους του Δήμου Αθηναίων, του γραφείου της αναπληρώτριας υπουργού για τη Μεταναστευτική Πολιτική και ΜΚΟ, προτείνοντας -όπως σημειώνει- λύσεις «για την άμεση ανακούφιση, ιδιαίτερα όσον αφορά την πληροφόρηση των προσφύγων για τις υπάρχουσες δομές υποστήριξης, την καθαριότητα και υγιεινή τους, την προσωρινή στέγαση και σίτιση που έχουν ανάγκη». Αυτό προφανώς μεταφράζεται στις επισκέψεις ΜΚΟ στον αυτοσχέδιο καταυλισμό.
Ο Δήμος Αθηναίων σε ανακοίνωση κάνει λόγο για «κραυγαλέα κυβερνητική ανεπάρκεια», ζητώντας άλλη μία φορά «να αφυπνιστεί η κρατική μηχανή, προκειμένου να αναλάβει πρωτοβουλίες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να αντιμετωπιστεί η επικείμενη ανθρωπιστική κρίση». Η ανακοίνωση επαναλαμβάνει ότι «είναι επιβεβλημένη η δημιουργία ανοιχτών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας, σε εγκαταλελειμμένες ή υπολειτουργούσες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ώστε να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες», φωτογραφίζοντας έτσι τις ευθύνες και του υπουργείου Εθνικής Αμυνας.

Προς το παρόν εκατοντάδες γυναικόπαιδα ζουν γυμνές ζωές στο κέντρο της πρωτεύουσας, με χιλιάδες πρόσφυγες να έχουν προηγηθεί, άλλους τόσους να περιμένουν στη σειρά, για το ίδιο ριψοκίνδυνο ταξίδι. Κάπου στο Πεδίον του Αρεως οι πρόσφυγες πολέμου ξέμειναν στην άκρη της Ευρώπης. Μια Ευρώπη-φρούριο, που δεν έχει νόμιμο δρόμο διέλευσης, αλλά ούτε απάγκιο για τους ξεριζωμένους.
Ράστερ

Μια αναίτια προσαγωγή

Μόλις είχα φτάσει στο Πεδίον του Αρεως, όταν οι πρόσφυγες φώναξαν ανήσυχοι ότι «η αστυνομία μάς πήρε τα κινητά». Κινητά που φορτίζονταν σε καφάο της ΔΕΗ, από τα πολλά που βρίσκονται μονίμως παραβιασμένα. Προχωράμε με άλλους προς το σημείο, όπου αστυνομικοί έχουν φορέσει χειροπέδες σε δύο νεαρούς. Ρωτάω γιατί κρατούνται, λέω ότι είμαι δημοσιογράφος. «Μας απειλείς ότι είσαι δημοσιογράφος;», η απάντηση από τον αρχιφύλακα. Μου ζητείται και δίνω δημοσιογραφική ταυτότητα. Δεν απειλώ κανέναν, αντίθετα απειλούμαι με προσαγωγή.

Παρά τις διαμαρτυρίες ότι παρεμποδίζομαι να εργαστώ, προσάγομαι στο Α.Τ. Κυψέλης, με τους δύο πρόσφυγες. Μαζί μας η Ραχίμα, η μητέρα του Μοχάμαντ που είναι ανήλικος, 17 ετών, ανησυχεί για τον γιο της. Οση ώρα ήμουν στο τμήμα, δεν είδα διερμηνέα για τους δύο συλληφθέντες, που τους κατηγορούν για ρευματοκλοπή και ότι έβαλαν ένα ανήλικο παιδί να ανοίξει το καφάο. «Λένε ψέματα, το καφάο ήταν ήδη ανοιχτό», μας λέει ο φίλος τους στα αγγλικά. Τελικά αφήνομαι ελεύθερη, οι δύο νεαροί κρατούνται. «Ο αρχιφύλακας ήταν πολύ σκληρός. Και μάλλον ρατσιστής», μου λέει μετά η Ραχίμα. Οση ώρα ήταν εκεί, στα πρόθυρα κατάρρευσης, δεν της έδωσαν ούτε μια γουλιά νερό…

Αφροδίτη στο Κόκκινο:  Δείγμα αυταρχισμού κατά της ελευθερίας του τύπου 

Η δημοσιογράφος Αφροδίτη Τζιαντζή μιλάει στο ρ/σ Στο Κόκκινο Θεσσαλονίκης και στον Απόστολο Λυκεσά για την αναίτια προσαγωγή. ¨Οπως τονίζει η δική της ταλαιπωρία για την αναίτια προσαγωγή είναι το λιγότερο αλλά το γεγονός ότι δημοσιογράφοι οδηγούνται στο τμήμα επειδή απλά κάνουν τη δουλειά τους (τη μέρα που ψηφίστηκαν προαπαιτούμενα για το 3ο Μνημόνιο) δινει μια ιδέα και για το μέλλον:  «Εγώ μια μικρή ταλαιπωρία πέρασα αλλά για την ελευθερία του τύπου είναι εξαιρετικά αρνητικό γεγονός η παρεμπόδιση δημοσιογράφων. Αν αυτό αποτελεί κεντρική πολιτική οδηγία και όχι μεμονωμένο κρούσμα αυταρχισμού θα δούμε πολύ άσχημες μέρες» τονίζει