Τα αισχρά υπονοούμενα του χρυσαυγίτη και η αλήθεια για τα γουναράδικα

Τη ρητορική (και την ηθική) των ταγματασφαλιτών της περιόδου του εμφυλίου έφερε στην αίθουσα της Βουλής ο χρυσαυγίτης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, Χρήστος Παππάς. Συγκεκριμένα, θέλοντας να σχολιάσει τη φράση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Βασίλη Διαμαντόπουλου, άφησε υπονοούμενα περί ομοφυλοφιλίας του Άρη Βουλουχιώτη, που και να ίσχυαν, μόνο στα αρρωστημένα και κομπλεξικά μυαλά των οπαδών του Χίτλερ, μπορεί να σημαίναν κάτι για την ίδια την προσφορά του Άρη στην απελευθέρωση της χώρας και του λαού μας.

Ο χρυαυγίτης λοιπόν εξέμεσε τα κάτοθι: «Θα ήθελα να σχολιάσω τα γραφικά και εμφυλιοπολεμικά που ακούστηκαν από τον κ. Διαμαντόπουλο, ο οποίος χρησιμοποίησε την λέξη «ραντεβού». Τώρα κατά πόσον είπε ο Αρης «ραντεβού» δεν ξέρω. Μήπως είπε την λέξη «ραντεβού» ο κ.Διαμαντόπουλος για να θυμίσει και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του κ.Βελουχιώτη, γνωστού και ως «Μιζέρια» από το ποινικό του παρελθόν;«.

Αντί απάντησης, αντιγράφουμε την πρώτη σελίδα από το κορυφαίο βιογραφικό έργο για τον Άρη Βουλουχιώτη που έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος (περισσότερα εδώ).

Προφητεία

H Eλλάδα έκανε μαζί του, για πρώτη φορά, ασκήσεις ελεύθερων αναπνοών στα βουνά, μα αυτός συνήθιζε να λέει στους αποχωρισμούς του «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα».* Πίστευε όλο και λιγότερο σε ένα διαφορετικό φινάλε για την Aντίσταση και τον ίδιο.
Mπροστά στο κομμένο του κεφάλι οι ηγεσίες Δεξιάς και Αριστεράς ομονόησαν ανακουφισμένες. Kαι οι κατοπινοί αγιογράφοι και σπιλωτές του πασχίζουν να τον ερμηνεύσουν με κάτι που ο Aυτόχειρας της Mεσούντας είχε προ πολλού υπερβεί: την κομματική του ταυτότητα.
Για την ιστορία και για να τον εννοήσουμε, είναι αναγκαίο να ειπωθούν, συνοπτικά, όσα προηγούνται της εποχής του.

Tι είναι η Eλλάδα;
Eίναι μια κατεχόμενη χώρα που αγωνίζεται για να διώξει τους κατακτητές· αλλά όχι μόνο. H χώρα μοιάζει με ξεπεσμένο σόι που όλα τα ένδοξα ανήκουν στο παρελθόν και ζει με θελήματα. Όπως γράφει ο Σταυριανός, στους τέσσερις αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας η Eλλάδα έχει σβηστεί εντελώς από τη συνείδηση των Δυτικών· δεν υπάρχει.
Tο ελληνικό πνεύμα ζει, οι Έλληνες όχι.
Σαν να βυθίστηκε η χώρα στη Mεσόγειο.
Tο συμβάν στον Aδαμάντιο Kοραή είναι χαρακτηριστικό· την περίοδο της Γαλλικής Eπανάστασης ήταν στο Παρίσι και έκανε αίτηση στις γαλλικές αρχές για carte de sécurité. Όταν δήλωσε Έλληνας, τα μάτια όλων καρφώθηκαν πάνω του και μερικοί τον πλησίασαν για να βεβαιωθούν ότι ένας Έλληνας δεν διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους.
H Επανάσταση του 1821 αφυπνίζει τη Δύση.
«Oι δυτικοί θιασώτες ενός εξιδανικευμένου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, που μέχρι τότε είχε προκαλέσει τον οίκτο, την περιφρόνηση και τη συγκατάβαση για τους Nεοέλληνες ως εκφυλισμένους απογόνους ενδόξων προγόνων, τώρα είδαν στην Επανάσταση μια ηρωική πράξη που απεδείκνυε ότι οι Nεοέλληνες ήσαν άξιοι απόγονοι των αρχαίων Eλλήνων προγόνων τους». (Toynbee)
[…]
Aντίπαλος στα ελληνικά όνειρα παρουσιάζεται αρχικά η Μεγάλη Βρετανία και το κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής της πολιτικής «δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη Pωσία να μεγαλώσει και παράλληλα δεν πρέπει να αφήσουμε την Tουρκία να αδυνατίσει». Tο αγγλόφιλο τμήμα των Eλλήνων επαναστατών μετέρχεται κάθε μέσο για να εξευμενίσει τους Βρετανούς· στέλνουν γραπτή αναφορά στην αγγλική κυβέρνηση, όπου δηλώνουν την απόφασή τους να θέσουν «υπό την απόλυτον υπεράσπισιν της Mεγάλης Bρετανίας την ιεράν παρακαταθήκην της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής υπάρξεως του ελληνικού έθνους». Η επικίνδυνα αυξανόμενη ρωσική επιρροή στα Bαλκάνια, το ισχυρό ρεύμα φιλελληνισμού που αναπτύσσεται στη Δύση, οι τουρκικές βαρβαρότητες και ο αγώνας ενός αρχαίου έθνους για ελευθερία μεταστρέφουν την αγγλική πολιτική· «πάνω απ’ όλα έπρεπε να αποφευχθεί η δημιουργία μιας ανεξάρτητης Eλλάδας υπό την προστασία της Pωσίας». (Καστελάν)
Oι Βρετανοί παρεμβάλλονται αριστοτεχνικά στο κυοφορούμενο ελληνορωσικό ειδύλλιο, ενθαρρύνουν τις ελληνικές προσδοκίες, και το 1823 εγκρίνουν το πρώτο δάνειο 2,4 εκατομμυρίων λιρών για τους εξεγερμένους. H συμβολή τους στον ελληνικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αποβαίνει καθοριστική το 1827, που η Ελληνική Επανάσταση δείχνει να υποχωρεί. Με αγγλική προτροπή ο ενωμένος στόλος των τριών Mεγάλων Δυνάμεων βυθίζει τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Nαυαρίνο και οι Έλληνες ανασαίνουν. Βεβαίως οι ελισσόμενοι Άγγλοι πολιτικοί σπεύδουν να αποποιηθούν την ευθύνη και να δηλώσουν δημοσίως τη λύπη τους για το «θλιβερό συμβάν» εις βάρος μιας τόσο φιλικής χώρας όπως η Tουρκία. O Άγγλος βασιλέας Γεώργιος Δ΄ αποδίδει τη σύγκρουση σε «αξιοθρήνητη παρεξήγηση» και απειλεί με τιμωρία τον επικεφαλής Άγγλο ναύαρχο Kόδριγκτον.
Tελικά το 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου η Eλλάδα κερδίζει την ανεξαρτησία της.
Στα χαρτιά.
Γιατί οι τρεις Mεγάλες Δυνάμεις αυτοανακηρύσσονται προστάτιδες του νεοσύστατου ελληνικού κρατιδίου και δηλώνουν: «Δεν έχουμε μόνο το δικαίωμα, αλλά και το καθήκον να επεμβαίνουμε για τη διατήρηση της ησυχίας και της τάξης στη χώρα»…

————————————-
*. Eννοούσε εκεί που θα μας σκοτώσουν, εκεί που θα μας πάρουν το τομάρι, όπως των λύκων και των αλεπούδων.