Αλέξης Παπαχελάς: Οι διάδοχοι του Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος
«Κάτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα», οχι δεν το γράφει το εντιτόριαλ της Αυγής αλλά ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς στο σημερινό άρθρο του που έχει τιτλο «Σπάνε ταμπού δεκαετιών«.
Πέρα από τη μικροκομματική πολεμική τακτική του Κυριάκου ο διευθυντής της Καθημερινής, έχει την πολυτέλεια να παραδέχεται μερικές αλήθειες. Η επιχειρηματική ελίτ της χώρας πέρα από τις συγκρούσεις για το μοίρασμα της πίτας είναι απολύτως ικανοποιημένη με την πολιτική σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με εγγυητή προσωπικά τον πρωθυπουργό.
Το πιο σημαντικό όπως σημειώνει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του έκαψε με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο, όλες τις μεταπολιτευτικές κατακτήσεις όπως η αξία της προστασίας των δημοσίων αγαθών, η προστασία του κοινωνικού ιστού κλπ (ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό όπως τα αποκαλεί).
«Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες;» παρατηρεί.
Ο Τσίπρας στρώνει το έδαφος στον Κυριάκο
«Ολα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα» συμπληρώνει. Οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα. Η κοινωνία έχει ακούσει ότι «αριστερό είναι να δημιουργούμε θέσεις εργασίας» και δεν έχει πλέον ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα ένα ημισοβιετικό κράτος και μια πλούσια χώρα. Αυτό συνέβη, κράτησε ανεξήγητα πολύ καιρό, αλλά πάει τέλειωσε.
Ο Κ. Μητσοτάκης, συνεχίζει ο διευθυντής της Καθημερινής «δεν έχει να παλέψει με τα ιδεολογικά φαντάσματα που οδήγησαν τον κ. Γ. Παπανδρέου να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο λιμάνι,, θα βρει τον δρόμο ανοιχτό.»
<blockquote class=»twitter-tweet» data-lang=»el»><p lang=»el» dir=»ltr»>Υπήρχαν δεξιοί πρωθυπουργοί που ντρέπονταν να δουν επιχειρηματίες στο Μαξίμου, αλλά το "ταμπού" έσπασε… <a href=»https://t.co/jVlW6JBrwe»>https://t.co/jVlW6JBrwe</a></p>— Vasiliki Siouti (@vassiouti) <a href=»https://twitter.com/vassiouti/status/780359576554237953″>26 Σεπτεμβρίου 2016</a></blockquote>
<script async src=»//platform.twitter.com/widgets.js» charset=»utf-8″></script>
Η αριστερή Φάρμα των Ζώων
Η μνημονιακή πολιτική που ακολουθεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο θρίαμβος της λογική του «Δεν υπάρχει εναλλακτική» (ΤΙΝΑ) αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο του Κυριάκου Μητσοτάκη στο δρόμο για την πρωθυπουργία. Από την λογική της ανάθεσης περάσαμε ταχύτατα στην κυριαρχία της λογικής της παραίτησης και της απογοήτευσης.
Οχτώ στους 10 Έλληνες δηλώνουν ότι ανησυχούν για τα χειρότερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αξιοποιήσει αυτή την ανησυχία με το ύστατο επιχείρημα: «Αναλογίζεστε τι θα γινόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπεφτε; Η Νέα Δημοκρατία θα γύριζε πίσω στη στιγμή! Όπως το ακούσατε ο Κυριάκος, η Ντόρα, ο Άδωνις και ο Βορίδης θα γύριζαν πίσω. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό, σύντροφοι! Μπας και υπάρχει κάποιος που θέλει τη Νέα Δημοκρατία πίσω;»
Όπως συμβαίνει στην ευφυέστατη αλληγορία του Όργουελ Η Φάρμα των Ζώων, «το μόνο πράγμα που τα ζώα ήξεραν με απόλυτη βεβαιότητα ήταν πως δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να ξαναγυρίσει ο παλιός αφέντης». Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε επιθετική πορεία εκφυλισμού και πασοκοποίησης και όλο και περισσότερο μεταμορφώνεται σε αυτό που μισεί και είχε ορκιστεί να καταστρέψει.
Το ΠΑΣΟΚ δεν κυβέρνησε 21 από τα τελευταία 34 χρόνια επειδή περνούσε τα μέτρα με «λιγότερο επώδυνο τρόπο» αλλά γιατί είχε την ικανότητα να περνάει τα πιο σκληρά μέτρα με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις και αντιστάσεις εξαιτίας της επιρροής που ασκούσε στα συνδικάτα και στους δεσμούς που είχε με το εργατικό κίνημα και τον κόσμο της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι η μόνη δύναμη που έχει τη δυνατότητα να πείσει τον κόσμο ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» και πως αν δεν περάσουν τα μνημονιακά μέτρα, «οι κακοί θα κερδίσουν»!
Το μέλλον διαρκεί πολύ όπως (περίπου) είπε μετά τον Αλτουσέρ και ο Τσίπρας και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν είναι μη αναστρέψιμη και προδιαγεγραμμένη στην κανονική ζωή η κατάληξη από το βιβλίο με τα ζώα να κοιτάζουν πότε τα γουρούνια, πότε τους ανθρώπους, ύστερα πάλι τα γουρούνια και πάλι τους ανθρώπους «αλλά να είναι αδύνατον να διακρίνουν ποιος ήταν ποιος».
The point of view of your article has taught me a lot, and I already know how to improve the paper on gate.oi, thank you.