Όχι άλλες αυτοκτονίες, «κλείσαν οι τάφοι»

Mια πολύ θλιβερή πρωτιά έχει κατακτήσει η μνημονιακή Ελλάδα: πρώτη σε αυτοκτονίες στην Ευρώπη. Σε απόσταση αναπνοής και η Ιταλία. Δυστυχώς, τα  “γουρούνια” (P.I.G.S.: Portugal, Italy, Greece, Spain) δεν είναι τόσο αναίσθητα. Σύμφωνα με την κατάταξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η προ Μνημονίων Ελλάδα κατείχε την 84η θέση σε σύνολο 103 χωρών (στοιχεία του 2009) ως προς το ποσοστό αυτοκτονιών στο σύνολο του πληθυσμού. Στις πρώτες 20 θέσεις συναντάμε την Κίνα και 12 χώρες του πρώην σοσιαλιστικού στρατοπέδου, όπως τη Λιθουανία, το Καζαχστάν, τη Ρωσία κ.ά. Πολύ μικρό είναι το ποσοστό αυτοκτονιών στις χώρες της Καραϊβικής και στον αραβικό κόσμο (π.χ., η Αίγυπτος, παρά τη φτώχεια της βρισκόταν το 2009 στην 102η θέση).

 

Στις μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας γράφονται οι αυτοκτονίες που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά σε όλη την Ελλάδα. Ακόμα και αν οι λόγοι δεν είναι αυστηρά «οικονομικοί» αλλά έχουν και ισχυρό ψυχολογικό υπόβαθρο, η ανεργία, η πολιτική της λιτότητας, τα χαράτσια και η απουσία κοινωνικής πρόνοιας οδηγούν τους πιο ευάλωτους μια ώρα αρχύτερα στο θάνατο.

 

Συγκλονιστικός είναι ο τρόπος που διάλεξαν να πεθάνουν μάνα και γιος αυτή την εβδομάδα σε μια ήσυχη γειτονιά του Μεταξουργείου. Πρωί πρωί ανέβηκαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους, ο άνεργος 50χρονος γιος έσπρωξε την 90χρονη γυναίκα (συνταξιούχο του ΟΓΑ των 340 ευρώ) και αμέσως έπεσε και αυτός στο κενό.

 

Την προηγούμενη εβδομάδα, μια άλλη αυτοκτονία, αυτή τη φορά στην Μπρέσια της βόρειας Ιταλίας, συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Ένας 41χρονος διαφημιστής, άνεργος εδώ και 18 μήνες, έριξε τα δύο παιδιά του, ένα αγοράκι 4 ετών και ένα κοριτσάκι 14 μηνών, στο κενό και ύστερα τα ακολούθησε κι αυτός πέφτοντας από το μπαλκόνι του διαμερίσματός του στον έκτοόροφο. Και οι τρεις νεκροί, ο θύτης (αυτόχειρας και παιδοκτόνος) και τα θύματα, περίπου όπως στην Αθήνα ο Αντώνης Περρής ήταν μητροκτόνος και αυτόχειρας ταυτόχρονα, αν και ο τρόπος που πέθανε η ηλικιωμένη μητέρα του ήταν υποβοηθούμενη αυτοκτονία και όχι φόνος…

 

Πολιτικές πράξεις είναι αυτές οι αυτοκτονίες, όπως και του Δημήτρη Χριστούλια στο Σύνταγμα, όπως και του δασκάλου Σάββα Μετοικίδη στη Θράκη. Πολιτικές με τη έννοια ότι τις υποβοήθησαν, τις επιτάχυναν (αν όχι τις προκάλεσαν) συγκεκριμένες κυβερνητικές και υπερεθνικές επιλογές.

 

Το κύμα των αυτοκτονιών πρέπει να ανακοπεί, όχι μόνο περιμένοντας το σοσιαλισμό όπου τάχα δεν θα υπάρχει πόνος και στεναγμός, αλλά ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ μέσα από δίκτυα αλληλεγγύης και αγώνα. «Όχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι» που λέει και το τραγούδι… μόνο που πρέπει να το ξαναγράψουμε με καινούργιους στίχους και μουσική.

Απάντηση