H εργατική τάξη δεν πηγαίνει στον Παράδεισο – μια πετυχημένη ημερίδα
Το Σάββατο 9/3 πραγματοποιήθηκε μια ημερίδα με θέμα «Η εργατική τάξη σήμερα». Οργανωτές ήταν ο Όμιλος Μαρξιστικών Ερευνών, το περιοδικό Ουτοπία (που διανύει τον εικοστό πρώτο χρόνο του) και η Πρωτοβουλία για Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Κίνηση. Τους ομιλητές και τα θέματα των δύο μπορείτε να τα βρείτε στην ιστοσελίδα του Ομίλου.
Η ημερίδα ήταν διαρθρωμένη σε δύο μέρη με τρεις ομιλητές το καθένα. Το πρώτο μέρος ήταν «Συνθήκες και αναπαραστάσεις της εργατικής τάξης σήμερα» και το δεύτερο «Εργατική τάξη, κίνημα και συνδικαλισμός».
Οι ομιλίες στηρίχτηκαν μεν στα κύρια σημεία έξι άρθρων που δημοσιεύονται στο τελευταίο τεύχος της «Ουτοπίας», όμως δεν ήταν ούτε περίληψη ούτε εκλαϊκευσή τους. Συνδυάστηκαν με την κατάθεση προσωπικών εμπειριών και με πολλά παραδείγματα από τις πρόσφατες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις αλλά και τους αγώνες (ή την απουσία αγώνων) στους εργασιακούς χώρους. ΄Εντονος ήταν ο προβληματισμός για τη «χαμένη τιμή» του συνδικαλισμού, ενώ συζητήθηκαν οι λόγοι που πολλοί εργαζόμενοι, ιδίως νέοι, αποστρέφονται τα σωματεία (πέρα από την αυτονόητη εργοδοτική τρομοκρατία). Επίσης δόθηκαν για πρώτη φορά στη δημοσιότητα κάποια στοιχεία που αφορούν το μέλλον των μισθών και της ανεργίας.
Π.χ., ο Σάββας Ρομπόλης, που μίλησε για το «Μέλλον της εργασίας» αναφέρθηκε σε ένα πρόσφατο συνέδριο που έγινε στο Αμύνταιο της Φλώρινας. Παρόντες βουλευτές και άλλοι παράγοντες του νομού. Ξαφνικά μπαίνουν στην αίθουσα καμιά διακοσαριά άνδρες, γεροδεμένοι, με μπλε εργατικές φόρμες και μουντζουρωμένα χέρια και πρόσωπο. Σαν να είχαν βγει από ένα παλιό τραγούδι του Καζαντζίδη! Ήταν εργάτες λιγνιτωρυχείου που δούλευαν για λογαριασμό ενός υπεργολάβου της ΔΕΗ. Ήρθαν για να διαμαρτυρηθούν επειδή αμείβονται με 300 ευρώ το μήνα αντί για 586 ευρώ όπως ορίζει η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που ψήφισε η Βουλή. Και μιλάμε για δουλειά βαριά και ανθυγιεινή!
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο της ημερίδας ήταν οι καίριες και ζωντανές παρεμβάσεις που έγιναν κυρίως από εργαζόμενους στο τέλος των έξι ομιλιών.
Φωτεινή, ευρύχωρη κι ευχάριστη η αίθουσα που φιλοξένησε την εκδήλωση στην οποία παραβρέθηκαν πάνω από 100 άτομα, που παρακολουθούσαν με προσοχή -δεν παρατηρήσαμε τα γνώριμά μας πηγαδάκια. Χτυπητές ορισμένες απουσίες αλλά ελπιδοφόρες πολλές παρουσίες, όπως των πολλών νέων που ήρθαν στην ημερίδα.
Μια ημερίδα δεν σώζει την κατακερματισμένη, διασπασμένη και συχνά σαστισμένη εργατική τάξη, όμως δείχνει την πρόθεση των οργανωτών να προχωρήσουν πέρα από ευχές και συνθήματα στη μαρξιστική ανάλυση/έρευνα της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Μια πρόθεση που δεν έμεινε μόνο στα λόγια.
