H «Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών» για το χτύπημα στα γραφεία της Ν.Δ

Η «Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών» μετά από έξι μήνες αναλαμβάνει την ευθύνη για το ένοπλο χτύπημα στα κεντρικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στη Λεωφόρο Συγγρού, το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 14 Ιανουαρίου.

Διαβάστε ολόκληρη την προκύρηξη εδώ

Σε κείμενο 19 σελίδων που αναρτήθηκε πρώτα στο Indymedia, οι συντάκτες του κειμένου κάνουν λόγο για «αστοχία υλικού» η οποία δεν τους επέτρεψε να πλήξουν το κτίριο με αντιαρματική ρουκέτα τύπου RPG και υποστηρίζουν ότι έπληξαν το γραφείο του Α. Σαμαρά με καλάζνικοφ. Η  Ο.Λ.Α ιδεολογικά δείχνει μεγαλύτερη πολιτική συγγένεια με τον «παλιομοδίτικο» αντιιμπεριαλισμό των οργανώσεων του «παλιού αντάρτικου πόλεων» τύπου Ε.Λ.Α και 17Ν παρά με τη «νέα γενιά».  Η Ο.Λ.Α επιμένει στην ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης και θεωρεί ότι χρειάζεται μια «αντιιμπεριαλιστική επένδυση του μοριακού, στοιχειακού αγώνα του προλεταριάτου». Στο κείμενο ασκείται κριτική στο σύνολο του κινήματος αντίστασης και στην αδυναμία του «στην κατάρτιση ενός ρεαλιστικού επαναστατικού προγράμματος».

Για τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι «παραδίδει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί τα διαπιστευτήρια της υποταγής του στην Ε.Ε. και την Ο.Ν.Ε» και πως αποτελεί βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής δυσαρέσκειας

Για το ΚΚΕ προβλέπει ότι θα «υποστείλει, ακόμα και αυτόν τον προσχηματικό αντιιμπεριαλισμό του, υιοθετώντας , πίσω από την ταξική λογοκοπία του, την άκρως οπορτουνιστική και ιστορικά ξοφλημένη θέση περι αλληλεξάρτησης «

Για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: Καταλογίζει τακτικισμό και ελλείψη ρητής επαναστατικής στόχευσης,  ο οποίος θα οδηγήσει μεγάλο μέρος της στη στοίχηση πίσω από προτάγματα διαχειρισης της κρίσης, όπως ήταν η προώθηση εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ της αλήστου μνήμης, Επιτροπής Λογιστικού Ελεγχου

Για τους αναρχικούς:  Τους αναφέρει πιο μαχητικό ίσως κομμάτι του κινήματος.  Όμως θεωρεί ότι αναλώνονται σε μια ιδεαλιστική ανάγνωση της επαναστατικής πάλης και πως θα συνεχίσουν να αντιλαμβάνονται την κοινωνική και ταξική πάλη( όταν δεν την αρνούνται) σαν μονόπρακτο, με εύρος συχνα τόσο περιορισμένο ώστε η δυναμική της να εξαντλείται στις συγκρούσεις με την αστυνομία κατά τη διάρκεια των απεργιακών διαδηλώσεων. 

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ανακοίνωση της Ο.Λ.Α:

«.Η ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης και τα αντιστοιχα πολιτικά καθήκοντα που προκύπτουν από αυτήν σε καμία περίπτωση δεν συσκοτίζει τις ευθύνες της ή αφήνει κάποιο περιθώριο συμμαχίας με αυτή όπως παιδαριωδώς ισχυρίζονται ορισμένοι. Αντίθετα καταδεικνύει ότι σήμερα, καμια επιθετική πολιτική στοχευση εναντίον της εγχώριας αστικής τάξης και του κράτους της δεν μπορεί να είναι πλήρης στο βαθμό που αυτή δεν καταφέρνει να εγκολπώνει στο λόγο και την πρακτική της την πάλη για την αποτίναξη των δεσμών που επιβάλλει στη χώρα ο Ιμπεριαλισμός με προεξάρχουσα δύναμη αυτήν την στιγμή την Ε.Ε. και ειδικά τη Γερμανία. Εδαφικοποιώντας την παραπάνω διαπίστωση στο πεδίο της καθημερινής ταξικής πάλης , θα λέγαμε λοιπόν ότι η αντιιμπεριαλιστική επένδυση του μοριακού, στοιχειακού αγώνα του προλεταριάτου για δουλειά, μισθό, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα δημιουργεί αφενός τους όρους ώστε κανένας ενδιάμεσος αγώνας να μην μπορεί εύκολα να αφομοιωθεί στη δίνη ενός αδιέξοδου διεκδικητισμού και αφετέρου προσφέρει σεπλατιές λαϊκές μαζες μια πόλυ πιο χειροπιαστή παράσταση σύγκρουσης με τον καπιταλισμό ως σύστημα( και μάλιστα τον υπαρκτό καπιταλισμό, τον καπιταλισμό της Ε.Ε. και όχι κάποια αφηρημένη εκδοχή του) από ότι η αδιέξοδη ( και ιδεαλιστική) γραμμή της «καθαρής αντικαπιταλιστικής στρατηγικής», του όλα ή τίποτα και της αναγωγής της λύσης όλων των προβλημάτων στη μεθαύριο της κοινωνικής επανάστασης.»

«Καμιά πολιτική δύναμη από αυτές που αναφέρονται στην ταξική πάλη και παρενέβησαν στις έντονες κοινωνικές διεργασίες της παραπάνω περιόδου δεν κατάφερε να την εκφράσει, (μια χειροπιαστή πρόταση σύγκρουσης με τον καπιταλισμό),καταδικάζοντας το βασικό επίδικο της επαναστατικής δράσης, την ανύψωση δηλαδή της ταξικής συνείδησης, σε αποτυχία, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην διεύρυνση της κοινωνικής συναίνεσης σε μια καταφανώς αντιλαϊκή (και ενίοτε φασίζουσα) πολιτική.

‘Ετσι από το ΣΥΡΙΖΑ ( όσο καταχρηστική και αν ακούγεται η τοποθέτηση του εντός του σύνολου των δυνάμεων του κινήματος) ο οποίος, σεβόμενος την υπογραφή του στη συνθήκη του Μάαστριχτ θα παραδίδει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί τα διαπιστευτήρια της υποταγής του στην Ε.Ε. και την Ο.Ν.Ε. ως το Κ.Κ.Ε. το οποίο θα υποστείλει, ακόμα και αυτόν τον προσχηματικό αντιιμπεριαλισμό του, υιοθετώντας , πίσω από την ταξική λογοκοπία του, την άκρως οπορτουνιστική και ιστορικά ξοφλημένη θέση περι αλληλεξάρτησης . και από τον τακτικισμό, ελλείψη ρητής επαναστατικής στόχευσης, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ο οποίος θα οδηγήσει μεγάλο μέρος της στη στοίχηση πίσω από προτάγματα διαχειρισης της κρίσης, όπως ήταν η προώθηση εκ μέρους της Ανταρσύα της αλήστου μνήμης, Επιτροπής Λογιστικού Ελεγχου ως την ιδεαλιστική ανάγνωση της επαναστατικής πάλης, στην οποία επιμένει να επιδίδεται το πιο μαχητικό κομμάτι ίσως τουκινήματος, οι αναρχικοί, που σε πείσμα των καιρών θα συνεχίσουν να αντιλαμβάνονται την κοινωνική και ταξική πάλη( όταν δεν την αρνούνται) σαν μονόπρακτο, με εύρος συχνα τόσο περιορισμένο ώστε η δυναμική της να εξαντλείται στις συγκρούσεις με την αστυνομία κατά τη διάρκεια των απεργιακών διαδηλώσεων, η πολιτική ένδεια του κινήματος, πρακτικά ισοδύναμη της αδυναμίας κατάρτισης ενός ρεαλιστικού επαναστατικού προγράμματος που θα αποτελούσε στην πράξη την ενότητα της τακτικής με τη στρατηγική -ενότητα που ας μην ξεχνάμε όποτε κατακτήθηκε στην ιστορία οδήγησε σε επαναστάσεις- ήταν η βασική αιτία που καθόρισε τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης που αντιπαρέβαλλε η εργατική τάξη απέναντι στους ποικιλώνυμους εχθρούς της, την προηγούμενη περίοδο.

Όπως ήταν επόμενο, η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, εκμεταλλευόμενη τον πολιτικό χρόνο και χώρο που της πρόσφεραν οι παραπάνω κραυγαλέες κινηματικές ανεπάρκειες, θα επιδιώξει σε πρώτο χρόνο να ανασυντάξει την κυριαρχία της και σε δεύτερο να την εδραιώσει και να την επεκτείνει. Αφενός, επιχειρώντας να επανασυγκροτήσει έναν νέο κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας με εκείνα τα μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα που έβλεπαν στην κυρίαρχη ιδεολογική γραμμή, της με κάθε μέσο παραμονής στην Ε.Ε. και Ο.Ν.Ε. όσο και στην επιβολή του δόγματος Νόμος και Ταξη , την μοναδική δυνατότητα διατήρησης μέρους των αποθησαυρίσεων των περασμένων ετών, και τον οποίο θα εκφράσουν πολιτικά οι πολυκομματικές κυβερνησεις Παπαδήμου και Σαμαρα. Και αφετέρου εκτρέποντας την κοινωνική διαμαρτυρία σε ατραπούς που αν και δεν αποτέλεσαν και ούτε αποτελούν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, τις βασικές επιλογές του συστήματος, εντούτοις και μπροστά στο κίνδυνο της κορύφωσης της κοινωνικής αμφισβήτησης του συστήματος που διαγραφόταν, αποτέλεσαν σημαντικές βαλβίδες αποσυμπίεσης της. Παρόλη τη διαμετρικά αντίθετη ιδεολογική τους φόρτιση Συριζα και Χρυσή Αυγή λειτούργησαν αποφασιστικά προς αυτήν την κατεύθυνση.»