Τι άλλαξε, τι έμεινε στο νέο Πριν
Μια νέα αρχή στην 28 ετών πορεία της ξεκίνησε η εβδομαδιαία εφημερίδα Πριν.
Και λέμε «νέα αρχή» όχι τόσο για τη νέα εμφάνιση που συνιστά μια ριζική αισθητική ανανέωση. Αλλά για τη σημαδιακή αλλαγή στο μότο της εφημερίδας, η οποία έπαψε να αυτοπροσδιορίζεται ως «της ανεξάρτητης Αριστεράς», όπως έγραφε στο πρωτοσέλιδό της από τον Μάρτιο του 1990 που πρωτοεκδόθηκε και για τα 1.360 φύλλα που ακολούθησαν μέχρι την προηγούμενη Κυριακή.
Το Πριν πλέον ορίζει τον εαυτό του ως «Εφημερίδα της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς».
Είναι η τέταρτη φορά σε αυτή τη μεγάλη πορεία που το Πριν αλλάζει εμφάνιση. Το αρχικό και τα τρία επόμενα κασέ της εφημερίδας έφεραν την υπογραφή της Βιβλιοσυνεργατικής (μια εταιρεία που δεν υφίσταται πλέον…) ενώ το νέο επιμελήθηκε η νέα graphic designer Χριστίνα Λουλούδα, όπως αναφέρεται και στην ταυτότητα του φύλλου.
Συνολικά ο νέος σχεδιασμός του Πριν υπηρετεί όπως πάντα την προτεραιότητα που δίνει η εφημερίδα στο κείμενο έναντι της εικόνας (αντίθετα δηλ. προς τη γενική τάση στα έντυπα) εφαρμόζοντας ωστόσο μικρές καινοτομίες που βελτιώνουν την εμπειρία της ανάγνωσης (με χαρακτηριστικότερο τα σαφώς μεγαλύτερα στοιχεία).
Το πρωτοσέλιδο άλλαξε ριζικά, δίνοντας έμφαση στην εικόνα. Ο πρωτοσέλιδος τίτλος δεν είναι πια εξάστηλος και μίκρυνε σημαντικά. Το πρωτοσέλιδο σχόλιο παρέμεινε αλλά έγινε λακωνικό.
Η σελίδα 3 στην οποία έγραφε εξ αρχής ο πρώην διευθυντής του Πριν, Γιώργος Δελαστίκ, άλλαξε χαρακτήρα και στην ουσία αποτελεί συνέχεια του πρωτοσέλιδου θέματος (εξ ου και η βινιέτα «το θέμα»). Σημειωτέον ότι στην «ταυτότητα» της εφημερίδας δεν αναφέρεται διευθυντής, παρά μόνο ο εκδότης, Δημήτρης Δεσύλλας.
Η σελίδα 2 που μέχρι σήμερα περιείχε άρθρα πολιτικής παρέμβασης, επίσης άλλαξε χαρακτήρα και με βινιέτα «η δεύτερη ματιά» συνιστά ένα χρονογράφημα με αφορμή την επικαιρότητα. Στο πρώτο φύλλο αρθρογραφεί ο ηθοποιός και συγγραφέας Κίμων Ρηγόπουλος.
Το Πριν εξακολουθεί να φιλοξενεί δύο μεγάλα δισέλιδα θέματα (ένα με ανάλυση και ένα με ρεπορτάζ) αν και ο νέος σχεδιασμός φαίνεται να έχει μικρύνει την έκταση των κειμένων.
Το ανθρώπινο δυναμικό του Πριν συνεχίζει, αν και με κάποιες αλλαγές. Στη στήλη «Εκτός Ορίων» γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου αντί του Λεωνίδα Βατικιώτη που αποχώρησε από την εφημερίδα. Στη θέση της μόνιμης στήλης «Η τελευταία Λέξη» (του Θανάση Σκαμνάκη) βρίσκουμε το «ζητώ το λόγο» στο οποίο κάθε εβδομάδα θα φιλοξενεί και έναν εκπρόσωπο εργατικού χώρου. Ακόμα καταργείται και η στήλη «το τέλος της αγοράς» της Μαριάννας Τζιαντζή (χωρίς να αποχωρεί η αρθρογράφος).
Τα ιστορικά θέματα φαίνεται ότι μονιμοποιούνται με τη στήλη «Ρωγμές στο χρόνο» που επιμελείται ο Μάκης Γεωργιάδης καθώς και τη σελίδα «Ιστορία»
Συνεχίζει τη στήλη του «Π-ρινίσματα εποχής» ο Διονύσης Ελευθεράτος, ενώ η Ματίνα Παπαχριστούδη υπογράφει το ρεπορτάζ των ΜΜΕ. Σταθερός στα δύο σκίτσα της εφημερίδας ο Βασίλης Παπαγεωργίου.
Στη γραφιστική δεν υπάρχει παρθενογέννηση και κάθε τι καινούργιο θυμίζει κάτι παλαιότερο. Το νέο Πριν σχεδιαστικά φέρνει στο νου κυρίως στις εσωτερικές σελίδες την παλιά Ελευθεροτυπία. Ωστόσο, παραμένει μια εφημερίδα πολιτικής παρέμβασης, που στις 24 σελίδες της λίγος χώρος διατίθεται για το κλασικό πολιτικό – κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, ενώ αντίθετα μεγάλο μέρος της ύλης αφιερώνεται στις προτεραιότητες του «χώρου».