ΣΥΡΙΖΑ: Η νεολαία συνεχίζει να αγωνίζεται για έναν δικαιότερο κόσμο

Μες στην παραζάλη των κειμένων που δημοσιοποιούνται από μεμονωμένους αγωνιστές, οργανώσεις και συλλογικότητες για τις εκλογές, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΛΑΕ και την εκτός των τειχών Αριστερά, ξεχωρίζει η δήλωση αποχώρης της πλειοψηφίας των μελών του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κείμενο που, πέρα από τη σαφή εξ αριστερών διαφωνία του με την επίσημη γραμμή, συγκινεί γιατί κρύβει το σπαραγμό της διάψευσης, αλλά ταυτόχρονα φανερώνει πείσμα κι ελπίδα.

Δεν είναι ένα κείμενο προσχώρησης στη Λαϊκή Ενότητα, αν και θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι τα περισσότερα στελέχη και μέλη της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ εκεί θα στραφούν, κουβαλώντας όμως την πικρή πείρα που συσσωρεύθηκε στο εφτάμηνο της κυβερνώσας Αριστεράς. Δηλώνουν ωστόσο ότι προκρίνουν «την ψήφο σε αριστερά, ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια». Οι υπογράφοντες διευκρινίζουν ότι το όχημά τους θα είναι η «ανασυνθετική, μετωπική δράση» και ότι επιδιώκουν να συνομιλήσουν «με χώρους και άτομα με παρόμοια ερωτήματα, κόσμο που αποδεσμεύεται από το ΣΥΡΙΖΑ, κόσμο της ριζοσπαστικής κι αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θέλει να υπερβεί τις αδυναμίες του παρελθόντος για να αλλάξει το παρόν, κινηματικές συλλογικότητες και βεβαίως το ευρύ δυναμικό αγωνιστών, ειδικά στη νεολαία, που στήριξε το ΟΧΙ κι αμφισβήτησε το μονόδρομο των μνημονίων».

Είναι αυτονόητο ότι καμιά αριστερή, αντικαπιταλιστική δύναμη, μικρή δεν είναι δυνατόν να κλείσει την πόρτα σε μια τέτοια δημιουργική συνομιλία που είναι αυτονόητο ότι δε θα συντελεστεί μόνο μέσα από το Διαδίκτυο, αλλά κυρίως στα μέτωπα των αγώνων.

Πολλά είναι τα «ναι μεν αλλά», που μπορεί να προκαλέσει η ανάγνωση του κειμένου, όμως αυτό που προέχει είναι ότι δεν πρόκειται απλώς για μια κραυγή αγωνίας ούτε για ένα ευχολόγιο, αλλά για μια δήλωση πίστης στην αναγκαιότητα του σοσιαλισμού (και φυσικά όχι της σοσιαλδημοκρατίας). Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το κείμενο είναι «φλου», με την έννοια ότι δεν χαράζει με ακρίβεια ένα συγκεκριμένο «διά ταύτα», δεν αναφέρεται στην έννοια της πρωτοπορίας που ιστορικά παίζει ρόλο στις μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις. Όμως αυτό το «φλου» είναι δυναμικό και ζωντανό, πιο ελπιδοφόρο από αρκετές ασάλευτες (και αυτάρεσκες) βεβαιότητες…

Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς του έχουν την ευφυϊα να αντιληφθούν ότι κάποιο σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Συριζομαρκίας. Έχουν όμως το πολιτικό θάρρος να εντοπίσουν τα αίτια αυτής της σήψης; Όταν η νεολαία, το πιο ζωντανό και ανυστερόβουλο κομμάτι ενός κόμματος λέει αντίο, η αιτία δεν μπορεί να είναι ούτε η νεανική ανυπομονησία ούτε η «διαβρωτική» δράση του Π. Λαφαζάνη.