Προχθες αργά στο urban chic μπαρ Στάλιν…(στο Χαλάνδρι)
Υπέπεσαν προσφάτως στην αντίληψη μας ορισμένα κείμενα για ένα «urban chic» μπαρ στο Χαλάνδρι που λέγεται Στάλιν που λειτουργεί μάλιστα εδώ και αρκετούς μήνες. Κάποιοι τώρα το πήραν χαμπάρι
Διαβάστε το ρεπορτάζ στο Αθηνοραμα εδώ.
«Ρωτάω τον Μάνο, τον έναν από τους ιδιοκτήτες του bar γιατί «Στάλιν». Μου απαντά χωρίς να το σκεφτεί «είναι απλώς ένα όνομα που έχει πλάκα». Το «Ctalin» μπορεί να μην είναι ένα αριστερίστικης ιδεολογίας bar, έχει όμως κομμουνιστικές τιμές (€ 5,5 το απλό ποτό και € 7,5 τα κοκτέιλ) και πολύ συντροφική ατμόσφαιρα.»
Μια χαρά. Αν και το κατά πόσο αυτές οι τιμές είναι… κομμουνιστικές είναι συζητήσιμο.
Ελα όμως που ένα μπαρ vintage αισθητικής, με βιομηχανικές γκρίζες επιφάνειες, παλιά κάδρα και μερικές «αλήτικες» πινελιές που λέγεται Στάλιν προσβάλει την αισθητική ορισμένων. Όπως΄και της κυρίας από την Επιτροπή Κατοίκων Πλατείας Βικτωρίας που της χάλαγαν την αισθητική τα γκράφιτι στην κατάληψη Αχαρνών και Χέιδεν.
Το παρακάτω σχετικό κείμενο που υπογράφεται από τον Κώστα Κεφαλογιάννη δείχνει την ιδεολογική αμηχανία του συγγραφέα και των «νέων φιλελεύθερων» στην Ελλάδα γενικότερα .
Το εν λόγω κείμενο ξεκινάει από το γεγονός ότι στην πλατεία Χαλανδρίου υπάρχει ένα ωραίο μπαράκι που λέγεται «Στάλιν». Ως εδώ καλά. Το μπαρ φυσικά υπάρχει εδώ και αρκετούς μήνες. Μετά προχωρεί στο λογικό άλμα ότι η συλλογική μας αισθητική καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την Αριστερά και τις ενοχές που μας δημιουργεί. Και συνεχίζει πως στη θέση της, «στη θέση της κοινής λογικής» δηλαδή, (έκφραση που αποτέλεσε και προεκλογικό σλόγκαν του Στέφανου Μάνου) να επικρατήσει μια παράλογη οπτική αριστερών καταβολών.Μετά προχωρεί σε νέο λογικό (not) άλμα. Αφού ανεχόμαστε το μπαράκι Στάλιν και δεν μαζεύουμε υπογραφές να κατεδαφιστεί βγάζει το συμπέρασμα ότι «με την ίδια οπτική ο ελληνικός λαός ανακηρύσσει τη «Βίλα Αμαλία» σε κέντρο ιδεών και πολιτισμού και καταγγέλλει την ανακατάληψη της από τις αρχές ως μια ωμή πράξη καταστολής». Στο τέλος ο συγγραφέας πετάει τον νεοφιλελεύθερο φερετζέ και χρησιμοποιεί τα λόγια της ίδιας της Σώτης για ιδεολογικό ζουρλομανδύα.
Ας μας απαντήσουν πρώτα λοιπόν αν θεωρούν οι νεοφιλελεύθεροι λογικό να προσκυνάνε μια κυβέρνηση που έχει επίσημο εκπρόσωπο της μέσα στη Βουλή, τον «ναό της Δημοκρατίας» τον πρώην γραμματέα της χουντικής νεολαίας της ΕΠΕΝ που διορίστηκε από τον ίδιο τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και μετά να μας κάνουνε μαθήματα δημοκρατίας για το μπαρ Στάλιν!
Υ.Γ Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα τρία-τέσσερα μπαρ Μάο, ενώ πριν λίγα χρόνια το ίδιο όνομα είχε μεγάλο club στην παραλιακή. Αυτό φυσικά δεν ενοχλεί κανέναν καθώς οι θεωρούν τον Μάο ως τον ιδεολογικό πατέρα της Cosco και της κινεζικής αυτοκρατορίας για την οποία το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο πίνει νερό στο όνομα της.
Ακολουθεί το κείμενο του κυρίου Κεφαλογιάννη για το μπαρ Στάλιν:
Στην πλατεία Χαλανδρίου υπάρχει ένα ωραίο μπαράκι που λέγεται «Στάλιν». Έχει ανοίξει μερικούς μήνες, πηγαίνει μια χαρά και αποτελεί ένα από τα hot σημεία της περιοχής, η οποία έτσι κι αλλιώς γνωρίζει μεγάλες πιένες όσον αφορά τη νυχτερινή διασκέδαση (κρατήστε τους Τροϊκανούς μακριά από τα μπαρ, τα καφέ και τα φαγάδικα του Χαλανδρίου, θα νομίζουν ότι έχουμε κι άλλα λεφτά να μας κόψουν…).
Το όνομα του μπαρ θα μπορούσε να παραπέμπει στην ρωσική λέξη «Ατσάλι». Ωστόσο, προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, στην είσοδο οι ιδιοκτήτες έχουν φροντίσει να βάλουν μια αφίσα του Ιωσήφ Στάλιν. Για να γνωρίζουμε προφανώς ποιον ήθελαν να τιμήσουν.
Όλα αυτά καλά. Έτσι ήθελαν να βγάλουν το μαγαζί τους, έτσι το έβγαλαν. Αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ. Αν κάποιος άνοιγε στην Αθήνα ένα μπαρ με όνομα … «Χίτλερ», δεν θα του την έπεφτε το σύμπαν (εκτός της Χρυσής Αυγής φυσικά); Δεν τον έκραζαν δικαιολογημένα οι πάντες; Δεν θα ξεσηκωνόταν διάφορες οργανώσεις; Δεν θα του αφαιρούσαν την άδεια ενδεχομένως, υπό την πίεση της λαϊκής κατακραυγής;
Προφανώς και θα συνέβαιναν κάποια ή και όλα τα παραπάνω. Με το μπαρ «Στάλιν» δε συνέβη το παραμικρό. Γιατί; Μα επειδή στην Ελλάδα η συλλογική μας αισθητική καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την Αριστερά και τις ενοχές που μας δημιουργει.
Το επιτρεπτό και το ανεπίτρεπτο, το ανεκτό και το απαράδεκτο, το σωστό και το λάθος, έχουν μουλιάσει επί σειρά ετών μέσα σε ένα ιδεολογικό αχταρμά με αποτέλεσμα να χαθούν εντελώς τα όρια της κοινής λογικής. Και στη θέση της, στη θέση της κοινής λογικής δηλαδή, να επικρατήσει μια παράλογη οπτική αριστερών καταβολών.
Η οπτική που θέλει κάθε αστυνομικό «μπάτσο – γουρούνι – δολοφόνο» και κάθε διαδηλωτή «λαϊκό αγωνιστή». Η οπτική που περιγράφει το ξύλο των ΜΑΤ ως «κρατική βία» και το κάψιμο των βιτρινών ως «δίκαιη λαϊκή οργή». Η οπτική που θεωρεί τη φοροδιαφυγή όταν προέρχεται από τον υδραυλικό να οφείλεται στην εξουσία η οποία τον υποχρεώνει με την πολιτική της να φοροδιαφύγει για να ζήσει και όταν προέρχεται από τον μεγαλοεπιχειρηματία να οφείλεται πάλι στην εξουσία η οποία με την πολιτική της εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η οπτική που έχει ταυτίσει τη λέξη «φιλελεύθερος» με κάθε τι κακό στον κόσμο αυτό και τη λέξη «κουμουνιστής» με ότι πιο αγνό και ρομαντικό σκέφτηκε ποτέ ο άνθρωπος.
Την οπτική που ανακηρύσσει τη «Βίλα Αμαλία» …κέντρο ιδεών και πολιτισμού και καταγγέλλει την ανακατάληψη της από τις αρχές ως μια ωμή πράξη καταστολής.
Την οπτική τέλος πάντων που δεν βρίσκει τίποτα παράδοξο στην ύπαρξη ενός επιτυχημένου μπαρ με το όνομα του υπεύθυνου για τους θανάτους εκατομμύριων ανθρώπων στο κέντρο του Χαλανδρίου. Στην υγειά μας…
Υ.Γ. Εύχομαι ειλικρινά το συγκεκριμένο, ιδιαίτερα καλόγουστο μαγαζί, να συνεχίσει να τα πηγαίνει καλά.
Υ.Γ. 2: «Για παράδειγμα, ο φιλελευθερισμός εκλαμβάνεται ως σύστημα αντιανθρωπιστικό και αποτυχημένο: η συνηγορία του «απαγορεύεται». Όποιος διαφωνεί με τη σοβιετοποίηση των κοινωνιών χαρακτηρίζεται «αντιδραστικός», «συντηρητικός» ή «φασίστας» – έτσι κι αλλιώς, οι όροι έχουν χάσει το περιεχόμενό τους. Δημιουργείται μια ανισορροπία: καταγγέλλονται οι φασίστες, δεν καταγγέλλονται οι σοσιαλφασίστες• καταγγέλλεται το Άουσβιτς (και πάλι όχι επαρκώς εξαιτίας του «λαϊκού» αντισημιτισμού και της πολιτικής του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή), αλλά δεν καταγγέλλονται τα Γκουλάγκ. Ο Μπαντιού και ο Ζίζεκ θεωρούνται σύγχρονοι φιλόσοφοι ενώ πρόκειται για σοσιαλφασίστες.
Έτσι, στενεύει ο ιδεολογικός ζουρλομανδύας: η αριστερά ορίζει ποιο είναι το Καλό και ποιο είναι το Κακό. Η δεξιά σέρνεται πίσω της, προσπαθώντας να απαλλαγεί από την ταυτότητα του Κακού. Το αποτέλεσμα είναι η απαγόρευση της σκέψης γύρω από το έθνος (τι είναι, τι πρέπει να είναι), από τη μετανάστευση, από το κοινωνικό περιθώριο, από την ασφάλεια, από το κοσμικό κράτος (το οποίο έχει καταντήσει πολυθρησκευτικό αντί για άθρησκο) – κι αυτή η απαγόρευση αποτελεί πολύτιμο δώρο για την άκρα δεξιά».
Η Σώτη Τριανταφύλλου στην Athens Voice.