Η Μυρτώ Τάσιου δε μένει πια εδώ
Την Τετάρτη το μεσημέρι η ποιήτρια Μυρτώ Τάσιου, κόρη της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου, βρέθηκε νεκρή σε ηλικία μόλις 48 χρονών
Βρισκόταν σε ταξίδι για λίγες μέρες στην Αθήνα, ύστερα από πολλά χρόνια διαμονής στο Ουτζέντο της Ιταλίας. Ο θάνατος της οφείλεται σε καρδιακό επεισόδιο.
Θυμόμαστε την πρώτη ποιητική της συλλογή µε τίτλο: «Η Αλίκη δε µένει πια εδώ» που ήταν χαρισμένη σε «όποιον αγωνίζεται ακόμα».
Μυρτώ Τάσιου, «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ»
Χαρισμένο σε όποιον αγωνίζεται ακόμα. Έτσι χαρακτηρίζει η Μυρτώ Τάσιου, κόρη της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου, το βιβλίο της με ποιήματα που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδ. Καστανιώτη).
Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος Η Αλίκη δε μένει πια εδώ, αφού, όπως η ίδια εξηγεί στο οπισθόφυλλο, «η Αλίκη είναι η ψυχή μου που θέλει να ξεφύγει απ’ την κόλαση φυλακισμένη 20 χρόνια τώρα». Κόλαση όχι με τη μεταφυσική έννοια, αλλά με την οδυνηρά υλική.
Έντονο το βιωματικό στοιχείο και στα 30 σύντομα ποιήματα του βιβλίου, όμως αυτό δεν τα καθιστά λιγότερο «ποιήματα». Από μια άποψη είναι μικρά, βιογραφικά σημειώματα: χρωματιστά, μελωδικά και, πολύ συχνά, ποτισμένα με δάκρυα. Η Μυρτώ Τάσιου δεν κρύβει ποια είναι, ποια ήταν η μάνα της. («Μα δεν κατάφερα να σε τραβήξω απ’ τις λάσπες/ έπεσα κι εγώ μέσα»). Και τώρα αφηγείται το πώς πάλεψε, πώς ξέφυγε και τώρα ζει «καθαρή». Με έναν τρόπο «γυρίζει απ’ τη νύχτα» όπως ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής.
Τα ποιήματα αυτά αξίζουν να διαβαστούν όχι μόνο από όσους έχουν εμπειρίες σχετικές είτε με την εξάρτηση είτε με την απώλεια ή αγάπησαν τα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου.
Όσο και αν αυτό μοιάζει κλισέ, αυτά τα λιγοστά λόγια είναι μια κατάφαση στη ζωή, στην αγάπη, στην αλήθεια.
Ο πολύχρονος αγώνας της ποιήτριας για την απεξάρτηση δεν είναι μια ειδική περίπτωση, αλλά συμπυκνώνει την περιπέτεια του ανθρώπου που αναζητά την αξιοπρέπεια, την αλήθεια και την ελευθερία.
Τα ποιήματα αυτά είναι ταυτόχρονα ένα άνθινο στεφάνι στη μητέρα: και σίγουρα η Κατερίνα Γώγου αξίζει ένα τέτοιο στεφάνι και μάλιστα πλεγμένο από χέρια τόσο αγαπημένα: «Αν ζούσα χίλιες ζωές, χίλιες φορές/ εκείνη θα διάλεγα για μάνα».
Κι εμείς οι αναγνώστες πρέπει να σταθούμε λίγο παράμερα, αλαφροπάτητοι και σιωπηροί, να αφήσουμε τη Μυρτώ να μιλήσει, να μην πνίξουμε το τραγούδι της με αυτάρεσκες φιλολογικές και πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις.
«Φοράω ακόμα κόκκινο φουλάρι με τη φιλοδοξία/
πως η δικιά μου γενιά θα ’χε ακόμα τα κότσια ν’ αλλάξει τον κόσμο./ Η επανάσταση είναι αυτή που καθρεφτίζεται στα μάτια σου/ όπου κι αν είσαι, όπου κι αν είμαι».
31 Δεκεμβρίου 2014
Μαριάννα Τζιαντζή