Επειδή δεν πίπτει λόγος στους φασίστες…
του Στέλιου Ζήβα
Μου έκαναν τρομερή εντύπωση οι τοποθετήσεις ορισμένων ράπερ και πρωταγωνιστών της χιπ – χοπ σκηνής για τον αδικοχαμένο, ή ακριβέστερα δολοφονημένο, Παύλο Φύσσα και την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής. Ξεκινώ από εκεί γιατί τέτοιου είδους τοποθετήσεις δείχνουν να είναι και κυρίαρχες αντιλήψεις σε όλες τις εκφάνσεις του κινήματος και της Αριστεράς. «Αν είναι να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο με δεκάδες κρεμάλες στις πλατείες τότε καλύτερα ας τον χάσουμε». Ελαφρά τη καρδία. Όμορφα κι απλά. Η στυγερή και ωμή δολοφονία του Παύλου Φύσσα άλλωστε είναι το καλύτερο εχέγγυο μεγαλοψυχίας των φασιστών και τι πρόκειται να επακολουθήσει αν τυχόν επικρατήσουν. Έχουμε την αντίληψη οσιομάρτυρα; Φαίνεται πως είναι πολλοί αυτοί που την έχουν.
Δεν γυρνάμε το άλλο μάγουλο στους φασίστες
Όταν ανάγεται σε βασική προτεραιότητα, τμήματος έστω, μιας καλλιτεχνικής πρωτοπορίας πώς να «σκορπίσει αγάπη και φως» σε δυστυχισμένους (φασίστες) συνανθρώπους μας, όταν σε μια τέτοια προσέγγιση όλοι κρύβουμε ένα φασίστα μέσα μας επειδή κάποιοι επιζητούν δικαιοσύνη και τη σκληρή τιμωρία των νεοναζί τότε σίγουρα υπάρχει χάσμα. Κενό. Τότε δεν έχουμε ανάγκη ούτε πολιτικές οργανώσεις, ούτε αντιφασιστικά κινήματα και μέτωπα. Έχουμε ανάγκη από προσευχή για τη σωτηρία των ψυχών των εχθρών μας. Να γεμίσουμε τις εκκλησίες και να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο στα ραπίσματα και επιτέλους να αποδεχτούμε αβασάνιστα κι εμείς ότι μπορούμε να γίνουμε τροφή για τα φασιστικά λιοντάρια στην καπιταλιστική αρένα…. Το ζήτημα είναι πως οι απόψεις ορισμένων καλλιτεχνών οι οποίες θέλουν να αφήσουν εκτός κάδρου τη δεδομένη πολιτική ταυτότητα του Παύλου, ότι ήταν αντιφασίστας και ανένταχτος αριστερός, αντανακλά και τις αντιλήψεις της αριστεράς των οσιομαρτύρων. Των κομματιών εκείνων που διακατέχονται από πασιφισμό και ατολμία. Ατολμία στο να αντιληφθούν τον πραγματικό κίνδυνο που αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας. Η απέχθεια και η καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται , όπως προστάζουν οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις, είναι αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις των καιρών.
Τα ζητήματα αυτοάμυνας και προστασίας των αντιφασιστών είτε ανήκουν στην Αριστερά είτε στον αντιεξουσιαστικό χώρο είναι ένα σοβαρό θέμα για συζήτηση υπό το πρίσμα των νέων εξελίξεων όπου η μαζική αντι-βία δεν μπορεί πια να αποτελεί ταμπού και απαγορευμένη λέξη. Αν δηλαδή -και για να μη μασάμε τα λόγια μας- προκειμένου να τσακιστούν οι φασίστες χρειάζεται και κάνα χεράκι ξύλο και όχι μόνο πορείες και διαδηλώσεις είναι σαφώς ένα ζήτημα που δεν πρέπει να αποκλείεται.
Πέφτουμε στην παγίδα της θεωρίας των δύο άκρων;
Αντιθέτως έτσι μπορεί να απαντηθεί η πρόκληση των νεοναζί χωρίς να θεωρείται ο αντιφασιστικός χώρος ως ο ιδανικός χώρος προβάτων επί σφαγή. Αν δε τα κυβερνητικά παπαγαλάκια αναπαράγουν αυθάδικα αυτή τη θεωρία και στριμώχνουν στην πραγματικότητα με τις πιέσεις για καταδίκη της βίας την Αριστερά, είναι επειδή και το κίνημα δεν έχει απαντήσει με το δέοντα τρόπο και στους φασίστες και στους κρατικούς μηχανισμούς ώστε τουλάχιστον αν δεν υπάρχει ο δέον σεβασμός να υπάρχει τουλάχιστον ο φόβος. Είναι προφανές ότι το μαζικό κίνημα και η δράση του λαού και της εργατικής τάξης είναι ο καταλυτικός παράγοντα των οποιονδήποτε αλλαγών και ανατροπών, αλλά αυτή η παραδοχή δεν μπορεί περιέχει την αυταπάτη ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι. Ή ότι δεν θα σπάσει ούτε μία τζαμαρία… Είναι προφανές ότι με το φασιστικό φαινόμενο σε έξαρση και επικίνδυνη άνοδο ίσως να μην υπάρχει κανείς ζωντανός ώστε να σπάσει τζαμαρίες και πολύ περισσότερος να κάνει την επανάσταση. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αν δεν προληφθεί το φαινόμενο και δεν τσακιστεί έστω και με τη μαζική βία τότε αύριο θα είναι πολύ αργά και ίσως τότε πιά και η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου της Ισπανίας να οπλίσει το λαό απέναντί στο φασιστικό κίνδυνο του Φράνκο να αποδειχτεί όπως και τότε, αν και δεν μπορεί να υπάρξει ευθεία ιστορική αναλογία και ταύτιση, να είναι πολύ αργά για να αντιστραφεί η ροή των πραγμάτων….