Κι αν το βάθος του κινηματογράφου παραμένει κόκκινο, η επιφάνεια έχει πνιγεί στο ροζ

68 ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

 

Από το καθιερωμένο αφιέρωμα στην αισθητική του ’60 δε θα μπορούσε να λείπει μια στάλα θέαμα, μια φω­τογραφία από το «ΒLOW- UP» ή το «Με κομμένη την α­νάσα» ή το «Φράουλες και Αίμα». Δε θα μπορούσε να λείπει μια πολεμική αναφορά στο Happening των Καννών όπου οι «Στρατευμένοι» Γκοντάρ, Σαμπρόλ και λοι­ποί κάνουν το φεστιβάλ μπάχαλο, ο φοβητσιάρης Πολάνσκι κάνει τον αδιάφορο, εργάτες, φοιτητές και αγρότες έχουν παραλύσει τα πάντα, και ο Λουί Μαλ αποτυπώνει τον απόηχο τους χρόνια αργότερα στο «Μιλού το Μάη»

Για να μιλήσει κανείς για το σινεμά της Νouvelle Vague ή για τις ταινίες που προλόγισαν, έσπρωξαν, νεκρολόγησαν, λεηλάτησαν ή ασέλγησαν στο σώμα του Μάη καθώς κι εκείνες που απλά επιχείρησαν να συλλά­βουν τα θραύσματα μιας επαναστατημένης συνείδησης, θα χρειαζόταν μια εγκυκλοπαίδεια του σινεμά. Δεν έχει νόημα σε ένα κείμενο εφημερίδας της «Ανεξάρτητης Αριστεράς» που υποτίθεται θέλει να ξεπεράσει τον θεα­ματικό και εμπορευματικό πολιτισμό να προτείνονται α­πλά ταινίες-ορόσημα και δημιουργοί – σκηνοθέτες όπως άλλοι δίνουν συμβουλές αδυνατίσματος:

«Παρακολουθήστε καλοί μας αναγνώστες το Αρσενικό-θηλυκό και θα τα καταλάβετε όλα» -Διαβάστε τον Ντεμπόρ και θα συλλάβετε το νόημα – ξαναδείτε το «Βά­θος του Ουρανού Είναι Κόκκινο» και θα δείτε τη Σαν Ελιζέ και τα οδοφράγματα να ζωντανεύουν στον ύπνο σας.»

Αλλά όπως ο ακαδημαϊκός ελιτισμός δεν ταιριάζει σε αυτούς που εκτός από το να αναλύουν τον κόσμο θέ­λουν να τον αλλάξουν, έτσι δεν ταιριάζει και το ανάθεμα των κυνικών που συνήθως είναι το συμπλήρωμα του πόστερ και της γραφικότητας.

Όπως πάντα το παιχνίδι παίζεται παντού. Στην εικο­νική και την υπαρκτή πραγματικότητα, πίσω και μπρο­στά από τις κάμερες, άνω – κάτω και πέρα από τα οδο­φράγματα. Αναλύοντας το θέαμα σκοπεύουμε να το υ­περβούμε – και το σινεμά δε μας αρέσει για κάτι νύχτες με φεγγάρι αλλά γιατί η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο ό­μορφη απ’ αυτό. Η αλήθεια δε βρίσκεται στον Τρυφώ, αλλά στη ζωή που φανερώνεται και κρύβεται στα «400 χτυπήματα» στο «Ζυλ+Ζιμ», στα θλιμμένα και πονηρά μάτια του Ζαν Πιέρ Λεό, αλλά και τα μάτια τα δικά μας.

Κοιτώντας την οθόνη βρίσκουμε πότε – πότε τον ε­αυτό μας.

Η επόμενη κίνηση για να μην τον ξαναχάσουμε είναι να σκίσουμε το πανί με ένα καλοακονισμένο μαχαίρι και να φτιάξουμε το δικό μας έργο – όχι σαν ροζ μυθιστόρη­μα ή σύντομο καλοκαίρι της Αναρχίας αλλά σαν μια στιγ­μιαία και παρατεταμένη συνάμα, σύνθετη, καθολική και πολύπλευρη επανάσταση χωρίς τέλος.

της Αφροδίτης Πολίτης από παλαιότερο αφιέρωμα (Μάης 1998) της εφημερίδας Πριν στο Μάη του 1968

One thought on “Κι αν το βάθος του κινηματογράφου παραμένει κόκκινο, η επιφάνεια έχει πνιγεί στο ροζ

  • 30 Ιανουαρίου 2025 at 09:03
    Permalink

    I don’t think the title of your article matches the content lol. Just kidding, mainly because I had some doubts after reading the article.

    Reply

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: