Προπαγάνδα του αποχωρητηρίου

Περισσότερο ασχολήθηκαν τα κανάλια της διαπλοκής με το σίριαλ ΜΑΤ-Βουλή-WC παρά με το εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ που έχασαν τη ζωή τους τέσσσερις άνθρωποι.  Η υπόθεση δεν έχει μόνο φαιδρή διάσταση ούτε το κύριο φυσικά είναι ο αυταρχισμός εκ μέρους της Ζωής Κωνσταντοπούλου όπως επιχειρούν να την παρουσιάσουν.

Ανεξάρτητα την αφορμή και το πως ξεκίνησε ή όλη ιστορία η αξιοποίηση της εντάσσεται σε μια γενικευμένη εκστρατεία αυτονόμησης του ρόλου της αστυνομίας αλλά και  απαξίωσης της προέδρου της Βουλής. Όχι εξαιτίας του ύφους της, της προσωπικότητάς της Ζωής αλλά κυρίως των πολιτικών πρωτοβουλιών της (επιτροπές για έλεγχο του χρέους και για γερμανικές αποζημιώσεις), χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ενέργειες αυτές έχουν κάποιο επαναστατικό χαρακτήρα.

Ωστόσο, ένα διαδικαστικό θέμα, όπως είναι η είσοδος ένστολων αστυνομικών στη Βουλή έστω και για την κάλυψη μιας φυσικής ανάγκης, πήρε τεράστιες διαστάσεις ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατηγορείται από Σκάι, Μέγκα και ΝΔ ακόμα και για… ρατσισμό και bullying σε βάρος των δήθεν εργαζόμενων παιδιών του λαού!

Από το «τι έγινε μωρέ που έκλεψαν μερικά νερά τα ΜΑΤ από το περίπτερο» φτάσαμε τώρα στο «έχει εμπάθεια με τους αστυνομικούς, τους σιχαίνεται!» του Γεωργιάδη και του λοιπού συρφετού.

Όπως διευκρινίστηκε πάντως κανείς δεν απαγόρεψε στα ΜΑΤ την… πρόσβαση στο WC, απλά τους ζητήθηκε να περάσουν και αυτοί από τον απαραίτητο έλεγχο πριν εισέλθουν στη Βουλή. 

Καταρχάς θα έπρεπε να γνωρίζουμε πώς καλύπτουν τις φυσικές ανάγκες οι αστυνομικοί ή οι σεκιουριτάδες που είναι επιφορτισμένοι με τη φύλαξη υψηλών προσώπων. Έχουν το ελεύθερο να χρησιμοποιήσουν το WC υπηρεσίας ή των ξένων; Ή μήπως αναγκάζονται να ποτίζουν τους θάμνους της πρασιάς;

Κατανοούμε ότι είναι ταπεινωτικό για τον οποιονδήποτε βρίσκεται σε δημόσιο χώρο και δεν μπορεί να επισκεφθεί μια τουαλέτα.

Και όταν κάποιος είναι εργαζόμενος, όπως ένας αστυνομικός του δρόμου και όχι των γραφείων, έχει δικαίωμα για αξιοπρεπείς συνθήκες ως προς την επίσκεψη στην τουαλέτα. Είναι ένα δικαίωμα που πολλοί εργαζόμενοι ΔΕΝ το έχουν ή τους παρέχεται με μιζέρια και έλεγχο με στόχο την εντατικοποίηση, π.χ., χρονομετρείται η διάρκεια απουσίας από το πόστο τους ή ο φωτισμός στις τουαλέτες των εργοστασίων ρυθμίζεται με χρονοδιακόπτη ώστε να μη χρονοτριβούν οι εργαζόμενοι;

Κάτι πρέπει να γίνει για την… ανακούφιση του ανθρώπου, και του μπάτσου και του απλού πολίτη.

Και του εργαζόμενου και του ανέργου που βρίσκεται εκτός κατοικίας. Π.χ., κάποτε είχε ειπωθεί ότι στους σταθμούς του ΗΣΑΠ ο επιβάτης πρέπει να ζητήσει κλειδί από τους υπεύθυνους για να επισκεφθεί την τουαλέτα. Σε πολλά καταστήματα εστίασης, η πόρτα της τουαλέτας ξεκλειδώνει μόνο αν πληκτρολογηθεί ένας κωδικός που αναγράφεται στην απόδειξη του πελάτη.
Ας λυθεί λοιπόν, με λογικό και διακριτικό τρόπο, αυτό το ζήτημα, π.χ., με χημικές τουαλέτες στις κλούβες ή σε κάποιο απόμερο σημείο στον περίβολο της Βουλής.

Μια πολιτισμένη λύση θα ήταν να διαμορφωθούν υπόγειες τουαλέτες στο πάρκινγκ του κτιρίου με αυτόνομη είσοδο. Και ας πάψει αυτή η γελοία αλλά όχι αθώα σπέκουλα για τη δήθεν «κακιά» και «ρατσίστρια» Ζωή και για το απαρτχάιντ που θέλει να επιβάλει ανάμεσα στους «κανονικούς» ανθρώπους και τους μπάτσους.

Το επόμενο επεισόδιο σ΄ αυτό το σίριαλ θα ήταν να μας προκύψει η Ρόζα Παρκς των ΜΑΤ, δηλαδή ο θαρραλέος αστυνομικός που θα αψηφήσει τον κανονισμό της Βουλής και θα μπει στο κτίριο προς νερού του, περίπου όπως έκανε η Ρόζα Παρκς στην Αλαμπάμα το 1955, όταν αψήφησε το ρατσιστικό κανονισμό στα λεωφορεία της Αλαμπάμα και κάθισε σε μια από θέσεις που προορίζονταν για λευκούς…