Β. Μαρκεζίνης: βάναυσες, ψεύτικες, βάρβαρες και άτιμες οι επικείμενες εκλογές
Bελούδινη και βαθιά ταξική -όχι όμως ξινή και τοξική- είναι η ομιλία που έδωσε την περασμένη Δευτέρα ο Βασίλειος Μαρκεζίνη στο Πολεμικό Μουσείο, μια ομιλία εφ’ όλης της εσωτερικής πολιτικής ύλης. Αξίζει να σταθούμε σε ορισμένα σημεία της για να κατανοήσουμε πόσο κοντόθωρη είναι η τακτική των κομμάτων εξουσίας και πόσο βαθιά η ιδεολογική κρίση του συστήματος. Ο γνωστός ακαδημαϊκός αποφεύγει τα ξύλινα στερεότυπα της δεξιάς πολιτικής. Απευθύνεται στην κοινή λογική των πολιτών, έμμεσα την κολακεύει χωρίς λαϊκίστικες γαρνιτούρες, με στόχο την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και την πιο πλατιά αποδοχή των μη μονομερών «θυσιών». Όλοι, λαός και Κολωνάκι, να πληρώσουμε από κάτι…
1. Ο «σερ» μιλά για εθνική, κοινωνική συμφιλίωση και όχι για συναίνεση ή για προσωρινή κομματική ανακωχή. Επικρίνει τις επιθέσεις κατά της Αριστεράς και θεωρεί άδικη την ετικέτα των «επικίνδυνων εξτρεμιστών», εξηγώντας ότι «πολλοί που θα ψηφίσουν αριστερίζοντα ή φιλελεύθερα κόμματα δεν θα είναι ούτε αριστεροί ούτε εξτρεμισταί αλλά άνεργοι, πεινασμένοι ή αδικημένοι μικρααστοί, συνταξιούχοι, νέοι άνεργοι, ακόμη και … απογοητευμένοι νεοδημοκράται!» Πιστεύει ότι απαιτείται ένα είδος «χαλαρής σύμπραξης» με την Αριστερά για την καλύτερη εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μάλιστα, στο «νέο κοινωνικό συμβόλαιο», στην «υπαρξιακή μάχη» που πρέπει να δοθεί, πρέπει να ρωτηθούν όλοι, ακόμα και οι «νομοταγείς αναρχικοί και, ει δυνατόν, να συμφωνήσουν».
2. «Σχεδόν αναπόφευκτη» θεωρεί την «κοινωνική ταραχή στους δρόμους», ενώ «με το να λέμε ότι αυτή πηγάζει από μερικούς αριστερούς ή κουκουλοφόρους δεν είμεθα μόνο υπεύθυνοι αυταπάτης αλλά και απάτης»! Ο Β.Μ. επαναλαμβάνει και αποδέχεται κάποιες απόψεις που κάποτε τις ενστερνιζόταν κυρίως η Αριστερά, όμως σήμερα έχουν γίνει κοινός τόπος, π.χ., ότι οι τραπεζίτες, Έλληνες και ξένοι, «τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει τα χαϊδεμένα παιδιά του κράτους» ή ότι πολλοί πιστεύουν πως στη χώρα μας η δημοκρατία λειτουργεί «μόνον» εν μέρει». «Αντικείμενο καθημερινής κατάχρησης» χαρακτηρίζει το δικαίωμα στη διαδήλωση, αλλά προσθέτει ότι «αντικείμενο ακόμα μεγαλύτερης κατάχρησης» αποτελεί το δικαίωμα καταστολής της δημόσιας διαμαρτυρίας που μερικές φορές συνοδεύεται από «πρωτοφανή άσκηση βίας» ή και από «συγκαλυμμένη κρατική προβοκάτσια». Μόνο που αυτές τις τολμηρές, για έναν δεξιό, παρατηρήσεις τις αμβλύνει προσθέτοντας ένα «πολλοί πιστεύουν ότι» ή «όπως φημολογείται…».
3. Μιλά για «ψευδοδιλήμματα» και προβλέπει ότι οι επικείμενες εκλογές θα αποτελέσουν «ένα από τα πιο βρόμικα, ανειλικρινή, βάναυσα και άτιμα παραδείγματα εκλογών που έχει δει ο πολιτικός κόσμος στη σύγχρονη εποχή». Κριτικά στέκεται απέναντι στα ΜΜΕ, τα οποία όμως, γενικά, δεν έχουν σταθεί εχθρικά απέναντί του.
4. Αν και δεν κρύβει τα φιλοαμερικανικά και φιλοευρωπαϊκά αισθήματά του, υποστηρίζει ότι απαιτείται μια «πολυγαμική εξωτερική πολιτική», με ανοίγματα προς τη Ρωσία και στην Κίνα και θεωρεί επιστροφή στην αποικιοκρατία του 19ου αιώνα την «τάση» ορισμένων πολιτικών να ζητούν την άδεια της αμερικανικής πρεσβείας προκειμένου να επισκεφθούν τη Μόσχα ή το Πεκίνο.
5. Εν όψει εκλογών, δεν ζητά το μαύρισμα των κομμάτων που κυβέρνησαν, αλλά την καταψήφιση όλων των υπουργών των τελευταίων δέκα χρόνων οι οποίοι έπαιξαν «πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστροφή μας στον εξωτερικό και οικονομικό χώρο». (Υποθέτουμε ότι ο κάθε ψηφοφόρος μπορεί να καταρτίσει την προσωπική του μαύρη λίστα.)
6. Δεν αναφέρεται σε κατάργηση της ταξικής πάλης, αλλά στην προσωρινή αναστολή της. Θεωρεί αναγκαίο να αποφασίσουν «συνειδητά» οι πολίτες να απέχουν από απεργίες και διαμαρτυρίες για ένα χρονικό διάστημα ώστε τα νέα μέτρα να τελεσφορήσουν. Με άλλα λόγια, ο Β. Μαρκεζίνης υιοθετεί την τακτική του καρότου και όχι του βούρδουλα, μόνο που αυτά τα καρότα δεν έχουν υλική, αλλά υπαρξιακή, οραματική διάσταση… Και καθώς αληθινά, εδώδιμα καρότα ΔΕΝ υπάρχουν, οι κρατούντες θα καταφεύγουν όλο και πιο συχνά στο βούρδουλα.
Η ομιλία του Β. Μαρκεζίνη περιλαμβάνει και άλλα ενδιαφέροντα σημεία που τον διαφοροποιούν από την κυρίαρχη τακτική των κομμάτων του συντηρητικού χώρου στον οποίο, άλλωστε, και ο ίδιος ανήκει. Μόνο που τα κόμματα εξουσίας ζουν στην εποχή των άκρων, χρειάζονται την πόλωση για να αυτοεπιβεβαιωθούν και να επιβιώσουν και, επομένως, ο σχετικά μετριοπαθής λόγος του Β. Μαρκεζίνη, που διασφαλίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συστήματος, είναι εκτός εποχής ή μάλλον εκτός συγκυρίας.
Και το κερασάκι στην τούρτα: καθώς θεωρεί δεδομένο ότι τα ΜΜΕ θα αποσιωπήσουν την έκκλησή του, λέει ότι δεν μπορεί παρά να στηριχτεί στα blogs και σε άλλες σύγχρονες μορφές επικοινωνίας για να ακουστεί το μήνυμά του! Η αλήθεια είναι ότι πολλές από τις απόψεις του θα τις υιοθετούσαν χωρίς δισταγμό ακόμα και οι Anonymous, διατηρώντας το βασικό τους περιεχόμενο και χρησιμοποιώντας έναν πιο καταγγελτικό και κατηγορηματικό τόνο…
Δ. Τ.