Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την 6η Δεκέμβρη
Πέρασαν τέσσερα χρόνια, αλλά:
Δεν ξεχνάμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, που αν δεν ήταν η ανεξέλεγκτη κρατική βία, σήμερα με τους άλλους συνομηλίκους του, άγνωστος ή γνωστός, θα βίωνε την Ελλάδα της κρίσης, ως άνεργος ή φοιτητής – τώρα όμως θα ήταν ζωντανός και θα αποτελούσε μαζί με όλη τη γενιά του την ελπίδα στην Ελλάδα της κρίσης.
Δεν ξεχνάμε την ηλεκτρική εκκένωση της οδύνης, του πένθους και της απειλής που διαπέρασε τρυφερές ακόμα ηλικίες, αφύπνισε τη νέα γενιά ως συλλογικό υποκείμενο, την έφερε στο προσκήνιο – και τώρα προσδοκούμε πώς και πώς τη στιγμή αυτή που θα ξαναεμφανισθεί.
Δεν ξεχνάμε ότι μια γενιά μαθητών και μαθητριών που από τη μια στιγμή στην άλλη, αιφνιδιαστικά, σαν καταιγίδα, κάτω από την καταλυτική δύναμη του φόνου, πέρασε στην κοινωνική δράση, χρησιμοποιώντας και τη γλώσσα που της έμαθαν στις τηλεοράσεις, στα γήπεδα, στις εργασιακές σχέσεις, τη γλώσσα της βίας, σπάζοντας τις βιτρίνες κάποιων μαγαζιών – και τώρα βλέπουμε σειρά τα μαγαζιά κλειστά κι εγκαταλειμμένα, τους εμπορικούς δρόμους χωρίς ζωή, τα κέντρα της πόλης κοιμητήρια, γιατί αγνοήθηκε και πολεμήθηκε άγρια η κραυγή απόγνωσης και προειδοποίησης της νεολαίας.
Δεν ξεχνάμε ότι παρά τις πιέσεις και τις απειλές, έξωθεν και έσωθεν, από εχθρούς και φίλους, παρά τις συκοφαντίες, κόντρα στο ρεύμα του τρόμου που είχε δημιουργηθεί, ένα κομμάτι της αριστεράς άντεξε, είπε «εμείς δεν υπογράφουμε δηλώσεις», δεν είμαστε παιδονόμοι, συνειδητοποιούμε τον τρομακτικό χρησμό της νέας γενιάς – και τώρα αυτή η στάση αριστερής ανυπακοής και μη συνδιαλλαγής ας είναι ο οδηγός μας, σε στιγμές που οι εχθροί είναι πολλοί και ισχυροί, εντός και εκτός συνόρων, το σύστημά τους είναι όμως χωρίς δυναμισμό, κύρος και προοπτική.
Δεν ξεχνάμε ότι τη στιγμή ακριβώς της νεανικής έκρηξης όλα τα μάτια της προοδευτικής Ευρώπης για πρώτη φορά στράφηκαν στη μικρή μας χώρα, στα σχολεία, τους δρόμους και τις πλατείες της, αναζητώντας την αφετηρία μιας καθολικής αφύπνισης και απελευθερωτικής εξέγερσης σε διεθνές επίπεδο – και τώρα που όλα τα μάτια παραμένουν σταθερά στραμμένα προς τη χώρα μας για να παρακολουθούν όμως το υπερθέαμα της κακοποίησης, της βεβήλωσης, του ατιμασμού και της κατάρρευσής της ας πιστέψουμε ότι ο τόπος αυτός, συμβολικό πεδίο επιχειρήσεων μιας παγκόσμιων διαστάσεων σύγκρουσης, είναι δυνατό να ξαναγεννήσει τη συλλογική μαζική ανατρεπτική δράση που θα εξουδετερώσει τους κώδικες, τα κόλπα, τους ελιγμούς, τις συναλλαγές του συστήματος.
Δεν ξεχνάμε ότι από τα δεκαοκτάχρονα του 2008 πολλά μπορεί να μένουν στον αγώνα, άλλα όμως ξενιτεύονται, άλλα είναι στην ανεργία, άλλα περιφέρονται άσκοπα και χωρίς ηθικό, άλλα αλιεύονται στους ναζιστικούς υπονόμους, σηματοδοτώντας για τους εχθρούς του μια πανωλεθρία του Δεκέμβρη – τώρα όμως ο τόπος μας έχει άμεση ανάγκη ένα θαρραλέο μαζικό ξεσηκωμό, που προάγγελός του ίσως ήταν ο Δεκέμβρης και με αυτό μόνο τον τρόπο τελικά θα δικαιωθεί.
Δεν ξεχνάμε, τέλος τις ιστορικές μας ευθύνες ως αριστεράς για την αδυναμία θετικής συμβολής στη συνέχεια, ωρίμανση και ενίσχυση του κινήματος του Δεκέμβρη του 2008, για τις επιτυχίες της επιχείρησης του κατεστημένου συνεχώς να διαλύει τη νεολαία ως συλλογικό υποκείμενο αμφισβήτησης και μετασχηματισμού – γι’ αυτό τώρα η 6η Δεκέμβρη του 2012 δεν είναι απλά μια επέτειος, δεν είναι μόνο ένα σεμνό μνημόσυνο στον Αλέξη Γρηγορόπουλο, είναι και μια υπόμνηση οφειλόμενου χρέους να αποκαταστήσουμε, έξω από πολιτικά κόλπα, σχέσεις απόλυτης ειλικρίνειας και ισότιμης επικοινωνίας με τη νέα γενιά, που κανείς δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στην απελευθερωτική της δύναμη, όταν αυτή εκφρασθεί.
Πηγή: Το Μέτωπο