Η Λιάνα Κανέλλη για τα «κανίς του εργοδοτικού καναπέ»

Aμείλικτα μαστιγώνει η Λιάνα Κανέλλη τους απεργοσπάστες στην Ελληνική Χαλυβουργία σε άρθρο της στον χθεσινό “Ριζοσπάστη”. Χαρακτηρίζει τους απεργοσπάστες “προδότες της εργατικής τάξης” καθώς και “δειλούς και πουλημένους  που”:

δεν αντέχουν να διεκδικήσουν τα μέσα παραγωγής και φοράνε το μανδύα του εργαζόμενου που θέλει να ανήκει στο αφεντικό του. Αυτοί οι …εργαζόμενοι έχουν συνείδηση κατοικίδιου. Και αργά ή γρήγορα θα αποδειχτεί πως τα κανίς του εργοδοτικού καναπέ δεν παράγουν προϊόντα χάλυβα, αλλά μόνον περιλαίμια σκύλων. Και κανένα σκυλί δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ζην απ’ το ευ ζην με δάσκαλο το αφεντικό του. Η πρωτοπορία, εργατική, πνευματική, εκπαιδευτική και δη πολιτική ήταν πάντα μειοψηφία, φωτισμένη και εξεγερτική. Στους δρόμους κι όχι στους καναπέδες του κάθε Μάνεση …ατσαλώνεται..

Ίσως όμως η βουλευτής του ΚΚΕ θα έπρεπε να κάνει μια διάκριση ανάμεσα στα τσιράκια του αφεντικού και στους εργαζόμενους που “έσπασαν” εξαιτίας των τρομερών κακουχιών της εννιάμηνης απεργίας, εξαιτίας της φτώχειας, της πείνας, του φόβου και της τρομοκρατίας.

Kαμία διάθεση δεν έχουμε να υπερασπιστούμε τους απεργοσπάστες. Οι περισσότεροι δεν είναι ειδικευμένοι εργάτες παραγωγής, αλλά διοικητικοί υπάλληλοι (άρα αναλώσιμοι εφόσον αντικαθίστανται εύκολα) και διευθυντικά στελέχη ή ψευτοστελέχη. Όμως αξίζει να δούμε ποια προσέγγιση ακολούθησε ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του σωματείου των Χαλυβουργών στην ομιλία του στη μεγάλη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το εργοστάσιο:

Καλούμε όλους τους συναδέλφους μας, ακόμα και αυτούς που νομίζουν ότι θα καθαρίσουν εύκολα με τους απεργούς, αυτούς που έχουν παραπλανηθεί, που τους τρομοκρατούν παίρνοντάς τους τηλέφωνο στα σπίτια τους και τους απειλούν, ο απεργοσπαστικός μηχανισμός του Μάνεση: Μην φοβάστε συνάδελφοι, εσάς πρέπει να φοβάται ο Μάνεσης. Οχι εμείς αυτόν.

Με άλλα λόγια, ο Γ. Σιφωνιός προσπαθεί να δώσει κουράγιο στους συναδέλφους του που λύγισαν, που μπαίνουν στο εργοστάσιο από την πίσω πόρτα ή με την προστασία των ΜΑΤ. Αυτοί, οι απεργοσπάστες, είναι άνθρωποι ηττημένοι, θύματα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της τρομοκρατίας της φτώχειας και όχι εκ γενετής “σκυλάκια του καναπέ”. Ασφαλώς στέλνουν το εργατικό κίνημα πίσω, ασφαλώς δεν ασκούν το “ιερό δικαίωμα” στην εργασία, όμως οι πιο αρμόδιοι να τους κρίνουν είναι οι ίδιοι οι συνάδελφοί τους, που έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται προδομένοι. Και, όπως βλέπουμε, το κάνουν με διαφορετικό τρόπο από ό,τι η Λιάνα Κανέλλη.