Λεωφορείο ο (ευσεβής) πόθος

Στα ψιλά των εφημερίδων και στα ανύπαρκτα των καναλιών πέρασε η είδηση για τη μείωση άνω του 10% της επιβατικής κίνησης στα μαζικά μέσα μεταφοράς της Αθήνας μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2012.

Δραματική μείωση, στο ίδιο χρονικό διάστημα, εμφανίζουν τα έσοδα του ΟΑΣΑ (λεωφορεία), όπως και του Μετρό και του Ηλεκτρικού (18,21%) παρά την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων.

Σε όλο τον κόσμο, και όχι μόνο στην Ελλάδα, οι συγκοινωνιολόγοι αποδίδουν άμεσα τη μείωση των επιβατών στη ραγδαία αύξηση της ανεργίας. Οι πολίτες της Αθήνας δεν κυκλοφορούν στην ίδια τους την πόλη, όχι γιατί φοβούνται την εγκληματικότητα στο κέντρο, αλλά γιατί δεν έχουν χρήματα ούτε για εισιτήριο λεωφορείου! Οι άνεργοι παύουν να κυκλοφορούν για να βρουν δουλειά, αφού δουλειές δεν υπάρχουν.    Αυτή είναι ωστόσο η μισή αλήθεια. Η ποιότητα της μετακίνησης με τα ΜΜΜ ταυτόχρονα χειροτερεύει αντί να βελτιώνεται.  Τα δρομολόγια και ο χρόνος διέλευσης συρμών και λεωφορείων γίνονται ολοένα και πιο αραιά, γραμμές καταργούνται, με αποτέλεσμα να μην αποφεύγεται η συμφόρηση.  O κλιματισμός σε πολλές περιπτώσεις δεν λειτουργεί με αποτέλεσμα ειδικά το καλοκαίρι οι συνθήκες που να επικρατούν να είναι τριτοκοσμικές με τον ένα πάνω στον άλλο και με καθημερινές σκηνές έντασης μεταξύ των επιβατών, ηλικιωμένων εναντίον μεταναστών κλπ.

Η κίνηση των αυτοκινήτων έχει αραιώσει σε όλη την Αττική, όμως αυτό δεν οφείλεται στην οικολογική ευαισθησία των οδηγών ΙΧ, αλλά στην τσουχτερή τιμή της βενζίνης και στο μεγάλο αριθμό παροπλισμένων ιδιωτικών αυτοκινήτων.

Τα άδεια ή ξενοίκιαστα καταστήματα, οι άδειοι δρόμοι, όπως και τα άδεια στομάχια είναι αδιάψευστοι δείκτες της βαθιάς κρίσης η οποία, προφανώς, δεν προκλήθηκε από την απειλή της επαναφοράς της δραχμής.