H Λαϊκή Ενότητα είναι μια απάτη; (ή ΟΧΙ)

Αναταράξεις και στην Αριστερά της Αριστεράς έφεραν η προκήρυξη πρόωρων εκλογών και η αυτονόμηση των βουλευτών της Αριστερής Πλατφόρμας – ως Λαϊκή Ενότητα

 

Την Πέμπτη 20 Αυγούστου ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από πρωθυπουργός. Την Παρασκευή 21 Αυγούστου ανακοινώθηκε η παραίτηση 25 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος και η ίδρυση μιας νέας πολιτικής ομάδας με τίτλο Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε) με επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Ακόμα περιμένουμε τις παραιτήσεις των πρώην βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και από το κόμμα. Ταυτόχρονα περιμένουμε χιλιάδες παραιτήσεις μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Καταλαβαίνουμε ότι είναι δύσκολο σε αυτή την περίοδο να παραιτηθεί αυτομάτως το 1/3 ή και περισσότερο της οργανωμένης βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο ήρθε η ώρα της απόσχισης της Πλατφόρμας.

Οι πρώτες εξαγγελίες της Λαϊκης Ενότητας προσγείωσαν αρκετό κόσμο. Στη συνέντευξη τύπου ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είπε ότι οι 25 βουλευτές που εντάχθηκαν στο νέο κόμμα παραμένουν συνεπείς στις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο ένα «μέτωπο λαϊκής βάσης των μεγάλων και ενωτικών λαϊκών αγώνων• αντιμνημονιακό, προοδευτικό, πατριωτικό, με σκοπό την εθνική ανεξαρτησία και την ανασυγκρότηση της χώρας».

Αρκετοί πάγωσαν ενώ κάποιοι δημοσιογράφοι κοιτάζονταν μεταξύ τους καθώς οι πρώτες εξαγγελίες θύμιζαν κάτι μεταξύ «παλιού καλού» ΣΥΡΙΖΑ, Σπίθας και ΕΠΑΜ. Ακόμα και οι αναφορές στον χαρακτήρα της ΕΕ και της Ευρωζώνης ακούστηκαν μόνο κατά τη διάρκεια των ερωτήσεων των δημοσιογράφων.

Καμία αναφορά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου δεν έγινε σε μια πολύμηνη εκφυλιστική πορεία πολιτικών εκπτώσεων και διαρκών υποχωρήσεων της οποίας το 3ο μνημόνιο ήταν η φυσική -αν και κάπως απότομη- κατάληξη. Καμία αυτοκριτική για τις δικές τους ευθύνες σε αυτή την πορεία όταν τα τρια κορυφαία στελέχη της Πλατφόρμας συμμετείχαν στην κυβέρνηση και δεν εξέφραζαν δημόσια αντιρρήσεις όλο αυτό το διάστημα.

Φυσικά δεν απαιτεί κανείς δημόσιο αυτομαστίγωμα (κάτι τέτοιο θα ήταν θεατρικό και επιδεικτικό), αλλά θα περίμενε κανείς τα (πρώην;) στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν διδαχτεί περισσότερα από αυτή την διαδρομή και τα λάθη που οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Νωπές άλλωστε είναι οι μνήμες της Κοινωνικής Συμφωνίας του ντεμί αντιμνημονιακού κόμματος δύο κορυφαίων υπουργών της κυβέρνησης Παπανδρέου (Λούκα Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη) που το 2012 κατέληξαν να πάρουν 15.000 ψήφους λιγότερους από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δεχόμαστε ότι ο Λαφαζάνης δεν είναι Λούκα Κατσέλη. Ωστόσο η εμπειρία έχει δείξει ότι ο κόσμος δεν περιμένει το καινούργιο από τα θραύσματα του παλιού. Αυτό το γνωρίζει η ηγεσία της Λαϊκής Ενότητας και γι’ αυτό επιδιώκει συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία, εκτός από το ισχυρό και ανερχόμενο ρεύμα που έχει ειδικά στα πιο δυναμικά τμήματα της νεολαίας σε έχει το ηθικό πλεονέκτημα ότι έχει αγωνιστικούς διαύλους επικοινωνίας με το “αριστερό” κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχει φθαρεί κ.λπ.

Ένας άλλος μικρός ΣΥΡΙΖΑ είναι εφικτός; 

Εντούτοις η πρόσφατη ιστορική πείρα δείχνει ότι ο κόσμος δεν πρόκειται να ψηφίσει ούτε αυτόν που έχει 25 βουλευτές, ούτε την αγνή δύναμη της άκρας αριστεράς με τα καθαρά χέρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε εκλογικά γιατί πρόσφερε στον κόσμο μια χειροπιαστή λύση, μια υπόσχεση ανακούφισης μπροστά στην τεράστια οικονομική και κοινωνική -και όχι ανθρωπιστική όπως τη βάπτισε στη συνέχεια- κρίση εδώ και τώρα.
Απαραίτητο λοιπόν είναι ένα μεταβατικό πρόγραμμα που να δίνει απάντηση στα άμεσα προβλήματα με όρους κοινωνικής Αριστεράς σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και όχι με γραμμή ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε στη ΛΑΕ υπάρχουν αξιόλογα στελέχη που  γνωρίζουν ότι δεν μπορείς να απευθύνεσαι στη νεολαία χωρίς να έχεις συγκεκριμένο μέτωπο για την εργασία και το νέο προλεταριάτο που δεν μπορεί να εκφραστεί μέσω των παραδοσιακών συνδικάτων.

Μιας και αναφερθήκαμε στη νεολαία, ο αριθμός των μελών της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που θα ακολουθήσουν τελικά τη νέα κίνηση θα αποτελέσει ένα ισχυρό κρας-τεστ.

Ενότητα με ποιους;

Ο κόσμος έχει κουραστεί από φθηνές δικαιολογίες. Επιθυμία της μεγάλης πλειονότητας του κόσμου με αναφορές στην Αριστερά -πλην Περισσού- είναι η Ενότητα να δικαιώσει τον τίτλο της και να επιδιώξει με κάθε τρόπο εκλογική συνεργασία χωρίς ηγεμονισμούς με το σύνολο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε μια προγραμματική συμφωνία που θα κινείται σαφέστατα σε πιο αριστερή κατεύθυνση από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012. (μνημόνια, χρέος, έξοδος από ευρώ, ρήξη με ΕΕ, σοσιαλιστική προοπτική). Η συνεργασία αυτή είναι απαραίτητη σε εκλογικό επίπεδο παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, τις προκαταλήψεις, την καχυποψία και την ιδιοκτησιακή αντίληψη που διαπερνά μεγάλο τμήμα της αριστεράς.

Αν η «ενότητα», μεθυσμένη από την εφήμερη ιδιότητα της τρίτης κοινοβουλευτικής δύναμης στη Βουλή και της τρέχουσας τηλεοπτικής προβολής της, επιμείνει κυρίως σε συμμαχίες με πατριωτικό χρώμα, τότε μας περιμένουν όλους δυσάρεστες εκπλήξεις.

Με την Αριστερά της αλληλεγγύης

Οι φθινοπωρινές εκλογές θα διεξαχθούν υπό τη σκιά του θέματος των προσφύγων, το οποίο θα εκμεταλλευθούν στο έπακρο όσοι ποζάρουν για «πατριώτες». «Τα νησιά βουλιάζουν», λένε πολλοί, εννοώντας ότι ταυτόχρονα βουλιάζει, εξαντλείται η λαϊκή αντοχή και ανοχή απέναντι στις «καραβιές» των ξεσπιτωμένων. Κι εδώ υπάρχει ένας υπαρκτός κίνδυνος: ο περιρρέων φόβος για το τι θ’ απογίνουμε με τόσες δεκάδες χιλιάδες νεοφερμένους μπορεί να διαπεράσει και τμήματα του «αντιμνημονιακού μετώπου».

Στην πρώτη συνέντευξη τύπου η ΛΑΕ  δεν έδειξε να συγκαταλέγει την υπεράσπιση των προσφύγων στις προτεραιότητές της. Και το θέμα δεν εξαντλείται στην αυτονόητη αλληλεγγύη και στην εξασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης για όσο καιρό οι πρόσφυγες θα βρίσκονται στην Ελλάδα: η ΕΕ έχει ευθύνες όχι μόνο ως προς την απορρόφησή τους αλλά και ως προς την ίδια τη δημιουργία του προσφυγικού ρεύματος, ως προς τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Μέση Ανατολή.  Περισσότερο απο ποτέ σήμερα χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα στέκεται χωρίς καμία ταλάντευση στο πλευρό των προσφύγων  και θα έχει διαρκές μέτωπο απέναντι στην ξενοφοβία και το ρατσισμό παρά το γεγονός ότι το θέμα δεν είναι και τόσο δημοφιλές σε μεγάλη μερίδα «νοικοκυραίων» και πατριωτικών κύκλων.  Για την κοινωνική Αριστερά αυτό το προαπαιτούμενο αποτελεί απαραβίαστη κόκκινη γραμμή (και όχι τύπου ΣΥΡΙΖΑ).

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΕΡΙΑΝΙΔΗΣ