Ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή: λουκέτο στην προσωπική και οικογενειακή ζωή των εμποροϋπαλλήλων
«Οι καταναλωτές αγκάλιασαν την απελευθέρωση» γράφει σε πανηγυρικό τόνο το Έθνος στην ηλεκτρονική του έκδοση. Τη μερική απελευθέρωση του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, εννοείται.
Οι καταναλωτές την αγκάλιασαν, η τσέπη τους όμως παραμένει διστακτική αφού ακόμα και στο διθυραμβικό κείμενο του Έθνους εκφράζονται επιφυλάξεις ως προς τον τζίρο που πραγματοποιήθηκε. Το «άκου και μη μιλάς» συμπληρώνεται με το «βλέπε και μην αγοράζεις».
Τον ενθουσιασμό του για τα ανοιχτά μαγαζιά εξέφρασε και ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης που επισήμανε ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που επισκέφθηκε τα καταστήματα. «Με ενδιαφέρει τις Κυριακές το κέντρο να έχει ζωή», είπε χαρακτηριστικά και σημείωσε ότι η Αθήνα αποτελεί μοναδική περίπτωση πρωτεύουσας με κλειστά όλες τις Κυριακές τα καταστήματά της.
Οι κατά τόπου Ενώσεις Εμποροϋπαλλήλων εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους γι’ αυτό το εξουθενωτικό για τους εργαζόμενους μέτρο. Στα Χανιά, η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ και του συλλόγου των εμπροϋποαλλήλων απέτρεψε το άνοιγμα καταστημάτων ενώ τα πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που υψώθηκαν σε δύο μεγάλα σούπερ μάρκετ έξω από την πόλη, δεν ματαίωσαν τη λειτουργία τους, αλλά την καθυστέρησαν αφού αυτά άνοιξαν γύρω στις 11.30.
Σε ορισμένες πόλεις της Πελοποννήσου (Τρίπολη, Ναύπλιο, Κόρινθο) λειτούργησαν πολλά εμπορικά καταστήματα, ενώ σε άλλες (π.χ., Σπάρτη, Καλαμάτα) άνοιξαν ελάχιστα από αυτά. Σε αρκετές πόλεις έγιναν διαδηλώσεις με τη συμμετοχή του ΠΑΜΕ και εργατικών κέντρων.
Είναι αλήθεια ότι ο καλός καιρός και η έναρξη των ενδιάμεσων εκπτώσεων διευκόλυναν τον οικογενειακό κυριακάτικο περίπατο στα καταστήματα, όμως είναι αμφίβολο αν η αυτή η κάθοδος θα συνεχιστεί και θα τονώσει την αγοραστική κίνηση.
Το ωράριο απελευθερώνεται, όμως η οικογένεια του εμποροϋπαλλήλου εξουθενώνεται. Μετά τα λουκέτα στα καταστήματα -ένα φαινόμενο που έχει πια πάρει διαστάσεις επιδημίας- μπαίνει λουκέτο στην προσωπική και οικογενειακή ζωή των εμποροϋπαλλήλων. Τα αφανή θύματα αυτής της ψεύτρας απελευθέρωσης είναι τα παιδιά των εργαζομένων, που οι γονείς τους θα είναι απόντες και, όταν είναι παρόντες, θα είναι εκνευρισμένοι, τσακισμένοι από την κούραση, αδύναμοι να προσφέρουν στα παιδιά τους τη θαλπωρή και τη φροντίδα που χρειάζονται. Και αυτό το δράμα θα συντελείται εντός των οικιακών τειχών…
Το ζήτημα της έμμεση και σταδιακή κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, με μοχλό την «τόνωση της αγοράς», ωστόσο είναι μια υπόθεση που ξεπερνάει το προσωπικό και κοινωνικό δράμα ορισμένων μόνο εργαζομένων και είναι κάτι που θα έπρεπε μας αφορά όλους καθώς συνδέεται άμεσα με την πλήρη κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Δεν είναι μόνο οι επτά, δεκαεπτά, εικοσιεπτά Κυριακές το χρόνο…