Οι πιο κρίσιμες εκλογές στην ελληνική ιστορία;

Πολλά ακούσαμε για τη σημερινή εκλογική μάχη μεταξύ των οποίων οι χαρακτηρισμοί οι κρισιμότερες εκλογές της μεταπολίτευσης, ή ακόμα και οι κρισιμότερες εκλογές στην ελληνική ιστορία. Αν λάβουμε υπόψη ότι το αποτέλεσμα άλλων εκλογικών αναμετρήσεων έκρινε τη συμμετοχή ή μη της Ελλάδας σε πολεμικές επιχειρήσεις με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αυτό ίσως ακούγεται κάπως υπερβολικό. Από την άλλη η σημερινή κατάσταση αποτελεί μια περίπτωση μοναδική στην ιστορία της Ελλάδας. Ποτέ ξανά από την επανάσταση του 1821 δεν ήταν ξανά τα φώτα ολόκληρου του κόσμου στραμμένα πάνω στη μικρή Ελλάδα για τόσο μεγάλο διάστημα.  Όπως θα θυμάστε κάποιοι από το μεταπασοκικό βιβλίο της ιστορίας της τρίτης λυκείου αρχικά η τότε Ενωμένη Ευρώπη ήταν εξαιρετικά εχθρική απέναντι στην ελληνική επανάσταση, ενώ όπως χαρακτηριστικά έγραφε το βιβλίο «Η ιερά συμμαχία είχε απλώσει τις μαύρες φτερούγες της πάνω από όλη την Ευρώπη».  Σήμερα μια νέα ιερά συμμαχία έχει απλώσει τις φτερούγες της στην Ευρώπη και τα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντος σίγουρα δεν θα γράψουν ότι αυτές ήταν κάτασπρες σαν το γάλα.   Το πιο σημαντικό διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές για τους Έλληνες είναι η συνέχιση του Μνημονίου με όποιες «βελτιώσεις» της οικονομικής κατοχής της Ελλάδας από τους δανειστές εις βάρος του ελληνικού λαού ή η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το μνημόνιο.  Σε διεθνές επίπεδο η καταδίκη του μνημονίου και η εκλογή ενός «ακροαριστερού» (για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) κόμματος στην πρώτη θέση αναμφισβήτητα θα είναι ένα πολύ ισχυρό μήνυμα ανυπακοής απέναντι στην ευρωπαϊκή ελίτ. Δεν είναι τυχαίο που περισσότεροι από 400 δημοσιογράφοι ξένων δικτύων βρίσκονται στη χώρα μας σε μια εποχή που τα κονδύλια και οι άδειες για αποστολές στο εξωτερικό δίνονται  με το σταγονόμετρο.

Ωστόσο από ρεαλιστική σκοπιά η κατάργηση του μνημονίου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ακύρωση της δανειακής σύμβασης. Και η ακύρωση της δανειακής σύμβασης δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη μονομερή διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους που ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να αποπληρώσει όσο και αν επιμηκυνθεί ο χρόνος, όσα haircuts και αν γίνουν, όσα χρήματα και αν δώσει ο Ολάντ για «ανάπτυξη» δηλαδή για ενισχυμένη ρευστότητα στις τράπεζες.

Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ και μια αριστερή ή μια αριστερόστροφη κυβέρνηση πέρα από το σημαντικό πολιτικό μήνυμα που θα στείλει μια εκλογική επικράτηση τους είναι αδύνατον να προχωρήσουν σε μονομερή διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών και συνολική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής  που είναι ο μόνος τρόπος να ακυρωθεί και το μνημόνιο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς συνολική ρήξη και αποδέσμευση με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μπορεί το ποσοστό της νέας Αριστεράς να την μετατρέπει από περιθωριακή σε κεντρική πολιτική δύναμη, αλλά αυτό συνδυάζεται από μια ταυτόχρονη μετατόπιση της προς σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, μέχρι και άτυπο προεκλογικό εμπάργκο στις πιο ριζοσπαστικές τάσεις της.  Η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά ασκεί μια ισχυρή δεξιόστροφη πίεση στο σύνολο της κοινωνικής Αριστεράς.  Η κυβερνητική πίεση του ΣΥΡΙΖΑ αναμφισβήτητα συμπιέζει  την εκλογική επιρροή του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων, αλλά ο ευνουχισμός και η κονιορτοποίηση της κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστέρας δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων που όποια και αν είναι η κατάληξη της μάχης στο ρετιρέ θα χρειαστούν να βασιστούν σε ένα ισχυρό και ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα για τις μάχες που έρχονται.

Προκόπης Α.