Κουβελάκης: Συνέδρια Αριστεράς, τότε και τώρα
Το ημερολόγιο ενός συνέδρου, του Στάθη Κουβελάκη
Ο γράφων δεν είχε συμμετάσχει ούτε παρακολουθήσει συνέδριο της ελληνικής αριστεράς από… τα τέλη της δεκαετίας του 80, όταν ήταν μέλος του ΚΚΕ ες Α.Α. Η εμπειρία του διαμορφώθηκε σ’αυτό το χώρο, της κομμουνιστικής ανανέωσης, στις γραμμές του Ρήγα και του ΚΚΕ ες.
Ας μην ωραιοποιούμε το παρελθόν, ειδικά όταν πρόκειται για τα νεανικά μας χρόνια. Και τότε τα συνέδρια ήταν για μηχανισμούς και συσχετισμούς, εν πολλοίς κατανοητοί μόνος στους μυημένους. Και τότε τα κείμενα ήταν υπερβολικά μεγάλα και σχετικά λίγοι τα διάβαζαν. Και τότε μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο μέρος του συνεδρίου γινόταν στους διαδρόμους και τα πηγαδάκια (το δε τσιγάρο πήγαινε τότε.. σύννεφο, ακόμη και εντός του χώρου). Και τότε υπήρχε μια διάσταση θεάτρου και παράστασης.
Και όμως, ήταν ένας άλλος κόσμος.
Τα συνέδρια δεν γίνονταν στο άψε-σβήσε, προετοιμάζονταν από πολύμηνες διαδικασίες, συζητήσεις σε έντυπα και οργανώσεις, που ξεκαθάριζαν το τοπίο και τα επίδικα (γι αυτό και τα συνέδρια ήταν και μια κατάληξη και ο «στημένος» τους χαρακτήρας δεν απαγόρευε και την ιδιοποίηση του πολιτικού τους περιεχομένου από έναν ικανό αριθμό μελών).
Τότε τα συνέδρια άρχιζαν με χαιρετισμούς και εισηγήσεις (και μάλιστα γραπτές), που απευθύνονταν σε ένα σώμα συνέδρων και όχι τηλεθεατων, δεν άρχιζαν με προεκλογικού τύπου ομιλίες για να προλάβουν το δελτία των 9 μμ.
Τότε η αίθουσα δεν άδειαζε όταν τέλειωνε η ομιλία του γραμματέα (δεν είχαμε ακόμη «προέδρους»…)
Τότε η υποδοχή των ξένων αντιπροσωπειών γινόταν με επισημότητα και σεβασμό στους προσκεκλημένους, ορισμένες απ’αυτές επέτρεπαν δε στους παρευρισκόμενους να εκφράσουν την αλληλεγγύη με αυτό που συμβόλιζαν (πχ τους αγώνες των Παλαιστινίων ή των λαών της Λατινικής Αμερικής). Οι δε χαιρετισμοί τους γίνονταν σε μια κατάμεστη αίθουσα, που έδιναν την αίσθηση της συμμετοχής σε ένα διεθνές κίνημα και την συμβολική διάσταση που έχει ο διεθνισμός της Αριστεράς.
Τότε οι αντιπρόσωποι, που ούτε κατά διάνοια δεν έφταναν βέβαια τους 3500 χιλιάδες, δεν μιλούσαν μπροστά σε μια σχεδόν άδεια και αδιάφορη αίθουσα, που ζωντανεύει μόνο προς το τέλος της ημέρας, όταν θα εμφανιστούν στο βήμα κάποιοι «πρωτοκλασσάτοι».
Τότε βεβαίως η συνεδριακή συζήτηση είχε σαφή ημερεσία διάταξη, και οι συνεδρίες συγκεκριμένο αντικείμενο. Τα δε όργανα παρουσιάζαν απολογισμούς της δράσης τους, ως όφειλαν, σε αυτούς που τα εξέλεξαν και στους οποίους λογοδοτούσαν (βέβαια τα όργανα αυτά δεν ήταν «Κεντρικές Επιτροπές» των 317 μελών…). Ίσως και γι αυτό να εξέλεγαν και τον ηγέτη (που δεν έφερε έναν συμβολικά ταπεινό τίτλο όπως «γραμματέας») και να το έβρισκαν όλοι φυσιολογικό.
Είναι λοιπόν προφανές ότι ο γράφων θεωρεί τον εαυτό του ως απομεινάρι μιας άλλης εποχής. Όταν η «κοινωνία του Θεάματος» δεν είχε αλώσει τις οργανώσεις της Αριστεράς. Αυτής της Αριστεράς εν πάση περιπτώσει.
Εξ’ου και η τωρινή του αμηχανία, που τη συνοδεύει ένα παράδοξο αίσθημα μοναξιάς.
Αθήνα 12 Ιούλη, λίγο πριν την αναχώρηση για το κλειστό γήπεδο Τάε Κβο Ντο.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο προφίλ του Στ. Κουβελάκη στο facebook)