Κϊμων Ρηγόπουλος: Δεν μας αξίζει ο χορός του μικρότερου κακού
(Η φωτογραφία είναι από κινηματική παράσταση έξω από την καμένη «Marfin» της Σταδίου, ο Κίμων Ρηγόπουλος υποδύεται τον επιχειρηματία και η Μάνια Παπαδημητρίου διαβάζει Μπρεχτ από ντουντούκα)
Κάπως έτσι δεν πορεύονται οι περισσότεροι προς τις κάλπες; Ναι, είναι το άγος αυτό που μας τρώει τα σωθικά. Είναι το ιμπέριουμ της βαρβαρότητας αυτό που τα αρνάκια –πότε γίναμε πρόβατα ρε;– παγώνει. Χωρίς σημαίες και ευχές αλλά με κατάρες που θα είναι πάντα ο ρόγχος του απελπισμένου. Στο ραντεβού με όλες τις υποδιαιρέσεις του λίγου. Στο «δεν πάει άλλο» σαν ρεφρέν χωρίς κουπλέ μιας καφενόβιας χορωδίας, προτού πάνε οι χορωδοί για ύπνο. Με υποκλίσεις στην πραγματικότητα που μας συντρίβει γιατί… ποιοι είμαστε εμείς που θα τα βάλουμε με την πραγματικότητα. Ακούσιοι μεσίτες και ντελιβεράδες του αδιανόητου που έγινε καθεστώς.
Σε όλους εσάς απευθύνομαι και ουρλιάζω για να μην καταπιώ τη γλώσσα μου: ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ.
Δεν θα επιστρατεύσω μελωμένες νοσταλγίες που νανουρίζουν το θυμό σας. Ούτε και θα παραστήσω τον Τυρταίο της Κυψέλης γιατί, ξέρω, κάθε ιστορία είναι για σας αναχρονισμός. Σας μιλάω σε πρώτο πρόσωπο και ενικό αριθμό για να εκτεθώ. Δεν θα κρυφτώ πίσω από προσχηματικούς πληθυντικούς που ευσταθούν μόνο στον συμφωνημένο και ιερό αγώνα του εξανθρωπισμού μας. Τότε που τα συνθήματα γίνονται νεύματα και το πολιτικό «ψηστήρι» καταντά άχρηστη λέξη. Ο πληθυντικός άλλωστε είναι ο όρκος στην υπερηφάνεια των ορκισμένων.
Δεν σας αξίζει αυτός ο χορός του μικρότερου κακού. Αυτό δεν είναι χορός, είναι το σημειωτόν του φόβου.
Δεν σας αξίζει το «κοίταζε τη δουλειά σου» τώρα που η εργασία έγινε πια μια υπόθεση εργασίας.
Δεν σας αξίζει το σκοροφαγωμένο κοστούμι τού «υπάρχουν και χειρότερα». Αυτό το και μη χειρότερα είναι η τιμωρία των μαθητών και πρέπει να το γράψουνε τόσες φορές στο τετράδιό τους όσες χρειάζονται για τον ευνουχισμό τους.
Δεν είναι κακή η μουσική δωματίου. Μια μικρή ορχήστρα. Ένα πιάνο, δυο βιολιά, ένα βιολοντσέλο… το μικρό είναι ωραίο στην τέχνη. Αλλά να την ακούς με ανοιχτά παράθυρα. Και να αρχίζεις να συνθέτεις θούριους. Να τους συλλαβίζεις, να βρίσκεις το σκοπό τους και να τους τραγουδάς. Όχι σαν παραμιλητό απόκοσμο γιατί το παράθυρο είναι ανοιχτό και όλο και κάποιος περνάει απέξω. Με πίστη να τους τραγουδάς γιατί η πίστη είναι μεταδοτική σαν το γέλιο όταν το εννοείς.
*O Κίμων Ρηγόπουλος είναι ηθοποιός και αγωνιστής της Αριστερά. Πηγή: Πριν